Μια πολύ απλή, πλην όμως κρίσιμη διαπίστωση.

Το 1998, στα πλαίσια του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών Erasmus του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, ήμουν τυχερή, και  για ένα περίπου  εξάμηνο  έζησα στο Rotterdam της Ολλανδίας.

Εκεί λοιπόν είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ με αρκετούς Ολλανδούς φοιτητές, αφού στην φοιτητική εστία όπου και  διέμενα, οι περισσότεροι ένοικοι ήταν Ολλανδοί, προερχόμενοι  από μικρότερες πόλεις και χωριά.

Μέσα σ αυτό το περιβάλλον, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα η γυναίκα,  το πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουμε εμείς οι «πολιτισμένοι» Έλληνες τη δημόσια περιουσία, σε σχέση με τους υπόλοιπους «χαχόλους» Ευρωπαίους.

Εν προκειμένω, οι Ολλανδοί φοιτητές φροντίζανε να διατηρούν τον χώρο καθαρό, να μην προκαλούν φθορές, και να ξοδεύουν όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια και νερό.

Λες και θα τα πλήρωναν από την τσέπη τους….

Εν αντιθέσει, εάν έχετε ποτέ επισκεφτεί ελληνικές φοιτητικές εστίες, θα έχετε διαπιστώσει ότι μοιάζουν (τις περισσότερες φορές) με βομβαρδισμένα τοπία, ή χωματερές!

Δεν μπορεί ο Έλληνας να σεβαστεί ότι είναι κοινό, δημόσιο, ότι δηλαδή δεν  του ανήκει προσωπικά! Δυστυχώς.

Έτσι λοιπόν, αφού δεν αισθάνεται δικιά του τη δημόσια περιουσία, από τα παγκάκια μέχρι τους δρόμους, μπορεί ελαφρά τη καρδία, να τη καταστρέφει, να τη βανδαλίζει και δεν τρέχει και τίποτε, αφού το κράτος, αυτός ο απαίσιος αόρατος δυνάστης, είναι υποχρεωμένος να  επιδιορθώσει πάραυτα τις ζημιές!

Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν πρόκειται να γίνουμε άνθρωποι ποτέ, εάν δεν συμφιλιωθούμε πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό, και αν δεν καταλάβουμε ότι το κράτος είμαστε όλοι εμείς, και όχι αυτό το δήθεν απρόσωπο τέρας που όλοι θέλουμε να εκδικηθούμε, άλλος κλέβοντας, και άλλος βανδαλίζοντας το! 

Sensei Angie Yoko