Η ΝΔ πνέει τα λοίσθια.

Kάθε νέα περίοδος αναγέννησης και ανανέωσης της πολιτικής ζωής της Ελλάδας συνοδεύεται κατ’ αρχήν από την εξαγγελία και την προβολή ενός μεγαλόπνοου οράματος, το οποίο αφυπνίζει τις υγιείς δυνάμεις του Έθνους και συνταράζει κάθε δημιουργική του ικμάδα. Εξάλλου, ο μετασχηματισμός του κοινωνικού status quo από το στάδιο της στασιμότητας και της αδράνειας απαιτεί συνήθως μια εκ βάθρων αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, με την ανάδυση και τη συγκρότηση νέων πολιτικών και κομματικών μηχανισμών. Τα κόμματα αυτά, ως αποτέλεσμα διαλεκτικής και ζύμωσης- άλλοτε ραγδαίας και άλλοτε βραδυφλεγούς- στη βάση της κοινωνίας, είναι οι κατ’ εξοχήν φορείς των νέων οραμάτων, που δύνανται να επηρεάσουν την πορεία ενός ολόκληρου λαού για πολλές δεκαετίες.

 

Μετά την παρέλευση της επταετούς στρατιωτικής δικτατορίας(1967-1974) με τραγική κατάληξη την διχοτόμηση της Κύπρου από το ισλαμοφασιστικό ξίφος του «Αττίλα», το αίτημα του λαϊκού συναισθήματος συνοψιζόταν αδρομερώς στην κατοχύρωση του δημοκρατικού πολιτεύματος, την ισχυροποίηση των θεσμών και την διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. Το πολιτικό αυτό κενό ήρθε για να «πληρώσει» η ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του οποίου το κοφτερό πολιτικό αισθητήριο αφουγκράστηκε και αποκρυπτογράφησε ορθώς τα κοινωνικά μηνύματα, μετατρέποντας τα σε ένα μεγάλο όραμα γύρω από το οποίο συσπειρώθηκε το σύνολο του ελληνικού λαού.

  Το κόμμα της ΝΔ, λοιπόν, εξέφρασε το τελευταίο αυθεντικό μεγάλο όραμα της ελληνικής κοινωνίας μέχρι τις μέρες μας, την επονομαζόμενη Μεταπολίτευση. Ο Μακεδόνας πολιτικός κατόρθωσε με πολιτικό φορέα τη ΝΔ να αποκαταστήσει αναίμακτα την δημοκρατική αρχή, τη λαϊκή κυριαρχία και την κοινωνική συνοχή, αναγκάζοντας ολόκληρο τον κόσμο να υποκλιθεί στην χαλύβδινη θέληση του ελληνικού λαού. Παράλληλα, με την ένταξη της χώρας στους κόλπους της ΕΟΚ και την ευρωπαϊκή της ολοκλήρωση- που οφείλεται αποκλειστικά στο πολιτικό ανάστημα του Καραμανλή- συνετελέσθη η μετάβαση σε μια νέα εποχή με ευοίωνες προοπτικές.

  Παρ’ όλα αυτά, η ΝΔ χάνοντας την εξουσία από το ΠΑΣΟΚ της ψευδεπίγραφης «Αλλαγής» σε συνδυασμό με την αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία του κόμματος από τον Γ. Ράλλη οδηγήθηκε σε ανορθόδοξες ατραπούς, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την αλλοίωση του ιδεολογικού της οπλοστασίου και την συρρίκνωση της εκλογικής της βάσης. Από το 1981 έως και το 1989 όταν και πάλι ανέλαβε την εξουσία έπειτα από μια καταστροφική για την χώρα διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δεν κατόρθωσε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η ιδρυτική της διακήρυξη είχε παραμορφωθεί, η ιδεολογική της συνοχή είχε πληγεί ανεπανόρθωτα και εν γένει είχε διαστρεβλωθεί ο αστικός, πατριωτικός και ριζοσπαστικός χαρακτήρας της. Έχοντας αλλάξει τρείς ηγέτες σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπου ο καθένας είχε προσδώσει μια δική του εκδοχή για το πώς πρέπει να λειτουργεί το κόμμα αγνοώντας τις νέες συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, σε συνδυασμό με την αποδιοργανωμένη δομή και την κατάρρευση των περιφερειακών μηχανισμών, είχε ως άμεση συνέπεια την βραχύβια διακυβέρνηση 1990-1993. Φυσικά, ρόλο σε αυτό το μικρό διάλειμμα διακυβέρνησης της ΝΔ έπαιξε η ανακόλουθη πολιτική του Κ. Μητσοτάκη και ο εναγκαλισμός του κόμματος με τα εκδοτικά συμφέροντα και τις δυνάμεις της επιχειρηματικής διαπλοκής.

  Έκτοτε στο κόμμα, έπειτα και από την απώλεια της εξουσίας, επήλθε η πλήρης αποϊδεολογικοποίηση, η οποία εντάθηκε υπό την ηγεσία του Κώστα Καραμανλή προς χάριν μιας πολυσυλλεκτικότητας και «μεσαιοχωρήτικης» αντίληψης. Ο κυβερνητισμός- χρονίζουσα ασθένεια της ΝΔ- αποτέλεσε αυτοσκοπό με συνέπεια να παραγκωνισθεί η ιδεολογική ζύμωση και να εμφιλοχωρήσουν στους κόλπους του κόμματος ορφανά απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους χωρίς καμία κοινή συνισταμένη. Επιπρόσθετα, το κόμμα διεσπάσθη σε βαρωνίες και φέουδα , ενώ κυριάρχησαν φατριαστικές τάσεις και ψηφοδιωκτικές πρακτικές.

  Τα φαινόμενα αυτά εντάθηκαν κατά την περίοδο διακυβέρνησης 2004-2009, όταν και επήλθε ο πλήρης «εκπασοκισμός» της ΝΔ, η οποία ανήμπορη να ελέγξει τα συμπλέγματα της ενοχικής δεξιάς που για χρόνια η ίδια καλλιέργησε, προσπάθησε –ανεπιτυχώς βέβαια- να αντιγράψει τις πρακτικές του ΠΑΣΟΚ. Εξαιρουμένης της πατριωτικής στάσης της στην εξωτερική πολιτική, η ΝΔ απέτυχε παταγωδώς να επανιδρύσει το κράτος, ενισχύοντας έτι περαιτέρω την κομματοκρατία και τη διαφθορά.

  Το 2009 ο Αντώνης Σαμαράς παρέλαβε ένα κόμμα σε αθλία κατάσταση έπειτα από μια στρατηγικής σημασίας ήττα, κατορθώνοντας να τον ανασυγκροτήσει ως ένα βαθμό, αναβαθμίζοντας το ιδεολογικό πλαίσιο και θέτοντας σαφείς στοχεύσεις. Παρ’ όλα αυτά η πολυθρύλητη ανανέωση έμεινε στο συρτάρι. Βρισκόμαστε ξανά στο ίδιο έργο θεατές, παρακολουθώντας τα ίδια αποτυχημένα πρόσωπα να κυριαρχούν. Παράλληλα, η αιφνίδια στροφή της πολιτικής γραμμής το Νοέμβριο 2011 προς την εφαρμογή των αδιέξοδων πολιτικών του Μνημονίου, αποπροσανατόλισε και δίχασε το κομματικό της ακροατήριο, αποκόπτοντας την από ένα ζωτικό τμήμα της λαϊκής της βάσης. Η ψήφιση του Μνημονίου ΙΙ, επέφερε κατ’ ουσίαν το τέλος του ιστορικού της κύκλου. Είναι προφανές ότι η ΝΔ συντηρείται στη ζωή με υποστηρικτικούς μηχανισμούς. Τα διαπλεκόμενα εκδοτικά συμφέροντα που την υμνούν και την προσκυνούν τώρα, περιμένουν με ανυπομονησία να σκυλεύσουν στο πτώμα της μετά τον επιθανάτιο σπασμό. Το Μνημόνιο ΙΙΙ θα σημάνει και τυπικά το οριστικό τέλος της. Ο κρότος τους εκπίπτοντος οράματος του ιδρυτή της θα είναι ηχηρός, κομίζοντας μια ριζική αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος.

  Ο πρώτος, λοιπόν, που διατύπωσε με σαφή χαρακτηριστικά το όραμα της Νέας Μεταπολίτευσης, ο Αντώνης Σαμαράς, εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσει να το υλοποιήσει με αυτήν την ΝΔ, η οποία έχει καταγραφεί στη συνείδηση του λαού –και δικαίως- ως μέρος της σάπιας μεταπολιτευτικής παράγκας. Η ίδρυση ενός νέου κεντροδεξιού αστικού, πατριωτικού, φιλελεύθερου, ευρωπαϊκού και συνάμα λαϊκού κόμματος συνιστά εκ των ων ουκ άνευ προαπαιτούμενο για την πραγμάτωση της Νέας Μεταπολίτευσης. Νέα Μεταπολίτευση με φθαρμένα υλικά δεν γίνεται. Το κόμμα που θα υπηρετήσει το νέο αυτό πολιτικό διακύβευμα οφείλει να είναι αποτέλεσμα διεργασιών στη βάση της κοινωνίας και σταθερά προσανατολισμένο για την οικοδόμηση μιας πατρίδας που "της Ασίας αν αγγίζει από τη μια/ της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά στον αιθέρα στέκει νά/ και στη θάλασσα μόνη της!".

Του Γεωργίου Λ. Κωνσταντόπουλου