Τέρμα τα ψέματα των συνδικαΛΗΣΤΩΝ.

Είναι καιρός να καταλάβουν όλοι αυτοί οι λαϊκοί εργατοπατερούληδες των πραγματικά εργαζόμενων ότι μαζί με τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό και την αλά-γκρέκα ροζ αριστερά καταρρέει και το δικό τους παιχνίδι.

 

Και ως υπεύθυνοι της αγανάκτησης όλων των πολιτών θα οδηγήσουν συντομότερα τις κρατικές επιχειρήσεις, που ακόμη λυμαίνονται, στα χέρια των ξένων επενδυτών. 

Είναι καιρός να καταλάβουν ακόμη ότι οι ντουντούκες που τους είχαν μοιράσει το 1975-1980 ο Καραμανλής με τον Παπαληγούρα για να προκάνουν το αριστερό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ, και το 1980-1985 ο Παπανδρέου με τον Αρσένη παριστάνοντας τους σοσιαλιστές για να στριμώξουν το ΚΚΕ, θα γίνουν μπούμερανγκ και θα διαλύσουν και την τελευταία κρατική ΔΕΚΟ.

Και ας μην περιμένουν τον ΣΥΡΙΖΑ να τους σώσει.

Με δανεικά δεν μπορούν να γίνουν λαμογιές. 
Είναι καιρός να καταλάβουν ότι οι πραγματικά εργαζόμενοι που ούτε γραμμή έχουν από κόμματα ούτε συντάσσονται με πολιτικές επιδιώξεις και τις κομματικές σκοπιμότητες που πιστά ακολουθούν οι φτηνοί εργατοπατέρες διαχωρίζουν σε κάθε περίπτωση και με κάθε ευκαιρία την θέση τους. 
Είναι καιρός να καταλάβουν όλοι αυτοί που συνέβαλαν στην καταστροφή της ιδιωτικής οικονομίας της χώρας της 25ετίας 1950-1975 και πήραν το κράτος από το 35% συμμετοχής του στην οικονομία και το έφθασαν στο 75% για να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και τα διάφορα σχέδια... ότι οι πραγματικά εργαζόμενοι τους έχουν πάρει χαμπάρι και τους έχουν σιχαθεί.

Μαζί όμως με τους εργαζόμενους, που δεν είναι συνάδελφοί τους γιατί οι εργατοπατέρες είναι τεμπέληδες και ζουν από τα λεφτά των εργαζομένων και των φορολογούμενων, τους έχει σιχαθεί και όλη η κοινωνία που την κατάντησαν σαν ζώα να στοιβάζονται και να κρέμονται στις πόρτες των λεωφορείων για να εξασφαλίσουν αυτοί τους ξεχωριστούς μισθούς και τα επιδόματα.

Αυτά βέβαια περνάνε μόνο στην ελληνική Σοβιετία όπου δεν είναι όλοι ίσοι.

Επειδή οι κρατικοί υπάλληλοι είναι ποιο ίσοι από τους άλλους. 
Είναι καιρός να σκεφθούν, (αν τους επιτρέπεται να σκεφθούν χωρίς κομματική άδεια) ότι η νομοτελειακή επιστροφή του κράτους στην ιδιωτική οικονομία με τις ιδιωτικοποιήσεις δεν θα γίνει με όρους που θα θέσουν οι εργατοπατέρες αλλά οι εργαζόμενοι. 
Ας μην ξεχνάνε ότι πριν λίγους μήνες οι πραγματικά εργαζόμενοι φώναξαν την Εισαγγελία και την αστυνομία να ανοίξει τις πόρτες της Χαλυβουργίας Ασπροπύργου και να τους απαλλάξει από τους εργατοπατέρες. 
Το σύστημα που ξέρανε τελείωσε.

Κατέρρευσε όχι γιατί ξαφνικά αναπτύχθηκε η χώρα και εξωραΐστηκε η ελληνική πολιτεία. Αλλά γιατί δεν υπάρχουν άλλα λεφτά να φαγωθούν.

Γιατί όταν μαζί με αυτούς που τα φάγανε τα λεφτά τρώγανε και οι εργατοπατέρες σκορπίζοντας αστήρικτα επιδόματα και συντάξεις στους οπαδούς τους δεν είχαν τον καιρό να αναλογιστούν ότι τα δανεικά πρέπει κάποτε να τα επιστρέψεις. 
Και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε επειδή κόπηκαν τα δανεικά.

Τα λέω όσο πιο απλά μπορώ μήπως και την τελευταία στιγμή γίνει αντιληπτό ότι η χώρα δεν αντέχει άλλους συνδικαΛΗΣΤΕΣ.
Δεν  αντέχει γιατί ζει και θα ζει με την ζητιανιά από τους άλλους Ευρωπαίους για 15-20 χρόνια ακόμη. 

Δεν αντέχει γιατί οι άνεργοι θέλουν δουλειά από επιχειρήσεις και όχι διορισμούς από τους εργατοπατέρες δίδοντας γη και ύδωρ στο κόμμα. 

Τα λέω αυτά απευθυνόμενος στους πραγματικούς συνδικαλιστές που ασφαλώς υπάρχουν και γνωρίζουν πως μπορούν να συνεχίσουν τον αγώνα τους όχι για να μπουν στην Βουλή και να ανέβουν στα υπουργεία όπως οι «αγωνιστές» διάλυσης της ιδιωτικής οικονομίας. Αλλά για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς του εργατικού κινήματος δημιουργώντας με την παρουσία τους και τον διάλογο τους θέσεις εργασίας και όχι κλείνοντας εργοστάσια. 
Αυτοί οι συνδικαλιστές ασφαλώς και υπάρχουν ακόμη και ας ψαχτούν με τους άλλους της συνδικαλιστικής απάτης να δουν τι μπορεί να γίνει. 
Ας θυμίσουν στους εργατοπατέρες του ολοκληρωτισμού  και τις δικές τους ευθύνες στην καταστροφή της ναυπηγικής βιομηχανίας της χώρας.

Ας τους θυμίσουν τις ευθύνες τους στην διάλυση της αυτοκινητοβιομηχανίας της χώρας.

Στην διάλυση της βιομηχανίας ελαστικών.

Στην κατάρρευση της χημικής βιομηχανίας.

Στην καταστροφή της παραγωγής λιπασμάτων.

Στην διάλυση γιγαντιαίων κλωστοϋφαντουργικών συγκροτημάτων, βιομηχανιών ηλεκτρικών ειδών και συσκευών.

Στην καταστροφή των βιομηχανιών υγιεινής, υγραερίου, οικοδομικών υλικών.

Και τις ευθύνες τους στο κατρακύλισμα της ελληνικής χαλυβουργίας. 
Ας τους θυμίσουν τις ευθύνες τους στην κοινωνική πρόκληση όταν βυθίζουν στο σκοτάδι την χώρα, όταν δένουν τα καράβια, όταν καταδικάζουν τους επιβάτες σε ποδαρόδρομο και σε έξοδα ταξί όπως σήμερα με το μετρό, τα τρένα, το τραμ και τα λεωφορεία. 
Ας τους επαναφέρουν ακόμη στην μνήμη ότι ο Ωνάσης, ο Νιάρχος, ο Σκαλιστηρης, οι Καναδοί των ορυχείων και αρκετοί άλλοι πάτησαν και στο πρόσχημα των συγκρούσεων με τους συνδικαλιστές για να τα παρατήσουν και να φύγουν. 
Και πως όταν χάνονται τα όρια των ευθυνών όλα γυρνάνε και χτυπάνε τα κεφάλια των εργαζομένων που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν.

Γιώργος Κράλογλου
Capital.gr