Κάντο όπως ο Τσίπρας…

Κι ενώ έτρεμε η ψυχούλα μου μπας και η φωτογραφία της ωραίας Μισέλ Ομπάμα με την κόκκινη εσθήτα, που βάλαμε χθες στις καλλιτεχνικές σελίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών», ενεργοποιούσε πλείστα όσα αντανακλαστικά των αναγνωστών μας (αντιαμερικανικά, αντικαπιταλιστικά, αντικαταναλωτικά), ήρθε ο Αλέξης Τσίπρας και με ηρέμησε. 

 Μπορεί να έχασε τον ύπνο του ο Λαφαζάνης, αλλά από χθες εγώ αναπνέω πιο ελεύθερη.

Έγινα επιτέλους μια ισότιμη πολίτις αυτής της χώρας.

Μπορώ να κυκλοφορώ με το κεφάλι ψηλά.

Μέχρι που σκέφτομαι να αρχίσω και πάλι τις πολιτικές συζητήσεις, που τον τελευταίο καιρό τόσο απέφευγα.

Πού να τσακώνομαι τώρα…

Ας εξηγήσω, όμως, τι εννοώ, γιατί το ‘ριξα στους γρίφους. 

Αν μπορεί ο Τσίπρας, ηγέτης ενός αντισυστημικού, ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος, να πηγαίνει στις ΗΠΑ και να μην αρχίζει να φτύνει δεξιά κι αριστερά (ή στον κόρφο του), μπορώ κι εγώ, μια απλή σοσιαλδημοκράτισσα, να βγάλω από την παρανομία τα φιλοαμερικανικά μου αισθήματα.

Άλλωστε δεν μου αρέσει ο Σβαρτσενέγκερ και η Πέιλιν.

Η καλή Αμερική του Ομπάμα με εμπνέει και με συγκινεί.

Άσε δε το New Deal του Ρούζβελτ. Μέχρι που κλαίω όταν το σκέφτομαι.

Κοίτα να δεις που το ίδιο παθαίνει και ο Αλέξης.

Αν μπορεί ο Τσίπρας να καθησυχάζει τους Αμερικανούς και να τους λέει να μην ακούνε τους «κινδυνολόγους» που τον διαβάλλουν ότι «αν έρθει στην κυβέρνηση θα σκίσει τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ», μπορώ κι εγώ πια να δηλώσω δημοσίως ότι δεν την θεωρώ κάνα μπαμπούλα.

Το αντίθετο ίσως.

Κι ας μου έκαψε τη γούνα.

Ας την διαπραγματευτεί όσο θέλει – κι όσο τον αφήσουν οι σύντροφοί του. 

Αν νιώθει αυτός έτοιμος για «ριζικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος», μπορώ κι εγώ να κοροϊδεύω όσο γουστάρω στο facebook τον Στρατούλη, που δήλωσε ότι ο «ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει τους αγώνες του ΜΕΤΡΟ Αθηνών και όλων των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες, ώστε να παραμείνουν δημόσιες γιατί το μεταφορικό έργο τους αποτελεί κοινωνικό αγαθό, στο οποίο πρέπει να έχει πρόσβαση ο λαός, χωρίς την ασφυκτική διαμεσολάβηση του ιδιωτικού κέρδους».

Μέχρι που σκέφτομαι να πάω στην Κουμουνδούρου και να τους ζητήσω όσα δίνω σε ταξί αργά το βράδυ που φεύγω από τη δουλειά και το λεωφορείο μου έχει πάει προ πολλού για νάνι.

Καλοί άνθρωποι είναι, θα μου τα δώσουν. 

Αν θαυμάζει αυτός τα ελληνόπουλα που έχουν ντοκτορά από μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια (πανάκριβα τα άτιμα) και θλίβεται που μένουν άνεργα, δικαιούμαι κι εγώ να αποκαλύψω πια τα δεκάδες παιδάκια που γνωρίζω και σπουδάζουν έξω.

Δεν θα τα θεωρήσει, όπως διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τέκνα της πλουτοκρατίας και της κλεπτοκρατίας. 

Τέλος, αν αυτός, που μεγάλωσε με το κόκκινο βιβλίο του Μάο, δεν ανακάλυψε στο άντρο του καπιταλισμού «βλοσυρά πρόσωπα και σημάδια απελπισίας», δικαιούμαι κι εγώ, όταν θα ξανακούσω πρωινιάτικα τον Λαφαζάνη, να μου κάνει από το ραδιόφωνο φροντιστήριο πάνω στις διάφορες φάσεις της μπολσεβίκικης επανάστασης, να τρέξω στο μπάνιο να βγάλω το λιτό μνημονιακό πρωινό μου.

Βένα Γεωργακοπούλου

Εφημερίδα των Συντακτών