Μια απλή ιστορία οικονομικών.

Ένας πωλητής  ένα κρύο απόγευμα έφτασε σε μια επαρχιακή κώμη ξεχασμένη απ’ ανθρώπους και Θεό.  Πήγε στο μοναδικό ξενοδοχείο για να περάσει το βράδυ, με σκοπό την άλλη μέρα να επισκεφθεί κάποιο πελάτη για δουλειά. Το πρωί ετοίμασε την τσάντα με τα πράγματα και φεύγοντας πλήρωσε τον ξενοδόχο με ένα 50αρικο.

Την ώρα που  έπαιρνε το χαρτονόμισμα ο ξενοδόχος πρόσεξε πως είχε αριθμό κυκλοφορίας του οποίου τα τρία τελευταία ψηφία ήταν ...234.

Ο ξενοδόχος με το  50αρικο και πλήρωσε την μοναδική υπάλληλο της οποίας χρώσταγε αρκετούς μισθούς.

Η υπάλληλος πλήρωσε τα βερεσέδια στο χασάπη.

Ο χασάπης πήρε το πενηντάρι και το έδωσε στη γυναίκα να ψωνίσει στον μπακάλη.

Ο μπακάλης πλήρωσε τον ηλεκτρολόγο που του είχε φτιάξει την ηλεκτρική ταμπέλα με τον τίτλο: «Η αφθονία».
Ο ηλεκτρολόγος πέρασε και πλήρωσε το μανάβη στον οποίο χρώσταγε εδώ και καιρό.
Ο μανάβης  μόλις εισέπραξε πλήρωσε τον αγρότη που τον προμηθεύει με είδη μαναβικής γιατί απειλούσε να σταματήσει τις προμήθειες.

Ο αγρότης μόλις εισέπραξε πέρασε και  πλήρωσε τον  έμπορο των λιπασμάτων  της περιοχής.

Την ώρα εκείνη στο κατάστημα του εμπόρου ήταν και κάποιος ξένος από την εταιρεία λιπασμάτων  που είχε έρθει να εισπράξει.  

Ο γεωπόνος δεν είχε τίποτα άλλο και  μοιραία έδωσε στον πωλητή το μοναδικό πενηντάρικο που βρέθηκε στο ταμείο του. Έβγαλε και του έδωσε λοιπόν ένα πενηντάρι με κομμένη την κάτω αριστερή γωνία  και αριθμό κυκλοφορίας του οποίου τα τρία τελευταία ψηφία ήταν ...234.
Προσχηματικά, αν κάποιος μετρούσε όλες τις παραπάνω συναλλαγές θα άθροιζε έναν αξιοπρεπή τζίρο.

Αν προσέθετε ένα  ΦΠΑ 23%  και άθροιζε και  ένα φόρο εισοδήματος περί το 20% στον καθένα που εισέπραξε αυτή τη μέρα το 50αρικο, τότε ο μόνος που στο τέλος της μέρας θα έτριβε τα χέρια του θα ήταν ο έφορος της παρακείμενης ΔΟΥ, και ο δημόσιος υπάλληλος που θα πίστευε ότι αν εισπραχτούν οι οφειλές φόρου θα πληρωθεί στο τέλος του μήνα.
Εδώ έχει γίνει τζίρος 500 ευρώ είπε ο έφορος και το χωριό χρωστάει 150 ευρώ σε φόρους.
Όταν το άκουσε αυτό ο δήμαρχος πρότεινε στο δημοτικό συμβούλιο να κάνουν καμιά πρόσληψη, γιατί πλησιάζουν και οι εκλογές.
Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης έβγαλε ανακοίνωση και είπε πως λεφτά υπάρχουν, να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες, ήτοι: ο ξενοδόχος, ο χασάπης και ο μανάβης. Τον μπακάλη και τον ηλεκτρολόγο δεν τους ανέφερε γιατί ήταν ψηφοφόροι του.
Στη μικρή κώμη όμως το κρύο απόγευμα ήρθε όπως και αυτό της προηγουμένης, χωρίς να υπάρχει στα ταμεία ούτε ένα πενηντάρικο.
Όλοι όμως το δεύτερο βράδυ κοιμήθηκαν  πιο ήσυχοι.

Κάποιοι είχαν πληρωθεί μετά από καιρό και αυτό τους έκανε να πιστεύουν πως θα επαναληφθεί.
Τα ταμεία όμως παρέμεναν όλα άδεια... ακόμη και αυτών που είχαν την ψευδαίσθηση πως επειδή κάποτε κάποιος τους έταξε μόνιμο μισθό, αυτό θα ισχύει μέχρι Δευτέρας Παρουσίας...
Επειδή δεν συνέβαινε για πρώτη φορά, κάποιοι πρότειναν να τυπώσουν δικό τους χρήμα και να πουλάει ο αγρότης, στο μανάβη και ο μανάβης στο χασάπη.

Ναι αλλά το λίπασμα έπρεπε να το πληρώσουν σε ευρώ...
Μια τρύπα στο νερό  ήταν κι αυτή η ιδέα.
Η μοναδική λύση για τη μικρή κώμη είναι αντί ο χασάπης να πληρώνει το μανάβη και ο μανάβης τον ηλεκτρολόγο και όλοι μαζί τον έφορο, να βρουν τρόπο να μπαίνουν και άλλα 50άρικα στο χωριό.

Για την ακρίβεια τα 50άρικα που μπαίνουν στο χωριό να είναι περισσότερα από αυτά που βγαίνουν.  
Το ζητούμενο για τη μικρή κώμη είναι να έρθει κάποιος  και να επενδύσει για να φτιάχνει αγγούρια, τούβλα ή έστω γουρούνια. 

Δεν έχει σημασία αν θα είναι ντόπιος ή ξένος, αλλά να δώσει δουλειά σε ανθρώπους του χωριού, και ένα μέρος της παραγωγής να φεύγει εκτός χωριού.
Όταν το υπουργείο των Οικονομικών υποστηρίζει πως οι Έλληνες οφείλουν 54 δισ. ευρώ εκ των οποίων τα 12 προστέθηκαν το 2012 αντιλαμβάνεται πως σε μια οικονομία που συρρικνώνεται τα  περισσότερα από αυτά δεν υπάρχουν;
Όταν οι εργαζόμενοι στις κρατικές υπηρεσίες απεργούν γιατί μειώνονται οι αποδοχές, είναι γιατί δεν αντιλαμβάνονται  ούτε καν το δίλημμα που τους θέτει η κυβέρνηση, δηλαδή: λίγα ή τίποτα.  

Στην πραγματικότητα το δίλημμα είναι αλλαγή δουλειάς ή τίποτα.
Τα οικονομικά είναι απλά αρκεί να τα υπολογίζει κάποιος με τις βασικές παραμέτρους, ήτοι:  έσοδα, έξοδα, τιμή, κόστος, κέρδος.  
Τα έξοδα μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις μπορούν να ξεπερνούν τα έσοδα και αμέσως πρέπει να καλύπτεται το έλλειμμα που δημιουργούν  και να δημιουργείται απόθεμα για την επόμενη δύσκολη στιγμή. 

Μόνο αν η  τιμή πώλησης  του προϊόντος  είναι μεγαλύτερη του κόστους και μικρότερη του ανταγωνισμού μπορεί κάποιος να κοιμάται ήσυχος πως δεν θα ξυπνήσει ένα πρωί χωρίς δουλειά...
Όλα τα άλλα αποτελούν παραμύθια της Χαλιμάς...
Έγραψα  την παραπάνω  ιστορία  για να καταδείξω το άτοπο της προσδοκίας λύσης του ταμειακού προβλήματος του κράτους από τα 50 δισ. οφειλές στο δημόσιο, εντός των οποίων πρέπει να βρίσκονται και της Πειραϊκής Πατραϊκής ή τα 600 δισ. καταθέσεις που πιστεύουν κάποιοι πως υπάρχουν στην Ελβετία.
Ο σκοπός είναι πως θα βρούμε μερικά πενηντάρικα να κυκλοφορούν εντός του χωριού και στο τέλος μερικά από αυτά να μένουν εδώ...

Κώστας Στούπας

Capital.gr