Χρειαζόμαστε μια επανάσταση.

Ο δημόσιος λόγος έχει κατακλυστεί από αμετροέπεια, από έλλειψη ευγένειας, αισθητικής και ανεκτικότητας, από έναν πρόδηλο πατερναλισμό και από μια ευκολία στο να κατασκευάζουμε τηλεοπτικά είδωλα, να ρίχνουμε στο συλλογικό ανάθεμα πρώην εκλεκτούς της τηλεαρένας και να ξεχνάμε δηλώσεις, θέσεις, αναλύσεις, δεσμεύσεις, υποσχέσεις και παντός τύπου δημόσιες τοποθετήσεις των συγκαιρινών «σοφών» του σύγχρονου «γαλατικού χωριού», δίχως τις αγαπημένες προσωπικότητες του γνωστού κόμικς των Renne Goscinny και Albert Uderzo, αλλά ούτε και τη σοφία του μοναδικού φόβου που μπορεί πραγματικά να απασχολήσει μια συλλογική οντότητα: «Να μην πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας».

Υπερβολές, μη ρεαλιστικές στοχεύσεις και μονοσήμαντες αναλύσεις κατακλύζουν τη δημόσια σφαίρα.

Τοποθετήσεις που, αντί να προσφέρουν απαντήσεις στα καίρια προβλήματα που απασχολούν τον πολίτη, στέλνουν την μπάλα στην κερκίδα με ωμότητα και κυνισμό.

 Οι συνεδριάσεις στο Κοινοβούλιο δημιουργούν αμηχανία στους πολίτες όχι μόνο εξαιτίας του επιπέδου του διάλογου, αλλά και γιατί οι περισσότεροι από τους βουλευτές, αψηφώντας τον Κανονισμό της Βουλής, «αγορεύουν» διαβάζοντας κείμενα με μονότονη φωνή, ενώ οι πολιτικοί που έχουν ορθολογικό λόγο να αρθρώσουν και ρεαλιστικές προτάσεις να καταθέσουν απέχουν αναγκαστικά από τη δημόσια σφαίρα, μην επιθυμώντας να τοποθετηθούν στην κορνίζα σήμερα. 

Η Ελλάδα διαθέτει ένα πολιτικό προσωπικό που στην πλειονότητά του κινείται παράλληλα με τις ανάγκες της κοινωνίας, και εκπροσώπους φορέων, συντεχνιών και οργανωμένων κοινωνικών ομάδων που βιώνουν «οράματα αέναης επαναστατικότητας» περασμένων αιώνων.

Απέναντι σε όλα αυτά όμως υπάρχει η πλατιά πλειονότητα που επιθυμεί ανάπτυξη, ευημερία και ευνομία· να ζει δηλαδή σε συνθήκες κανονικότητας.

Η κοινωνική πλειονότητα δεν οραματίζεται καταλήψεις χειμερινών ανακτόρων σε μια μεσογειακή άλλωστε χώρα με μ.ο. θερμοκρασίας τους 28 βαθμούς Κελσίου, μια τέτοια στόχευση θα ήταν κενή περιεχομένου, ή την άλωση της Βαστίλης.

Ούτε νέα Κούγκια και Αρκάδια.

Δρόμους δίχως λακκούβες θέλει ο πολίτης, σηματοδότες κυκλοφορίας που να λειτουργούν, καθαρά αστικά κέντρα, προστασία της χλωρίδας και της πανίδας του τόπου, ασφάλεια, ευημερία, ισονομία, ισοπολιτεία, εργασία και κοινωνική προκοπή. 

Το βαρύτατο αμάρτημα της εγχώριας πολιτικής σκηνής είναι η δίχως μέτρο προβολή μεγάλων λόγων που δημιουργούν υψηλές προσδοκίες.

Είναι η καλλιέργεια της πέρα από κάθε λογική προσμονής και προσδοκίας ότι ο κόσμος θα αλλάξει συθέμελα.

Κάθε φορά όμως που κάποιος έβγαινε στο μπαλκόνι της Ιστορίας και υποσχόταν μια τέτοιου είδους δομική μεταβολή στον τρόπο και στην εξέλιξη της ζωής των ανθρώπων, ο βαρκάρης του Αχέροντα προετοιμαζόταν για υπερωρίες.

«Να αλλάξουμε τη Γαλλία» διακήρυττε ο Ροβεσπιέρος.

Έστειλε συνοπτικά στη λαιμητόμο χιλιάδες, επέβαλε τη λατρεία του Υπέρτατου Οντος, αυτοανακηρύχθηκε Μέγας Ποντίφικας της νέας θρησκείας και στο τέλος εκτελέστηκε από τους συντρόφους του, προφανώς για να μην εκτελεστούν αυτοί από τον... αδέκαστο κριτή θνητών και θείων.

Το ιστορικό γίγνεσθαι εμπεριέχει πολλές τέτοιες σκιές.

Από τον Χίτλερ και τον Στάλιν, μέχρι τον Μακ Κάρθι, τον Τσαουσέσκου, τον Καντάφι και τον Πολ Ποτ, όλοι ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο· να ρίξουν στην πυρά το παλιό και να οικοδομήσουν το νέο, τοποθετώντας τον νερωνικό νιχιλισμό στο κέντρο της βίαιης παρέμβασής τους. 

Αν ο Καβάφης έγραφε σήμερα ξανά το ποίημα «Μάρτιαι Ειδοί», δίπλα στα μεγαλεία που οφείλει να φοβάται η ψυχή θα έβαζε και τα μεγάλα λόγια και τις μαξιμαλιστικές στοχεύσεις.

Πράγματι, χρειάζεται μια επανάσταση σήμερα στην Ελλάδα.

‘Οχι όμως της βίας και της μισαλλοδοξίας, αλλά της δημιουργίας και του θεσμικού εκσυγχρονισμού.

Χρειαζόμαστε την επανάσταση του ορθού και επιστημονικού λόγου, του νέου πολιτικού Διαφωτισμού και του δημιουργικού προφανούς.

Όχι για να οικοδομηθεί ένα νέο αύριο, αλλά ένα καλύτερο, δημιουργικότερο, ποιοτικότερο και πιο ευτυχισμένο σήμερα.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία..

Σπύρος Λίτσας

Δημοκρατία