Το πατριωτικό φρόνημα του τουρκικού στρατού.

Η υποεκτίμηση του αντιπάλου, ειδικά όταν πρόκειται για έναν αντίπαλο όπως η Τουρκία, που διέπραξε γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις, εισέβαλε και κατέχει παρανόμως το 40% της Κύπρου, τρομοκρατεί την Ελλάδα με casus belli, για να μην ασκήσει ένα κυριαρχικό της δικαίωμα, στήνει τη νεοοθωμανική της παγίδα στη Θράκη και διεκδικεί το μισό Αιγαίο, χωρίς να μας χαρίζει το υπόλοιπο, ίσως να είναι σοβαρότερο λάθος από την υπερεκτίμησή του.

 

Κάναμε αυτή την εισαγωγή για να επαναφέρουμε στη μνήμη των αναγνωστών μας το άρθρο μας «Ο τουρκικός πατριωτισμός», της προηγούμενης Κυριακής, το οποίο αφορούσε την εμπλοκή πολλών δεκάδων ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) σε κύκλωμα πορνείας και κατασκοπίας, όπου παρέδωσαν στον επικεφαλής της σπείρας σχεδόν των σύνολο των εθνικών επιχειρησιακών σχεδίων της Τουρκίας, προδίδοντας καταφανώς την πατρίδα τους.

Επειδή, προσπαθώντας να εξηγήσουμε το φαινόμενο, αναφερθήκαμε στον τρόπο με τον οποίο συγκροτούνται η εθνική συνείδηση αλλά και το πατριωτικό αίσθημα του Τούρκου πολίτη και ειδικά του αξιωματικού, αποδώσαμε σε μεγάλο βαθμό τη συγκεκριμένη συμπεριφορά ενός τόσο μεγάλου αριθμού αξιωματικών στο γεγονός ότι η σύγχρονη τουρκική κοινωνία αποτελεί συνονθύλευμα φυλετικών και θρησκευτικών ομάδων, που «συγκολλήθηκαν» μέσω του κεμαλικού εθνικισμού, κυρίως με βίαιες διαδικασίες. 

Αυτή ήταν μια εξήγηση, όμως υπάρχει και σειρά άλλων πτυχών, που πρέπει να αναφερθούν, για να μη βγάλουμε λανθασμένα συμπεράσματα και οδηγηθούμε στην υποεκτίμηση του αντιπάλου, που μπορεί να αποβεί καταστροφική κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. 

Ένα από τα επιχειρήματα που επικαλούνται οι Τούρκοι για να δικαιολογήσουν την εξαμβλωματική γένεση του νέου «έθνους» είναι το εξής: Οι λαοί που κατοικούσαν στην Τουρκία, από το 1923 και μετά, κάτω από τη στέγη της κεμαλικής ιδεολογίας, αποτέλεσαν το νέο τουρκικό έθνος, όπως συναπάρτισαν το αμερικανικό έθνος όλοι όσοι κατέφυγαν στη βόρεια Αμερική και ίδρυσαν τις ΗΠΑ.

Ο αντίλογος είναι ότι οι πολίτες των ΗΠΑ συμμετείχαν ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ στη δημιουργία του αμερικανικού έθνους, ενώ οι κάτοικοι της Τουρκίας, υπολείμματα γενοκτονημένων εθνών (Αρμένιοι, Ελληνες, Ασσύριοι), Αλεβίτες, Κούρδοι, Τσερκέζοι, Λαζοί, Αραβες, Βόσνιοι και Αλβανοί, δέχτηκαν και συνεχίζουν να υφίστανται σκληρές αφομοιωτικές πολιτικές, ενώ -αντί για ιδεώδη που ενστερνίζονται εκουσίως- υποχρεώνονται να υποστηρίζουν βάρβαρες και πρωτόγονες εθνικιστικές τουρκοϊσλαμικές θεωρίες και να απαρνούνται την εθνική τους καταγωγή, κραυγάζοντας με τη βία το «Τι ευτυχία να λες ότι είσαι Τούρκος». 

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τα κοινωνικά πρότυπα, που κι αυτά δεν στηρίζονται στις αρχές της ηθικής, αλλά στις αρχές της βίαιης επιβολής κυρίως λόγω ισλαμικής παράδοσης, δημιουργούν μια πατριωτική συνείδηση η οποία είναι ευάλωτη, όπως αποδείχτηκε στην περίπτωση των δεκάδων αξιωματικών των ΤΕΔ, που πρόδωσαν την πατρίδα τους, δίνοντας τα άκρως απόρρητα εθνικά και επιχειρησιακά σχέδια στο κύκλωμα πορνείας και κατασκοπίας, στο οποίο παγιδεύτηκαν και στο οποίο -σημειωτέον- συμμετείχαν ανάμεσα στα κεντρικά του στελέχη ανώτατοι απόστρατοι αξιωματικοί, που είχαν συνείδηση της υπόθεσης.

Στο παραπάνω πλαίσιο θα πρέπει να αξιολογηθούν αναλόγως η κίνηση των 110 πιλότων μαχητικών αεροσκαφών της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας (ΤΠΑ) να δηλώσουν παραίτηση τον τελευταίο μήνα, ανάμεσα στους οποίους ικανότατοι ανώτεροι αξιωματικοί, που διεκδικούσαν ακόμα και τη θέση του αρχηγού της ΤΠΑ, κίνηση που αποδίδεται στο αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί στο στράτευμα μετά τις συλλήψεις και την παραπομπή σε δίκη των συναδέλφων τους, και η παραίτηση του αρχηγού του Στόλου, ο οποίος ήταν ο σίγουρος αρχηγός του ΤΠΝ στις επόμενες κρίσεις.

Να σημειωθεί ότι οι μαζικές παραιτήσεις των πιλότων της ΤΠΑ εξηγούνται ΚΑΙ από το γεγονός ότι μπορούν να βρουν δουλειά στην ακμάζουσα τουρκική πολιτική αεροπορία. 

Τέλος, το παζλ των εξελίξεων στις ΤΕΔ συμπληρώνουν αθρόες παραιτήσεις επαγγελματιών στρατιωτών που υπηρετούν σε μονάδες που εδρεύουν στο Βόρειο Κουρδιστάν (ΝΑ Τουρκία), παραιτήσεις που τείνουν να πάρουν καταιγιστική μορφή, γι’ αυτό και η κίνηση της τουρκικής κυβέρνησης να αυξήσει τον μισθό τους σε ποσοστό περίπου 50%, ως μέτρο μετριασμού του κύματος παραιτήσεων. 

Πάντως, για να μην πέσουμε στην παγίδα της υποεκτίμησης, να υπογραμμίσουμε ότι οι ΤΕΔ διαθέτουν δομές και στελέχη που, παρ’ όλα τα προαναφερθέντα προβλήματα, είναι δοκιμασμένες στον 28χρονο πόλεμο εναντίον των Κούρδων.

Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε!

Σάββας Καλεντερίδης

Δημοκρατία