Όταν προστάζουνε πολλοί…

Μιας και με αφορμή τον Αμβρόσιο,  θυμήθηκα τον Γέρο του Μοριά, αξίζει επίσης να θυμηθούμε όλοι μας τι έλεγε σε σχέση με το διαχρονικό ελληνικό φαινόμενο της διχόνοιας, και με την ακυβερνησία που προκύπτει όπου και όταν  λαλούν πολλά κοκόρια….

 

Λέει  λοιπόν ο Κολοκοτρώνης σε λόγο του στη Πνύκα στις 17 Νοεμβρίου του 1838:

«Εις τον πρώτο χρόνο της επαναστάσεως είχαμε ομόνοια, και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι.

Ο ένας επήγαινεν εις τον πόλεμον, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον.

Και αν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δυο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλίαν και την Μακεδονίαν, και ίσως εφτάναμεν και εις την Κωνσταντινούπολιν. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, όπου ήκουαν Έλληνα έφευγαν χίλια μίλια μακρά.

Εκατό Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδας εμπρός, και ένα καράβι μιαν αρμάδα. Αλλά δεν εβάσταξε…

Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γίνουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδι το κεφάλι.

Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάνομε;

Είχαμε και αυτονών την ανάγκη.

Από τότε άρχισε η διχόνοια, και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια.

Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα δια τας ανάγκας του Έθνους, ή να υπάγει εις τον πόλεμον, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη.

Και μ’αυτό τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει, ούτε να πολεμήσει.

Και τούτο εγίνετο επειδή δεν είχαμε έναν αρχηγό και μια κεφαλή.

Αλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε, και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο, και ο άλλος το άλλο.

Ίσως όλοι θέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά τη γνώμη του.

Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτές το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει.

Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρυνό, και ο άλλος εις τον βορέαν.

Σαν να ήταν το σπίτι εις τον αραμπά, και να γυρίζει καθώς λέγει ο καθένας.

Με τούτον τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, όπου να προστάζει πως θα γενεί.

Παρομοίως και ημείς χρειαζόμεθα έναν αρχηγόν και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν.

Αλλα’ επειδή είμεθα εις τέτοιαν κατάστασιν, εξαιτίας της διχόνοιάς μας έπεσε η Τουρκιά απάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε και εις τους υστερινούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα».

 

(Από τα Άπαντα του Θ. Κολοκοτρώνη, εκδόσεις Μέρμηγκας, σ. 211)

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα όλα αυτά που λέει μου θυμίζουν το σήμερα...

Για την αντιγραφή

Strange Attractor