Φιλελευθερισμός και φόροι.

Οι περισσότεροι πολέμιοι του μνημονίου συμφωνούν σε δύο πράγματα: ότι το μνημόνιο ευθύνεται για κάθετι που έχει συμβεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και ότι η επιβολή φόρων είναι μία γνωστή σε όλους στρατηγική επιλογή των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού. 

Είναι σίγουρα κοπιαστικό και πιθανότατα μάταιο να προσπαθεί κανείς να πείσει έναν εξτρεμιστή μουσουλμάνο καμικάζι να μην τραβήξει το σχοινάκι με τα εκρηκτικά, όταν έχει ήδη πάρει την απόφασή του και πιστεύει ότι η πράξη του θα τον οδηγήσει στον παράδεισο. 

Μεταξύ των εξτρεμιστών μουσουλμάνων και των Ελλήνων αντιμνημονιακών μπορούμε να βρούμε πολλές διαφορές, αλλά σίγουρα κι ένα κοινό: Τυφλός φανατισμός σε συνδυασμό με θεωρίες συνωμοσίας δημιουργούν ένα εκρηκτικό κι επικίνδυνο μείγμα...

Ίσως έφτασε η ώρα να ξεκαθαριστεί ότι οι φόροι έχουν τόση σχέση με τον φιλελευθερισμό όση και ένας Ερυθρός Χμερ  με τη Wall Street.

Είναι έννοιες τελείως διαφορετικές.

Το ότι δεν βρέθηκε κάποιος για να το επισημάνει έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι Φιλελεύθεροι στην Ελλάδα είναι προστατευόμενο είδος, κάτι σαν την Καρέτα – Καρέτα.  
Επίσης, αποτελεί ένα βολικό άλλοθι για όλους τους κρατιστές.

Την ώρα που πετάνε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, σταματάνε για μία στιγμή κι αναρωτιούνται τι πραγματικά συμβαίνει. 

Την αμηχανία την διασπά το απόφθεγμα «για όλα φταίνε οι νεοφιλελεύθεροι» και συνεχίσουν έτσι την εργασία από το σημείο εκείνο που την είχαν σταματήσει. 
Οι φόροι είναι ο εύκολος τρόπος για να βρίσκει το κράτος πόρους για να καλύπτει τις ανάγκες του.

Το κακό είναι ότι όσο περισσότερους φόρους επιβάλλει, τόσο πιο πολύ αυξάνονται και οι ανάγκες που πρέπει να καλύψει.

Οι φόροι, επίσης, είναι ο μεγάλος εχθρός της ανάπτυξης.

Όχι μόνο διότι πολύτιμοι πόροι κατευθύνονται σε αντιπαραγωγικούς φορείς. Αλλά κι επειδή ο κρατισμός βρίσκει έναν εύκολο τρόπο να αυξήσει την δύναμή του και να διευρύνει έτσι την παρουσία του. 
Αν έπειτα απ’ όλα αυτά πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι υπάρχει έστω κι ένας φιλελεύθερος που να θέλει να διατηρήσει το κράτος και μάλιστα με αύξηση των φόρων σε βάρος των ιδιωτών, τότε δεν ξέρει τι του γίνεται.

Ή αυτός που το κάνει είναι ένας γιαλαντζί φιλελεύθερος.

Πράγμα όχι ιδιαίτερα περίεργο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει. 
Σε αντίθεση με τον σύγχρονο αστικό μύθο  που έχει κτίσει η αριστερά, οι φιλελεύθερες δυνάμεις δεν είχαν την δυνατότητα να παρουσιάσουν ένα ολοκληρωμένο έργο διακυβέρνησης τα τελευταία χρόνια.

Κάτι πήγε να γίνει με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά η προσπάθεια έμεινε στην μέση.

Σήμερα εχθροί και φίλοι το αναγνωρίζουν. 

Αλλά αυτό έχει πλέον φιλολογικό και μόνο ενδιαφέρον...

Θανάσης Μαυρίδης 

Capital.gr