Γερμανικές χάντρες και καθρεφτάκια….

Δηλαδή τι;

Πιστεύει κανείς, στην Ελλάδα ή τη Γερμανία, ότι σιτιζόμαστε ακόμα μαζικά με τον θρύλο του κ. Ρεχάγκελ και ότι θα ξαναρχίσουμε τα «Ρεχακλής» και τα λοιπά της υπερβολής για να πάρουμε κουράγιο;

Πιστεύει κανείς ότι με τόσα και τόσα να μας συνθλίβουν, παραμένουμε μέχρις αποβλακώσεως ζαλισμένοι από την αίγλη του Γιούρο ή των Ολυμπιακών, για να μην προσθέσω και τους άθλους της Γιουροβίζιον, που τους μετρούσαν κι αυτούς τω καιρώ εκείνω κοτζάμ πρόεδροι της Βουλής, για να αποδείξουν ότι πετάμε στα ουράνια της δόξας;

Πιστεύει κανείς ότι δεν φταίει για τον βαρύ τωρινό χειμώνα μας το φημισμένο «καλοκαίρι της Ελλάδας», προπάντων οι «Ολυμπιακοί του μέτρου» (κατά τον κάποτε υπουργό Πολιτισμού κ. Βενιζέλο), οι Ολυμπιακοί της ξιπασιάς δηλαδή και της φαραωνικής σπατάλης;

Κι ωστόσο, ναι.

Φαίνεται ότι κάποιοι πιστεύουν πως το άστρο του κ. Ρεχάγκελ θα ξαναζεστάνει με τη λάμψη του τις σχέσεις Ελλάδας και Γερμανίας· θα αλλάξει την κρατούσα άποψη των Νοτίων για τους Βόρειους, και αντιστρόφως· θα μας φέρει τουρίστες, ακόμα περισσότερους τουρίστες, αφού άλλο πλάνο ή «βαριά βιομηχανία» ή όραμα, σαν πολιτεία και σαν κοινωνία, δεν έχουμε.

Εντάξει, είπαμε πως είμαστε αισθηματίες, αγαπητοί συνευρωπαίοι του Βορρά, αλλά η αγαθότητα ή το αυθόρμητο των αισθημάτων δεν σημαίνει καλά και σώνει ανωριμότητα πνεύματος.

Καλός κι άγιος ο κ. Ρεχάγκελ, αλλά για τη δουλειά που του είχε ανατεθεί, και για την οποία αμείφθηκε με τη συνήθη ελληνική γαλαντομία.

Όχι σαν μερκελαπόστολος.

Αν όντως «ματώνει η καρδιά» της κ. Μέρκελ με όσα ταλανίζουν τους Ελληνες (σε λίγο θ’ ακούσουμε κάτι ανάλογο και για τους Κύπριους), θα την παρακαλούσαμε, μετά τον κ. Ρεχάγκελ που επέλεξε σαν πρέσβη φιλίας, να ενισχύσει το νέο κύμα φιλελληνισμού στέλνοντάς μας και τους ιθύνοντες της Ζίμενς.

Για να μας πουν χαρτί και καλαμάρι ποιους Ελληνες της πολιτικής ή της οικονομίας λάδωσαν, πότε και πόσο.

Και να μας εξηγήσουν φιλοσοφικά αν στη σχέση διαφθείρων - διαφθειρόμενος ο διαφθείρων (που συνήθως κερδίζει τα πολλά) διατηρεί αλώβητη την ηθική του και επιπλέον άθικτο το δικαίωμά του να καταγγείλει κάποια στιγμή σαν ανήθικο αυτόν που ο ίδιος διέφθειρε.

Για να μάθουμε κι εμείς.

Να μας στείλει επίσης τους συμπατριώτες της που, ξεφτέρια σωστά, κατάφεραν να πλασάρουν σαν καλοτάξιδα τα κεκλιμένα υποβρύχιά τους.

Για να μάθουμε κι εμείς την εμπορική τεχνική τους.

Γιατί ναι, μπορεί να καθόμαστε στο τελευταίο θρανίο του ευρωπαϊκού σχολείου, δεν είμαστε όμως ζηλιάρηδες, όπως μας επιτίμησε ο κ. Σόιμπλε σαν αυστηρός επιθεωρητής, ή μάλλον σαν ιδιοκτήτης του ιδιωτικού σχολείου «Ευρωγερμανική Ενωση».

Φιλομαθείς είμαστε.

Και δεν είναι απίθανο εκτός απ’ τον Ρεχάγκελ να ξέρουμε και τον Χέγκελ, μπορεί και τον Ενγκελς.

Απίθανο είναι να φουσκώσουν τα μυαλά μας, σαν μπάλα, επειδή μας επισκέπτεται ο πρώην ομοσπονδιακός.

Παντελής Μπουκάλας 

Καθημερινή