Ευρωζωνικές σκόρπιες σκέψεις…

Επειδή κάποιοι τις τελευταίες μέρες προσπαθούν να προσομοιάσουν την Κύπρο με την Ελλάδα λέγοντας ότι επειδή η Κύπρος είπε το πρώτο ΟΧΙ και μετά το πήρε πίσω καλά κάνουμε κι εμείς που αποδεχόμαστε όλα τα μνημόνια, έχω να πω τα εξής:

Πρώτον, κανείς δεν αμφιβάλει ότι σε περίπτωση που η Ελλάδα πει, ή έλεγε ΟΧΙ στο μνημόνιο, στην προσπάθεια της να εξασφαλίσει καλύτερους όρους, θα μπορούσαν εύκολα οι εταίροι να την εκπαραθυρώσουν από την ένωση του ευρώ, ξέροντας πολύ καλά ότι αυτό θα σημάνει την διάλυση της ευρωζώνης.
Γιατί αλλιώς μια ελληνική υποχώρηση θα άνοιγε τον δρόμο για μια ισπανική και  μια ιταλική υποχώρηση, όπου τα απαιτούμενα ποσά θα ήταν και είναι αστρονομικά.

Το θέμα είναι όμως  ότι αν εμείς λέγαμε κάτι τέτοιο, οι διεθνείς αγορές θα πίεζαν για την εξεύρεση λύσης.

Ποιους θα πίεζαν όμως;
Εμάς ή την Γερμανία  να αλλάξει πολιτική;
Ακόμα και αν όντως μας πετούσαν έξω, τι θα μας περίμενε;
Θα μας περίμενε μια  ανυπολόγιστη καταστροφή.
Τόσο εμάς όσο και την Ευρώπη  λόγω της αναπόφευκτης διάλυσης της ευρωζώνης. Που θα επέφερε  έναν βορρά που θα παρήγε και δεν θα έχει που να διαθέσει τα προϊόντα του, άρα με τεράστια ανεργία και ένα νότο με ανεργία, και αυτός συν έναν μεγάλο πληθωρισμό που δεν θα ξέραμε αν θα γίνει υπερπληθωρισμός.
Οπότε εμείς, αντί αυτής της  καταστροφής, προτιμούμε τα μνημόνια που θα επιφέρουν την καταστροφή μας… λίγο αργότερα.
Για να καταλήξουμε εμείς διαλυμένοι, και οι Γερμανοί σχετικά αλώβητοι να κυριαρχούν  στην Ευρώπη επιβάλλοντας την κάθε επιθυμία τους.
Μήπως τελικά μας  συμφέρει καλύτερα η συνολική διάλυση;
Που πέρα από την  ποθητή τιμωρία των Γερμανών θα μας ξαναγυρίσει σε εθνικό νόμισμα, ώστε να μην χρειαστεί ποτέ,  μα ποτέ ξανά, να εκχωρήσουμε την άσκηση της εθνικής νομισματικής πολιτικής σε τρίτους;
Γιατί ας μη ξεγελιόμαστε...  κανείς λαός δεν πληρώνει πρωταρχικά τις δικές του αμαρτίες.
Πληρώνει το δομικό πρόβλημα της ένωσης του ευρώ, που βασίστηκε μόνο στο κοινό νόμισμα, και  όχι σε μια κοινή δημοσιονομική πολιτική που θα κάλυπτε τις προβληματικές χώρες σε περιόδους Κρίσης.
Γιατί αν δεν υπήρχε το κοινό νόμισμα, τότε η κάθε χώρα θα μπορούσε με υποτίμηση του εθνικού της νομίσματος να μην υποφέρει την εσωτερική υποτίμηση που εφαρμόζεται τώρα,  και που οδηγεί σε υψηλή  ανεργία και ακατάσχετη ύφεση.

Πριν από τρία χρόνια  υπογράψαμε ένα μνημόνιο που λίγο πολύ ξέραμε το παραλογισμό του...

Η επωδός ήταν μία:  Οι Ευρωπαίοι ξέρουν , μπορεί να μας ταλαιπωρούν λίγο τώρα αλλά μετά θα τη στρώσουν την κατάσταση.
Σ’αυτά τα τρία χρόνια δεχτήκαμε την χειρότερη δημοσιονομική προσαρμογή στην Ευρώπη όσον αφορά στα τελευταία  80 χρόνια, και το μόνο που καταφέραμε ήταν να φτωχοποιήσουμε βίαια τη κοινωνία μας.
Στο ίδιο χρονικό διάστημα,  βλέπουμε την Γερμανία να μην συναινεί σε ότι μπορεί να νικήσει την Κρίση (ευρωομόλογο, τραπεζική ενοποίηση με διαχωρισμό τραπεζικών και εθνικών χρεών, ενεργοποίηση της ΕΤΕΠ).
Αλήθεια, μετά από αυτό που έγινε στην Κύπρο, υπάρχει  κανείς που να συνεχίζει  να πιστεύει ότι η Γερμανία ποθεί μια βιώσιμη λύση της Κρίσης;
Είναι δυνατόν σε μια ευρωζώνη που υποφέρει από την φυγή  κεφαλαίων από τις περιφερειακές χώρες στις χώρες του ευρωπαικού πυρήνα, να κουρεύονται κυπριακές καταθέσεις, στέλνοντας ουσιαστικά σήμα σε όλους τους καταθέτες των ελλειμματικών χωρών ότι ο μόνος ασφαλής προορισμός των αποταμιεύσεων τους είναι οι Γερμανικές τράπεζες;
Και είναι πάλι  δυνατόν να αποδεχόμαστε στην Κύπρο λύση που ουσιαστικά την θέτει εκτός ευρώ;
Γιατί περιμένοντας  το κούρεμα, ένα κατατεθειμένο κυπριακό ευρώ κοστίζει λιγότερο από ένα ιταλικό.
Ίσως οι τελευταίοι  που έμειναν να πιστεύουν ότι πάμε καλά είναι οι πολιτικοί μας …
Που θα πρέπει να απαντήσουν στο ότι τώρα με τις εξελίξεις της Κύπρου, το φιλί της ζωής που  περίμενε η  Ελλάδα να πάρει από τη δόση μαμούθ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν πρόκειται να έρθει.
Γιατί  αν εξαφανίζεται κάτι μετά την κυπριακή απόφαση είναι η τραπεζική πίστη.
Το γιατί το κάνουν είναι  μεγάλο θέμα…
Μάλλον πιστεύοντας στο όραμα  της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι πεπεισμένοι ότι επειδή οι Κρίσεις στην ιστορία συντελούν στην δημιουργία ισχυροτέρων δεσμών , έτσι και τώρα η Ευρώπη μέσω της Κρίσης του 2008 θα ξεπεράσει τα προβλήματα πιο ενωμένη από πριν.
Λογαριάζουν όμως χωρίς τον  Γερμανό ξενοδόχο…

Που δεν θέλει μια ενοποιημένη  Ευρώπη.

Αλλά θέλει μια γερμανοποιημένη  Ευρώπη…
Για να ακούμε  την Μέρκελ με  περισσή ωμότητα να διατυμπανίζει ότι η Κύπρος πρέπει να ξεχάσει το παλιό της μοντέλο ανάπτυξης.
Το θέμα είναι ποια  είναι αυτή που το αποφασίζει και τι στο καλό αντιπροτείνει για να μην πεινάσουν οι Κύπριοι;
Όταν μάλιστα οι μισανθρωπικές  γερμανόπνευστες πολιτικές έχουν κλονίσει ανεπανόρθωτα το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Ας σκεφτούν οι δικοί μας και  οι Ευρωπαίοι ηγέτες  ότι όλα τα δεινά σε περιμένουν όταν προσπαθείς να υποδουλώσεις την ειρήνη στους βάρβαρους, αντί να πολεμάς υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου...

Blue Nile