Πράσινα κοτέτσια, δεξιές κλώσες… ακροδεξιά αυγά!

Ακόμα γελάω με διάφορους συνομιλητές και φίλους όταν απορούν πως και γιατί ανέβηκε στο πολιτικό στερέωμα και λίγο-πολύ παγιώθηκε ως συστημική πλέον δύναμη η Χρυσή Αυγή.

Πως αφήσαμε να εκκολαφτεί το αυγό του φιδιού…

Ξεχνώντας φυσικά πως εδώ έχουμε να κάνουμε με την κότα που έκανε το αυγό.

Και όχι το αυγό την κότα.

Τι με έκανε να πιάσω πάλι αυτήν τη «φιλοσοφική» αναζήτηση στα όρια του σουρεαλισμού?

Μα η (ξανά μανά) σύλληψη του περιβόητου εκδότη κυρίου Κουρή.

Του συνεταίρου του γνωστού δεξιοτέχνη του τένις δημοσιογράφου.

Του δημιουργού του άκρως κυρίαρχου μεταπολιτευτικού θεσμού του "Αυριανισμού".

Πως σχετίζονται τα δύο θα μου πείτε, ο αυριανισμός με τη Χρυσή Αυγή?

Με μια πάρα πολύ απλή και συνάμα βαθιά ριζωμένη στο μεταπολιτευτικό μας γίγνεσθαι σχέση: αιτίας και αιτιατού.

Και, ναι, δεν ευθύνεται αποκλειστικά η Αυριανή (συγκεκριμένα) για την αναζωπύρωση του φασισμού στην Ελλάδα (έστω, αυτού του ντεμέκ εθνικιστικού καλαμπουριού που αντιπροσωπεύει η Χρυσή Αυγή).

Αλλά είναι μέρος του προβλήματος.

Πώς να το κάνουμε;

Ένα ακόμα κλασικό επιχείρημα που με κάνει να γελάω, και δένει ωραία με την όλη σκέψη πίσω από το παρόν πόνημα, είναι αυτό περί της μη ύπαρξης κυβερνητικής θητείας της αριστεράς (γενικά ως έννοια) στην Ελλάδα τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Βέβαια, αν δεν απατώμαι, οι διάφοροι αριστεροί βουλευτές (και δήμαρχοι και σύμβουλοι και λοιπά και λοιπά) ελάμβαναν κανονικά τη βουλευτική (ή όποιας άλλης φύσεως) αποζημίωση που συνόδευε το εκάστοτε αξίωμά τους.

Το οποίο μας λένε λίγο πολύ ότι δεν ασκούσαν, αφού παρουσιάζονται ως Πόντιοι Πιλάτοι.

Από κοντά φυσικά και κάθε άλλου είδους ψευτοαριστερή πτυχή του πολιτικού, πολιτισμικού και κοινωνικού φάσματος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Οι αριστερίζουσες εφημερίδες έβρισκαν πάντα χορηγούς, οι αριστερίζοντες καλλιτέχνες εντεχνιάζονταν με ζεστές κρατικές επιχορηγήσεις (για να φτάσει ο Ελληνικός κινηματογράφος να μην κάνει ούτε για διαφημίσεις σκυλοτροφής), η αριστερά κατέλυσε όλες τις βαθμίδες και εκφάνσεις της παιδείας, και φυσικά ο συνδικαλισμός κατάντησε ένα κοκκινοπράσινο μαγαζάκι των λίγων, που μάχονταν κάθε μορφή ιδιωτικής πρωτοβουλίας κα καινοτομάις.

Και σιγά σιγά κολλούσε  και όλη η κοινωνία, φοβούμενη όπως κάποτε την επάρατο δεξιά που την έδερνε, τώρα τον ροζουλί φασισμό, μην και την πούνε πως δεν είναι κουλ…

Και, φυσικά, αυτό που πάνε πολλοί να ξεχάσουνε, είναι πως το μεγαλύτερο μέσο έκφρασης της ψευτοαριστερίζουσας ιδεολογίας στην Ελλάδα υπήρξε το ΠΑΣΟΚ!

Λες και επειδή καταλάβανε μετά από 30 χρόνια πως το ΠΑΣΟΚ είναι ένα συνονθύλευμα των διαφόρων εκφάνσεων της κεντρικής ιδέας του «ότι φάμε, ότι πιούμε», ξεχνάμε πως η βασική του ιδεολογική αίγλη ήταν ανέκαθεν η αριστερίζουσα στροφορμή του.

Λες και επειδή εφευρέθηκε ο όρος της δεξιάς πολυκατοικίας, ξεχάσαμε πως το ΠΑΣΟΚ ήταν επί χρόνια ο αποκλειστικός διαχειριστής της αριστερής … βίλας.

Η οποία ιδεολογικά τελικά ήταν και πιο ροζ από τη βίλα του φίλου του δανειστή, και πιο λέσικη από τα ορμητήρια των μπάχαλων.

Για να το μαζέψουμε λίγο, μιας και βλέπω πως σας χάνω.

Είναι τραγικό να βλέπεις νοήμονες ανθρώπους να αναρωτιούνται πως φτάσαμε στην Χρυσή Αυγή όταν η καλύτερη θεωρητικά πρόταση της αριστεράς σήμερα είναι η Ρένα του Άκη, η κόρη του αθωωτή του Ανδρέα, ο Καρντακομανής Σκοπιολάγνος, ένα μάτσο καθηγητάδες που η προσέγγισή τους στην οικονομική θεωρία περιορίζεται στο πως να συμπληρώνεις ΠΡΟ-ΠΟ, και ο αγωνιστής… Χαϊκάλης.

Α, ναι, πλέον στην ευρύτερη λύση της αριστεράς βάζουμε και τη συνιστώσα των υδατανθράκων (sic).

Όταν επί τρεις δεκαετίες η ακαδημαϊκή, πολιτιστική, και ιδεολογική εν γένει παντοδυναμία της αριστεράς κατάφερε όλο κι όλο να μας προσφέρει τον επαναστάτη της τρίγωνης τυρόπιτας ηγούμενου της αστικοποιημένης αριστερίζουσας νομενκλατούρας, σκυλευόμενοι όλοι αυτοί το κουφάρι ενός πάλαι ποτέ παντοδύναμου κυβερνητικού μορφώματος χνωτοβρωμισμένων νεομπουρζουαζάδων, και με εναλλακτική τους νεοεισερχόμενους ως συνιστώσα πατριώτες της πορδής (βλέπε ψεκασμοί), αναρωτιέται κάποιος γιατί ανέβηκε η Χρυσή Αυγή;

Ήμαρτον…

Και θα πεις, κάτσε ρε μεγάλε, δηλαδή αν ήταν πιο ραφιναρισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ, θα τον ψήφιζε ο μέσος ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής;

Όχι, βέβαια. Αυτό που δεν μπορούν όμως να καταλάβουν οι περισσότεροι πως η δύναμη μιας ιδέας εξαρτάται όχι μόνο από το πόσοι την ακολουθούν, αλλά, κυρίως, από το πόσοι την ανέχονται!
Και αυτό κατάφερε η ακμή και παρακμή της αριστεράς, όπως αυτή εκφράστηκε και από τη δύναμη φυλλάδων όπως η Αυριανή, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Αυτό κατάφερε η εξίσωση της αριστερής ιδεολογίας με το βόλεμα των αριστερών (δήθεν) ιδεολόγων.

Και η πολτοποίηση των διαφόρων εκδοχών της σε ένα ροζ χυλό διεθνισμού, απατρίας, νεποτισμού και ψευτομαγκιάς.

Αυτό κατάφερε η προώθηση φερέφωνων όπως ο Κουρής και οι όμοιοί του προς τέρψιν της θολοκουλτούρας.

Ο ευτελισμός σοβαρών κατηγοριών όπως φασίστας και ρατσιστής, αλλά και θεσμών όπως ο τύπος και η δημοσιογραφία, και άλλων ων ουκ έστιν αριθμός.

Αυτό καταφέρανε.

Ο κόσμος να ανέχεται τη Χρυσή Αυγή.

Γιατί συνειδητοποίησε πως το ότι ανεχόταν όλο αυτό το καραγκιοζαριό επί τρεις δεκαετίες δεν είναι, στην τελική, πολύ χειρότερο από τα μούσκουλα, και τις γραφικότητες των «πατριωτών» Χρυσαυγιτών.

TopGunZ