Θέατρο σκιών και φαντασμάτων…

Κοίταζα την πρώτη σειρά των καθημένων στο συνέδριο και τσιμπιόμουνα.

Πρόσωπα βγαλμένα από το γκρίζο παρελθόν, φορτωμένα ευθύνες για το ναυάγιο της χώρας, αλλά με το χαμόγελο στα χείλη.

Σαν να τους οφείλουμε λίγο ακόμη από το μερτικό της εξουσίας…

 

Αναρωτιέμαι:

Δεν φτάνουν 39 χρόνια στη Βουλή για τον σχεδόν 80χρονο Απόστολο Κακλαμάνη -εκ των οποίων σχεδόν τα 11 στην προεδρία του σώματος;

Δεν αρκούν 39 χρόνια στο προσκήνιο για τον Χρήστο Παπουτσή; Τρεις φορές ευρωβουλευτή και μία επίτροπο, τον είχε κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Υπουργό ο Σημίτης, υπουργό και ο Γιώργος Παπανδρέου…

Δεν αρκούν 30 χρόνια βουλευτιλίκι (εκ των οποίων τα δυόμισυ στην προεδρία του Κοινοβουλίου) για τον Φίλιππο Πετσάλνικο; Τόσα χρόνια ήταν μυστικοσύμβουλος του Γιώργου και είδαμε τα χαΐρια…

Δεν νοιώθει χορτασμένος μετά από 30 χρόνια στη Βουλή ο Δημήτρης Ρέππας; Τα 11 από αυτά -θυμίζω- ήταν υπουργός. Και επί Σημίτη και επί Γιώργου…

Δεν έχει ικανοποιηθεί μετά από 35 χρόνια πολιτικής και κομματικής εξουσίας η Βάσω Παπανδρέου; Διετέλεσε επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ξανά και ξανά υπουργός, κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ από το 1975. Τι άλλο αναζητά;

Τι άλλο περιμένει, άραγε, ο 75χρονος Θόδωρος Πάγκαλος, μετά από 30 χρόνια συνεχούς κοινοβουλευτικής και υπουργικής παρουσίας;

Σταματάω εδώ γιατί, αν συνεχίσω, θα εκτραπώ -και δεν πρέπει.

Μια ερώτηση μόνο: πόσα ένσημα αληθινής εργασίας έχουν κολλήσει όλοι αυτοί;

Οι περισσότεροι ούτε ένα, το ξέρετε και το ξέρω.
Και, όμως, κυβέρνησαν επί 20 χρόνια τη χώρα -από ένα σημείο και μετά, μάλιστα, μας έλεγαν ότι την έσωζαν σε καθημερινή βάση…

Μια τελευταία επισήμανση: είδατε πώς σείστηκε η αίθουσα του συνεδρίου μόλις μπήκε ο Γιώργος Παπανδρέου;
«Νάτος νάτος ο πρωθυπουργός», φώναζαν στον άνθρωπο που στα 60 του έχει συμπληρώσει 32 χρόνια βουλευτής -πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχει δουλέψει ποτέ του.

Στον άνθρωπο που βρήκε τη χώρα στο χείλος της αβύσσου από τον άλλο πολιτικό γόνο (τον Κώστα Καραμανλή) και της έδωσε την τελευταία δυνατή κλωτσιά, φώναζαν «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό».

Φυσικά, το ενωμένο και δυνατό ΠΑΣΟΚ μόνο εκεί δεν ήταν.

Πιο εύκολα θα το συναντήσει κανείς στον Σύριζα και τη ΔΗΜΑΡ -ακόμη και στα καφενεία του λευκού και του άκυρου- παρά στην αίθουσα του ΣΕΦ.

Εκεί ήταν και φώναζαν υπέρ του Γιώργου όσοι ωφελήθηκαν στα 8 χρόνια της μονοκρατορίας του, καθώς και εκείνοι που τον έβλεπαν πάντα σαν τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο της παράταξης…

Βλέποντάς τους όλους αυτούς μαζεμένους σε μια αίθουσα, ο κόσμος σταυροκοπιέται -σαν να έφτασε η πολιτική δευτέρα παρουσία, ένα πράγμα, τότε που (υποτίθεται ότι) θα αναστηθούν οι νεκροί!

Αν νομίζει ο Βενιζέλος ότι με αυτούς θα γυρίσει το παιχνίδι, είναι γελασμένος.

Μόνο αν τους εξαφανίσει από το κάδρο θα έχει μια πιθανότητα να συνεχίσει να υπάρχει πολιτικά ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ.

Αιχμή