Είχες δουλειά, του είπες.

Είναι κοινή συνείδηση πια ανάμεσά μας, πως σαν λαός είμαστε καμένοι. 

Τα αίτια για το πώς φτάσαμε από τις στιγμές της περηφάνιας, στην απαξίωση του σήμερα, δεν είναι και τόσο προφανή.

Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί σε δεκάδες αιτίες, όμως αυτό θα ήταν σκέτη κλάψα.

Από όπου κι αν το πιάσουμε θα γλιστρήσουμε σε έναν φαύλο κύκλο.

Ένας θα πει φταίνε οι κυβερνήσεις μας, άλλος θα πει φταίει ο λαός που τους ψήφισε.

Κάποιος τρίτος θα τα ρίξει σε δάκτυλο από το εξωτερικό κι ένας αρκετά φαντασιόπληκτος, θα κατηγορήσει τους εξωγήινους.

Ωραία είναι να καταγγέλλουμε τα κακώς κείμενα. Και χρήσιμο μάλιστα.

Για να αφυπνίζονται οι κοιμισμένες συνειδήσεις.

Το ζουμί ποιο είναι όμως;

Και για να σας το πω κι αλλιώς.

Πού πάμε αδέρφια, ποιο δρόμο να ακολουθήσαμε τώρα που βγήκαμε στο σταυροδρόμι;  

Έχουμε μεγάλη ευθύνη.

Όχι για αυτά που έγιναν, αλλά για αυτά που θα γίνουν από εδώ και μπρος. 

Θα ρωτήσει κάποιος εύλογα. Εσύ τι προτείνεις;

Να απαντήσω...Το πρώτο βήμα έρχεται αβίαστα.

Να κοιτάξουμε τη ζωή μας, τα μέσα και τα δίπλα μας.

Είμαστε στην πραγματικότητα, τόσο αναίσχυντα υπεραπασχολημένοι, που είναι κομματάκι δύσκολο να συμβεί αυτό. 

Για πες μου τώρα.

Πόσες φορές πήρες ένα βιβλίο να διαβάσεις στο παιδί σου;

Πότε θυμάσαι για τελευταία φορά τον εαυτό σου να παίζει μπάλα μαζί του; 

Αλλά, πόσες ώρες σπατάλησες μπροστά σε βιτρίνες καλύπτοντας ανόητες ανάγκες;

Πόσα βράδια απόλαυσες με εκλεκτή παρέα;

Πόσες φορές επέτρεψες να σου αποσπάσουν οι άλλοι έστω κι ένα μικρό μέρος της πολύτιμης ζωής σου;

Πόσες ώρες έχασες μπροστά στην τηλεόραση, γνωρίζοντας πως σου πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες;

Πόσο χρόνο σπατάλησες στο «φαίνεσθαι»;

Και πού βρισκόταν τότε το «είναι» σου; 

Είσαι πάντα τόσο συνεπής όσο λες πως είσαι, απέναντι στα ιδανικά και τα πιστεύω σου;

Ή μήπως άρχισες εδώ και χρόνια τις εκπτώσεις; 

«Δεν έχω την ευκαιρία να ζήσω», λες.

«Στερούν από τα παιδιά μου το μέλλον», ξαναλές. 

Φυσικά δεν έχεις την ευκαιρία.

Κι ακόμα πιο φυσικά, κάποιοι άλλοι έχουν τη δυνατότητα να στερήσουν από τα παιδιά σου το μέλλον.

Αφού εσύ δεν είσαι εδώ.

Γιατί τόση υποκρισία;

Τις μέρες και το μέλλον των παιδιών σου, τις κλέβουν οι άλλοι.

Κι εσύ υποκρίνεσαι πως τάχα είσαι πιεσμένος.

Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς με εσένα.

Κι ύστερα προσποιείσαι κιόλας, πως εσύ δήθεν είσαι αυτός που ακολουθεί με πάσα συνέπεια τα πιστεύω του.

Διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου πως εσύ καλά πράττεις, οι άλλοι φταίνε.

Με το πρώτο φύσημα του ανέμου όμως, γίνεσαι ευάλωτος σαν ένα ξεραμένο φύλλο το φθινόπωρο. 

Μήπως εσύ δεν πήρες μέρος στο μέγα φαγοπότι;

Δεν επωφελήθηκες καθόλου;

Δεν ακούμπησες εσύ στο κράτος για ένα τόσο δα δανειάκι;

Δεν θέλησες ποτέ σου να πας ένα ταξίδι με δανεικά;

Δεν ενέδωσες σε ένα ρουσφέτι;

Δεν μάλωσες εσύ το δάσκαλο που έβαλε στο παιδί 18 και όχι 19;

Δεν το έδιωξες εσύ να πάει παραπέρα όταν σε παρακαλούσε να παίξετε; 

Είχες δουλειά, του είπες. 

Γιατί τώρα υποκρίνεσαι πως ήσουν εσύ ο αμέτοχος, ο άσπιλος κι αμόλυντος; 

Και πες  μας τώρα το καλύτερο.

Η ευθύνη σου πού είναι;

Από εδώ και πέρα τι θα κάνεις; 

Να γυρίσεις στα μέσα σου, έχω να σου πω.

Να σκεφτείς. Να κρίνεις.

Πρώτα εσένα να κρίνεις.

Βάλτα κάτω με μολύβι και χαρτί.

Βάλε τα ιδανικά σου και κάνε τα φύλλο και φτερό.

Γύρνα πίσω και κοίτα πόσα λάθη έκανες.

Και φρόντισε να μην τα επαναλάβεις.

Κράτα γραμμή ευθεία για τώρα και στο εξής. Χωρίς παρεκκλίσεις.

Βάλε τάξη στο χρόνο. Βάλε προτεραιότητες.

Τι είναι σημαντικό και τι δεν είναι. 

Κράτα στην άκρη του μυαλού σου κι αυτό.

Αν πιστεύεις πως η ζωή έχει μόνο να σου προσθέσει και τίποτα δεν είναι δυνατόν να αφαιρεθεί, μάθε πως το σύμπαν έχει άλλα σχέδια. Πέραν των δυνατοτήτων σου.

Το χρέος σου βρίσκεται εδώ και τώρα και μάλιστα πρωτίστως απέναντι στον εαυτό σου.

Και δευτερευόντως απέναντι στα παιδιά, για το οποία χτυπιέσαι πως το κράτος τους στερεί το αύριο. 

Αν εξασφαλίσεις την πληρωμή του χρέους απέναντι σε σένα, αυτόματα εξασφαλίζεται και κάθε άλλη πληρωμή.

Γίνεται παρακαταθήκη για τους επόμενους. 

Σωστή κρίση και συνέπεια. Και φτάνουν για την ώρα.

Γιατί αύριο το πρωί πολλά μπορεί να αλλάξουν.

Κι όσο κι αν έκρινες, όσο κι αν χτυπήθηκες που οι άλλοι σε έφεραν να ζεις σε αυτό το σημείο, μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς να αλλάξεις τα δεδομένα.

Με την καθάρια σκέψη σου, με τη συνέπειά σου σε όσα έμαθες και πρεσβεύεις.

Αν έμαθες κάτι... 

Όμως από κάπου δεν πρέπει να ξεκινήσουμε;

Μαρίνα Δημητρέλη

EyeDoll