Έναν Κινκινάτο ρε παιδιά!

Το 501 π.χ. η νεαρή Ρωμαϊκή Δημοκρατία (δεν είχε περάσει δεκαετία που είχε διώξει τον τελευταίο Ταρκύνιο βασιλιά) αντιμετώπιζε ήδη πολύ σοβαρά προβλήματα.

Ήταν  σε πόλεμο με τους γείτονές της Σαβίνους, και επίκειτο πόλεμος με τους άλλους γείτονές της, Λατίνους που είχαν συμμαχήσει με τον έκπτωτο βασιλιά της Ρώμης.

Η κρισιμότητα των συνθηκών οδήγησε τη νεαρή δημοκρατία, με εισήγηση της Συγκλήτου και τη σύμφωνη γνώμη και των δύο υπάτων (που με ετήσια θητεία ασκούσαν την κύρια εκτελεστική εξουσία) να εισαγάγει μια καινοτομία, που αποδείχτηκε ιδιαίτερα επιτυχής επί αιώνες: Το αξίωμα του «δικτάτορα», δηλαδή τη συγκέντρωση υπερεξουσιών στο πρόσωπο ενός μόνο ανθρώπου χάριν της αντιμετώπισης μιας άκρως κρίσιμης και έκτακτης κατάστασης και με μέγιστη διάρκεια τους έξι μήνες (που μπορούσαν να ανανεωθούν πάλι με την ίδια διαδικασία με τη σύμφωνη γνώμη των ίδιων προσώπων και θεσμών εφόσον η έκτακτη κατάσταση εξακολουθούσε).

Πρώτος δικτάτορας ορίστηκε ο Ρούφος (Τίτος Λάρτιος Ρούφος το πλήρες του όνομα), ο ένας εκ των δύο υπάτων εκείνης της χρονιάς με επιτυχημένα αποτελέσματα. Ιδιαίτερα όμως επιτυχημένο παράδειγμα δικτάτορα, που συνέβαλε τα μέγιστα να διαιωνιστεί ο θεσμός αυτός και να κρατήσει για άλλους 4 αιώνες μέχρι που τα διαδοχικά παραδείγματα των Μάριου, Σύλλα και Ιουλίου Καίσαρα του έδωσαν την έννοια με την οποία τον ξέρουμε σήμερα, αποτέλεσε ο (Λούκιος Κίνκτιος) Κινκινάτος.

Ο κύριος αυτός κλήθηκε, ενώ είχε ήδη αποσυρθεί στα κτήματά του, το έτος 458 π.Χ. να διεκπεραιώσει ως δικτάτορας τον πόλεμο εναντίον των Αίκουων και (ξανά) των Σαβίνων που είχε λάβει άκρως επικίνδυνη τροπή για τη Ρώμη.

Δέχτηκε απρόθυμα, μάζεψε το στρατό που μπορούσε να μαζέψει, τον οδήγησε άμεσα σε κρίσιμη μάχη, θριάμβευσε και αποσύρθηκε εκ νέου στα κτήματά του, αφού πλέον ο κίνδυνος είχε αποτραπεί οριστικά, και η δημοκρατική ομαλότητα μπορούσε να αποκατασταθεί μετά από μόλις …16 μέρες.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Διότι, κατά τη γνώμη μου, αυτό που χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα είναι ακριβώς αυτό που αποφάσισαν οι Ρωμαίοι όταν βρέθηκαν στα βαθιά…

Έναν δικτάτορα (όχι βέβαια με την αρνητική σημασία που έχει δοθεί πλέον στον όρο), έτσι ώστε να βγούμε από την στενωπό στην οποία μας έφεραν οι δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες μας, και η πλέρια δημοκρατία που απολαμβάνουμε επί δεκαετίες.

Και αν δεν μπορούμε να βρούμε σήμερα έναν Κινκινάτο, ας αρκεστούμε σε κάτι απ ότι διαθέτουμε.

Διότι πώς να το κάνουμε;

Η πολλή δημοκρατία, μαζί με το λεγόμενο πολιτικό κόστος, ξέχωρα από την ισοπέδωση και την αδιαφορία στην οποία καταλήγουν, δημιουργούν αδιέξοδα που καθόλου δεν βοηθούν στο να ξεπεραστεί μια σοβαρή κρίση.

Είναι σαν να έχουμε πόλεμο, και οι φαντάροι να ψηφίζουν σε επίπεδο διμοιρίας, αν θα πρέπει να καταληφθεί ο λόφος, αν θα πρέπει να γίνει επίθεση, κ.ο.κ.

Και μέχρι να αποφασίσουν δημοκρατικά, ο εχθρός τους παίρνει τα σώβρακα…

Βέβαια, τέτοιες ώρες τέτοια λόγια, διότι άντε και αποφασίσαμε ως Έλληνες να ορίσουμε κάποιον μεταβατικό «δικτάτορα», που θα μας οδηγήσει στο λιμάνι… Υπάρχει περίπτωση να αποφασίσουμε ομόφωνα ποιος θα είναι αυτός;

Μπα.

Οπότε;

Ε,  λέμε και καμιά μακακία για να περνά η ώρα….

Strange Attractor