Ο ρόλος του ατόμου στις ιστορικές εξελίξεις (η περίπτωση Σαμαρά).

Ή αλλιώς: Σαμαράς να’ ναι κι ότι να’ ναι!

Ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι την ιστορία την κάνουν τα άτομα.

Κάποιες χαρισματικές προσωπικότητες, που διαμορφώνουν τις εξελίξεις.

Σε αντίθεση με τη μαρξιστική σχολή σκέψης, που υποβαθμίζει τον ρόλο του ανθρώπου, και ρίχνει όλο το βάρος στις ιστορικές και άλλες συγκυρίες.

Ναι, αλλά θα πετύχαινε η επανάσταση των Μπολσεβίκων αν δεν υπήρχε ο Λένιν;

Θα επιβίωνε στις αρχές του το σοβιετικό καθεστώς, αν δεν υπήρχε ο Τρότσκι;

Θα απαξιώνονταν τόσο ο «κομμουνισμός», αν δεν έβαζε το χεράκι του ο Στάλιν;

Θα υπήρχε αυτή η Ευρώπη που υπάρχει σήμερα, αν δεν μεσολαβούσε το σφαγείο του Β’ΠΠ, ο οποίος ξεκίνησε από ένα μόνο άτομο, τον Αδόλφο;

Και στα δικά μας, πως θα εξελίσσονταν το 1821 αν δεν είχαμε τον Κολοκοτρώνη;

θα υπήρχε πετυχημένο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, αν δεν υπήρχε ο Βελουχιώτης;

Θα ήμασταν σήμερα στην Ευρώπη, όπως είμαστε, αν δεν το έβαζε πείσμα ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος;

Και πάει λέγοντας.

Αυτά είναι κάποια μικρά παραδείγματα του κρίσιμου ρόλου του ατόμου στην διαμόρφωση των ιστορικών εξελίξεων, και που ισχύουν από την αρχαιότητα ως σήμερα.

Πάντα, σε δύσκολες εποχές, ξεπετάγεται κάποιος, ο οποίος παίρνει το παιχνίδι στους ώμους του.

Καλώς ή κακώς.

Και σήμερα, που ζούμε πραγματικά δύσκολες εποχές, πολιτικά, οικονομικά, αλλά και κοινωνικά, η Ελλάδα έχει τη τύχη να διαθέτει ένα τέτοιο άτομο υψηλών πολιτικών (και όχι μόνο) προδιαγραφών.

Και μάλιστα στο τιμόνι της (το οποίο όμως κρατάνε και πολλοί άλλοι).

Έχει δηλαδή έναν «καπετάνιο» αλλιώτικο.

Που δυστυχώς το κομματικό σύστημα όπως έχει διαμορφωθεί, τον τραβάει προς τα κάτω, μην αφήνοντάς τον να κάνει παιχνίδι.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Σαμαράς δεν θα έπρεπε να ανήκει σε κόμμα.

Τόσο σε κατάρτιση, σε ψυχοσύνθεση, σε ιδιοσυγκρασία, όσο και σε ιδεολογία, είναι υπεράνω κομμάτων.

Συγκεράζει γνώσεις και απόψεις πολλών πολιτικών χώρων.

Θα έλεγα απλά ότι είναι  Έλληνας, αλλά αυτό μου ακούγεται πολύ εθνικιστικό.

Μάλλον είναι πατριώτης.

Και για να το ξεκαθαρίσουμε, πατριώτης είναι αυτός που αγαπά τη χώρα του, ενώ εθνικιστής αυτός που μισεί τις άλλες.

Επανερχόμενος λοιπόν στον Σαμαρά, πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος, και το βασικότερο, με κοινό νου.

Και εργασιομανής.

Και κάθε άλλο παρά ευθυνόφοβος.

Κάτι που δεν συναντούμε συχνά στο πολιτικό μας σκηνικό, όπου επί αιώνες κυριαρχεί η καμαρίλα, ο νεποτισμός, η φαυλοκρατία, τα τζάκια, και η γενική ανεπάρκεια.

Για να μη μιλήσω για προδότες και ενεργούμενα.

Και με όλα αυτά έχει να δουλέψει ο Σαμαράς.

Αν όμως δεν ανήκε σε κόμμα, και μάλιστα σε κόμμα εξουσίας, δεν θα τον ήξερε ούτε ο μπακάλης του.

Κι ας ήταν ο σύγχρονος Καποδίστριας…

Οπότε;

Οπότε πορεύεται με αυτά που διαθέτει, δίνοντας καθημερινές μάχες εντός και εκτός Ελλάδας, εντός και εκτός συγκυβέρνησης, εντός και εκτός του κόμματός του.

Παλεύοντας με τα θηρία… κυριολεκτικά.

Χαρά στο κουράγιο του.

Στη θέση του θα τα είχα παρατήσει προ πολλού, και θα καθόμουν στην άκρη παρακολουθώντας τον… Αλέξη, στην ολοκλήρωση της προσπάθειάς του να καταστρέψει την Ελλάδα (ή να την πάει πίσω κάποιες δεκαετίες).

Ναι αλλά ο Σαμαράς ευτυχώς δεν είναι Στρέιντζ, και για αυτό επανερχόμαστε στην αρχική μου θέση, ότι το άτομο είναι αυτό που καθορίζει τις εξελίξεις.

Και αν το άτομο αυτό είναι και πραγματικά χαρισματικό, τότε στα δύσκολα είναι που πεισμώνει, και που βάζει το μεγάλο στοίχημα, με αντίπαλο … τον εαυτό του.

Αν κερδίσει κερδίζει η Ελλάδα.

Αν χάσει χάνει η Ελλάδα.

Και στις δυο όμως περιπτώσεις χάνει και ο ίδιος.

Διότι αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων ηγετών, ειδικά όταν ηγούνται ενός μικρού λαού, και δυστυχώς, εδώ και αρκετά χρόνια γίναμε όλοι μας μικροί.

Άλλοι κιοτέψαμε, και άλλοι παραδοθήκαμε στην τεχνητή ευημερία.

Και μείναμε Έλληνες μόνο στα λόγια.

Κοιτάζοντας τη βολή μας.

Ακολουθώντας λαοπλάνους, και δημαγωγούς… στον όλεθρο.

Και πάντα αυτάρεσκα.

Χωρίς ποτέ να φταίμε οι ίδιοι, αλλά πάντα κάποιοι άλλοι (Εβραίοι, Μασόνοι, Αμερικάνοι, κομμουνιστές, εξωγήινοι, κ.ο.κ.).

Το συμπέρασμα;

Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι, ο Σαμαράς αγνοεί τις διάφορες σειρήνες του μικροκομματικού πολιτικού κόστους, βάζει σε δεύτερη μοίρα την πολιτική του επιβίωση, και τα παίζει όλα για όλα για την Ελλάδα.

Και δευτερευόντως για την υστεροφημία του.

Διότι, να τα λέμε αυτά, κανένας πραγματικά μεγάλος δεν αναγνωρίστηκε όταν έπρεπε.

Τον Καποδίστρια τον δολοφόνησαν, τον Κολοκοτρώνη τον φυλάκισαν, τον Βενιζέλο τον κυνήγησαν (και προσπάθησαν να τον σκοτώσουν), και ούτω καθ εξής…

Για αυτό λοιπόν, του βγάζω το καπέλο, του δίνω συγχαρητήρια, και του εύχομαι «σιδερένιος και νικητής», και να συνεχίσει να σπάει τα αποστήματα της καθημερινότητας μας.

Όπως κάνει.

Διότι αν δεν σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα, όπως έλεγε και ο …. Μπρεχτ (που προφανώς κατά κάποιους αδιάβαστους, τα είπε όλα).

Και επειδή το ακούω καθημερινά, αυτή τη φορά προλαβαίνω τους διάφορους επικριτές, που συνεχώς ψάχνουν αφορμή για να πλειοδοτήσουν μικροκομματικά, και δηλώνω απερίφραστα ότι ούτε ανήκω, αλλά ούτε και συμπαθώ στο ελάχιστο τη Νέα Δημοκρατία.

Απεταξάμην την γαλάζια γλίτσα, (όπως και τη πράσινη, αλλά και την συριζέικη κομματική καμαρίλα).

Τον Σαμαρά γουστάρω, κι ας ήταν και στο … ΚΟΔΗΣΣΟ.

Strange Attractor

ΥΓ- Και για να βασίσω το παραπάνω παραλήρημα σε κάποια επιστημονική θεώρηση, αναφέρω τον μεγάλο Max Weber, που κατηγοριοποίησε την «ηγεσία» ή την «εξουσία» σε τρία είδη:

-Την νόμιμη, και γραφειοκρατική

-Την παραδοσιακή, και

-Την χαρισματική

Πρόκειται για ιδεατά μοντέλα, που σπάνια υπάρχουν αυτούσια.

Σύμφωνα πάντα με τον Weber, η εξουσία είναι ισχύς που γίνεται αποδεκτή από τους από κάτω.

Επίσης σύμφωνα με τον Weber, οι τρεις αυτές μορφές εξελίσσονται ιεραρχικά και ιστορικά, με τα κράτη ή τις κοινότητες να ξεκινούν με χαρισματική ηγεσία, στη συνέχεια με παραδοσιακή, και τέλος να καταλήγουν στην νόμιμη, η οποία αποτελεί χαρακτηριστικό των σύγχρονων φιλελεύθερων δημοκρατιών.

Εγώ λοιπόν πιστεύω στην χαρισματική, και όποτε προκύψει.

Η οποία (σύμφωνα με τον  Weber) έχει σχέση με την προσωπική γοητεία, και τις ικανότητες ενός ατόμου.

Ένα τέτοιο άτομο, έλεγε, δεν το ακολουθούν και δεν το υπακούουν λόγω της νομιμοποίησης του, αλλά λόγω της πίστης τους σε αυτό.

Βέβαια, όπως επίσης λέει, οι πραγματικές ικανότητες ενός χαρισματικού ατόμου δεν παίζουν κανέναν ρόλο αρκεί να πιστεύουν σ’ αυτόν οι «υπήκοοι» του.

Και επίσης, μια τέτοιου είδους ηγεσία δεν έχει διάρκεια, διότι οι «υπήκοοι» θα πρέπει συνεχώς να νομιμοποιούν την εξουσία του ηγέτη τους.

Τέλος πάντων, αυτά είναι λεπτομέρειες της πολιτικής επιστήμης, και ίσως να μην ενδιαφέρουν.

Οπότε to κλείνω εδώ.