Τα μυστήρια της κάλπης.

Το μεγαλύτερο από τα νεοελληνικά μυστήρια είναι οι προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, όπως αυτές διαμορφώθηκαν στις εκλογές και συνεχίζουν να αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις.

Η τρέχουσα φιλολογία θέλει το εκλογικό σώμα απογοητευμένο από τους παλιούς πολιτικούς γιατί αποδείχθηκαν ανάξιοι του ρόλου τους.

Αυτό είναι εν μέρει αληθές.

Οι προηγούμενες κοινοβουλευτικές συνθέσεις είχαν πολλούς λαϊκιστές που υπόσχονταν τα πάντα, χωρίς να εξηγούν πού θα βρουν τα λεφτά· είχε φωνακλάδες που προκαλούσαν αναίτιες εντάσεις μόνο και μόνο για να παίξουν στα δελτία των οκτώ· πιθανολογούμε δε βασίμως -αφού το Σύνταγμα διαμορφώθηκε έτσι ώστε να προβλέπει το ακαταδίωκτο των πολιτικών- ότι υπήρχαν και κλέφτες.

Όλα τα παραπάνω συνηγορούσαν σε μια μεγάλη ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, στην καταψήφιση των παλιών πολιτικών «που μας έφεραν ως εδώ» και στην εκλογή νέων και άφθαρτων που θα μας έβγαζαν από την κρίση.

Οι εκλογές, όμως, και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός αποφάσισε να καταψηφίσει τους κλέφτες για να βγάλει στη Βουλή μαχαιροβγάλτες· τιμώρησε κάποιους φωνακλάδες κι έβαλε στη θέση τους τραμπούκους· καταψήφισε αυτούς που του υποσχέθηκαν πολλά, υπέρ εκείνων που υπόσχονται περισσότερα.

Πού βρίσκεται η θρυλούμενη σοφία του λαού -και δη του ελληνικού- όταν εκλέγει βουλευτές που δεν ντρέπονται να έχουν τατουάζ στο μπράτσο τους τον αγκυλωτό σταυρό;

Και άντε! Ας θεωρήσουμε ότι σε ολόκληρη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε εκείνη την «ιερή άγνοια», η οποία το οδήγησε να ψηφίζει πολιτικούς που υπόσχονταν γεφύρια εκεί όπου δεν υπάρχουν ποτάμια.

Πώς μπορεί, όμως, να δίνει μεγάλα ποσοστά σε ένα μόρφωμα που η τελευταία του πολιτική παρέμβαση ήταν να δημοσιοποιήσει φωτογραφίες από... κατασκήνωση με κάτι δερματοστιγμένους, που έπαιζαν τους αρχαίους Σπαρτιάτες;

Να κατανοήσουμε ότι πολλοί πολίτες δεν έχουν οικονομικές γνώσεις και πείθονται από το επιχείρημα ότι όσο πιο πολλά ξοδεύει ένα κράτος τόσο περισσότερα μένουν στα ταμεία του, δηλαδή κάτι σαν το σύγχρονο αεικίνητο.

Πώς γίνεται, όμως, να υπερψηφίζονται κόμματα που οι βουλευτές τους χρησιμοποιούν εντός της Βουλής εκφράσεις του πεζοδρομίου όπως «η πρεζού» και «η μπουζού»;

Μην παρεξηγηθούμε.

Επειδή ουδείς γνωρίζει το μέλλον, ο ασφαλέστερος τρόπος διαμόρφωσής του είναι διά της πλειοψηφίας.

Δεν έχουμε βρει καλύτερο τρόπο διευθέτησης των κοινών από τη Δημοκρατία.

Αυτό σημαίνει ότι η επιλογή του πολίτη είναι σεβαστή, ακόμη κι όταν προκρίνει να στείλει στη Βουλή ανθρώπους που φυσιολογικά δεν θα τους έβαζε στο σπίτι του.

Σε μια Δημοκρατία, όμως, ιερό είναι μόνο το αποτέλεσμα, το οποίο ουδείς μπορεί να αλλοιώσει.

Οι επιλογές των πολιτών κρίνονται και πρέπει να επικρίνονται, όπως κάθε πολιτική απόφαση.

Έτσι τουλάχιστον θα γλιτώσουμε -κατόπιν εκλογών- τους κλαυθμυρισμούς «εμείς δεν ξέραμε» κι «εκείνοι μας παραπλάνησαν».

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή