Μια απλή πρόταση για τον Κυριάκο!

«Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατ’ επανάληψη έχει αναφερθεί στην ανάγκη, ξεπερνώντας τις μνημονιακές υποχρεώσεις του υπουργείου, να δημιουργηθεί ένα νέο Δημόσιο, ποιο αποτελεσματικό και το κυριότερο περισσότερο φιλικό προς τον πολίτη, ο οποίος εν τέλει είναι αυτός που πληρώνει και κατά συνέπεια απαιτεί υψηλού επιπέδου παροχή υπηρεσιών», ανέφεραν χθες πηγές του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Και λέω εγώ ο κακός:

Ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας έχει πολλά στραβά, τα οποία συσσωρεύτηκαν δεκαετίες τώρα, με αποτέλεσμα σήμερα, που το αυγό μπήκε στον κώλο, να τρέχουμε και να μη φτάνουμε, προσπαθώντας να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.

Το μεγαλύτερο κακό του δημοσίου δεν είναι, όπως θα νόμιζαν οι περισσότεροι, η μονιμότητα.

Όχι.

Το μεγαλύτερο κακό, μετά την κομματοκρατία, είναι η ατιμωρησία.

Διότι, όπως έχουμε πει και άλλοτε, ακόμη και ένοπλη ληστεία να κάνει ο δημόσιος υπάλληλος, δύσκολα θα απολυθεί, αφού ακόμη κι αν αποφασίσει το σύστημα να  ασχοληθεί με την περίπτωσή του, μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση (και στα δικαστήρια), θα έχουν σίγουρα περάσει πάνω από δέκα χρόνια, οπότε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε;

Αφήστε που, όπως είδαμε (και πρόσφατα μάλιστα), ακόμη και φυλακισμένοι επίορκοι συνέχιζαν να εισπράττουν τη μισθοδοσία τους στην ψειρού!

Όποιος δεν ξέρει από ελληνικό δημόσιο, δύσκολα μπορεί να καταλάβει το πνεύμα της ατιμωρησίας που επικρατεί.

Όπως έχω γράψει επανειλημμένα, το 20-30% των υπαλλήλων προσφέρουν, κυρίως λόγω ανατροφής και φιλότιμου, και το υπόλοιπο 60% και πάνω, απλά πετάει αετό (στη καλύτερη περίπτωση).
Οι υπόλοιποι είναι μέχρι και σαμποτέρ.

Και αν στην παραπάνω «εξίσωση» βάλουμε και την κομματοκρατία, την πελατειακή νοοτροπία, και τον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό, (χώρια τις ψυχασθένειες, που είναι αρκετές πιστέψτε με) τότε δεν είναι δύσκολο να αντιληφτούμε τι φταίει και το δημόσιο πάει γενικώς κατά διαόλου.

Διότι άσχετα με τις διάφορες θεωρίες περί δημόσιας διοίκησης, άσχετα με τις διδαχές του Max Weber περί ιδανικών μοντέλων γραφειοκρατίας, και άσχετα με τις πομφόλυγες των "ειδικών" της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, το ρεζουμέ είναι ένα: Ότι βάσει της φύσης του ανθρώπου, όπου δεν υπάρχει τιμωρία, υπάρχει ασυδοσία.

Και για να τιμωρηθεί δημόσιος υπάλληλος, ακόμη και σήμερα υπό τον φόβο του … Ρακιντζή, χρειάζονται πολλά στάδια, πολλά τέρμινα, και πολύ πολύ υπομονή, απ αυτούς που θα ξεκινήσουν τις διαδικασίες, αν τις ξεκινήσουν ποτέ.

Οπότε ξεχάστε το.

Πως όμως λειτουργούν οι ένοπλες δυνάμεις και η αστυνομία;

Πως λειτουργούν γενικώς οι ένστολες υπηρεσίες.

Πολύ απλά, καλύπτοντας το εγγενές μπάχαλο, πίσω από την αυστηρή πειθαρχία.
Και την άμεση τιμωρία.
Χωρίς πολλά πολλά.

Ο φαντάρος, όταν κάνει μια πατάτα, βγαίνει στη σέντρα και τιμωρείται επί τόπου με «φυλάκιση», χωρίς ενστάσεις, χωρίς δικαίωμα προσφυγής, κλπ.

Και έτσι συμβαίνει σε ολόκληρη την ιεραρχία.

Από την βάση μέχρι την κορυφή.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην αστυνομία, όπου ο αξιωματικός ή ο αστ. διευθυντής μπορεί επί τόπου να ρίξει χρηματικό πρόστιμο κλπ σε οποιονδήποτε υφιστάμενό του.

Μπάμ και κάτω δηλαδή.

Με αποτέλεσμα να λειτουργεί η αστυνομία (όπως και όσο λειτουργεί) και χωρίς τα παρατράγουδα του δημοσίου, όπου για να φάει δύστροπος ή σαμποτέρ υπάλληλος πρόστιμο ενός ημερομισθίου, θα πρέπει πρώτα να … γεράσει.

Οπότε, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τον νεοφιλελεύθερο υπουργό, αρμόδιο για το δημόσιο Κυριάκο Μητσοτάκη.

Πλήρης αναθεώρηση του πειθαρχικού δικαίου των δημοσίων υπαλλήλων, και απλούστευση των διαδικασιών πειθαρχικού ελέγχου.

Στα πρότυπα των ενστόλων.

Απειθαρχία; Πρόστιμο επί τόπου;

Κωλυσιεργία; Το ίδιο.

Σαμποτάζ; Δρόμο!

Και ούτω καθ εξής…

Να δείτε για πότε θα στρώσει το δημόσιο, και θα μπουν οι κατεργάρηδες στον πάγκο τους!

Και ποιοι είναι οι πιο κατάλληλοι για να εφαρμόσουν αυτό το νέο σύστημα, που θα επέτρεπε την άμεση χρηματική τιμωρία του υπαλλήλου;

Σίγουρα όχι κάποια μακρινά και άσχετα υπηρεσιακά ή πειθαρχικά συμβούλια, όταν συνέρχονται στη χάση και στη βρέξη, αλλά ο άμεσος φυσικός προϊστάμενος του υπαλλήλου.

Ο τμηματάρχης του ή ο διευθυντής του.

Και χωρίς πολλά πολλά.

Μόνο έτσι θα έστρωνε το δημόσιο, αφού εν πολλοίς οι όποιες δυσλειτουργίες του δεν οφείλονται σε θεσμικά κενά, ή σε εγγενείς γραφειοκρατικές αδυναμίες, ή σε έλλειψη πλαισίου κλπ αλλά πολύ απλά στο ζαμάν φου κάποιων (αρκετών) υπαλλήλων, που γνωρίζουν πολύ καλά πως ότι και να κάνουν σπάνια θα ελεγχθούν, και ακόμη πιο σπάνια θα τιμωρηθούν.

Βέβαια, έτσι ανοίγει το παράθυρο στις αυθαιρεσίες και στα προσωπικά συμπλέγματα του εκάστοτε προϊσταμένου, που στις περισσότερες των περιπτώσεων ούτε είναι λουλούδι ο ίδιος, ούτε κρίθηκε και προήχθη με αδιάβλητες διαδικασίες.

Ναι, αλλά κάτι πρέπει να γίνει.

Και εν πάση περιπτώσει, πως δεχόμαστε τον αυστηρό και άμεσο έλεγχο από τους «προϊσταμένους» αξιωματικούς στον στρατό και στην αστυνομία, αλλά δεν τους δεχόμαστε στο δημόσιο.

Άλλη ράτσα υπηρετεί εκεί;
Σήμερα, και ανάλογα με το πειθαρχικό παράπτωμα, ο δημοσιοϋπαλληλικός  κώδικας προβλέπει ο διευθυντής να μπορεί να τιμωρήσει (κατόπιν κλήσης σε απολογία) έναν υφιστάμενο με το 1/6 των μηνιάιων απολαβών του. Κάτι που στη πράξη ποτέ δεν συμβαίνει, κι αυτό διότι ο διευθυντής δεν έχει συνήθως την άμεση επαφή ή την τριβή με το κατώτερο προσωπικό,που είναι "μάχιμο",  και είναι πολύ πιο ευάλωτος σε συνδικαλιστικές και άλλου είδους πιέσεις.
Το αποτέλεσμα είναι στις σπάνιες φορές που θα προκύψει θέμα, να το βάζει στο αρχείο, ή να το παραπέμπει αρμοδίως στο υπηρεσιακό υπερπέραν...
Και εκεί αρχίζει ο ατέρμονος χορός των ΕΔΕ, των ενστάσεων, των προσφυγών, των δικαστηρίων, κ.ο.κ.
Και όταν η υπόθεση φτάνει στο τέλος της, οι εμπλεκόμενοι είναι ήδη συνταξιούχοι προ πολλού, ειδικά αν σκεφτούμε πως διευθυντής γίνεσαι 4-5 χρόνια το πολύ πριν από την συνταξιοδότηση σου.
Οι περισσότεροι γίνονται στο τέλος της σταδιοδρομίας τους.
Αν όμως ένα παρόμοιο είδος "εξουσίας" (δυνατότητα επιβολής ποινής στέρησης μισθού) περάσει πιο κάτω, στον άμεσο προϊστάμενο (τμηματάρχη) δηλαδή, που παλεύει στη πράξη και καθημερινά με το θηρίο της υπαλληλικής ασυδοσίας, ίσως τα πράγματα να βελτιωθούν κάπως....
Δυστυχώς, όπως και σε όλους τους τομείς, έτσι και στη δημόσια διοίκηση, η "πολλή δημοκρατία", και τα πολλά δικαιώματα,  φέρνουν αρνητικά αποτελέσματα.

Strange Attractor

Για το τι συμβαίνει στο δημόσιο δείτε επίσης  εδώ

εδώ και εδώ