Ο εισπράκτωρ…

Απόσπασμα από πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο Antinews, σχετικά με το ζήτημα που προέκυψε πρόσφατα για τους ελεγκτές, και την αποφυγή αγοράς εισιτηρίων στα ΜΜΜ από πλευράς πολλών πολιτών.

Ο εισπράκτορας :
Πρώτον, χορηγούσε εισιτήριο και ρέστα, με τη διαδικασία αυτή βέβαια να δημιουργεί συνωστισμό, ιδίως από αυτούς που σκόπιμα ήθελαν να “χαλάσουν” χαρτονομίσματα.

Δεύτερον, έκανε αναγγελία της επόμενης στάσης, ώστε οι επιβάτες να χτυπήσουν το κουδούνι εφόσον ήθελαν να αποβιβαστούν. “Αγγελοπούλου”, “Ζέρβα”, “Λυσσιατρείον”.

Αυτό που σήμερα κάνει μαγνητοφωνημένα μια λάγνα φωνή στα μεγάφωνα του μετρό και οι Ασιάτες τουρίστες ακούγοντας νομίζουν ότι βρίσκονται στο Τόκιο : “Νεξτ στέησιον Κα-τε-χα-κι”...

Τρίτον, έκανε αυτό που δεν μπορεί να κάνει η λάγνα φωνή, πληροφορούσε τους επιβάτες που γνώριζαν πού ήθελαν να πάνε αλλά δεν γνώριζαν πού ακριβώς να κατέβουν, ποια στάση τούς βόλευε.

Τέταρτον, επειδή ήταν υπεύθυνος για τη θύρα επιβίβασης, όπως αντίστοιχα για την θύρα αποβίβασης ήταν ο οδηγός, έκλεινε τη θύρα μόλις είχαν επιβιβαστεί όλοι ενημερώνοντας  τον οδηγό για να ξεκινήσει με το σύνθημα “Φύγεεε”, το οποίο με  την μακρόσυρτη εκφορά ήταν σχεδόν το σήμα κατατεθέν του κλάδου – και το οποίο έδινε σε μαθητές αφορμή για πλάκες.

Παρένθεση : Κατά τις 9-10 το βράδυ, κύματα μαθητών ξεχύνονταν από τα φροντιστήρια του Κέντρου, κατευθύνονταν στις αφετηρίες για να γυρίσουν σπίτι και πλημμύριζαν τα λεωφορεία.

Αυτοί που έπαιρναν, για παράδειγμα, τα λεωφορεία της Νέας Σμύρνης, τα οποία κατέβαιναν τη Συγγρού, συνεννοούνταν φτάνοντας στο ύψος του εργοστασίου Φιξ, όπου και η ομώνυμη στάση, και με το σύνθημα του “αρχηγού” ωρύονταν όλοι μαζί “Φιξ – Φύγεεε”, όπως θα ανακοίνωνε ο εισπράκτορας στην περίπτωση που δεν υπήρχε αποβιβαζόμενος στη συγκεκριμένη στάση.

Σκορπώντας σύγχυση σε εισπράκτορα και οδηγό και πανικό σε καλοκάγαθες γιαγιάδες που άρχιζαν να φωνάζουν “όχι παιδιά – όχι παιδιά, εδώ κατεβαίνω!”.

Ο οδηγός οδηγούσε – και μόνον, με προφανή την ποιοτική διαφορά, από εκεί προέρχεται κατά πολύ η προτροπή “Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν”.

Ούτε ενημέρωνε για στάσεις, ούτε “έκοβε” εισιτήρια, ούτε ήλεγχε εάν κάποιος ακύρωσε το εισιτήριο.

Γιατί ακούω διάφορους να εισηγούνται την θέσπιση ενός συστήματος όπου όλοι οι επιβιβαζόμενοι θα περνάνε από τον οδηγό, από τον οποίο θα προμηθεύονται το εισιτήριο.

Καλό σύστημα για κωμόπολη στις Βαυαρικές Άλπεις ή στον Μέλανα Δρυμό. Όχι για την Αθήνα.

Οι οδηγοί λεωφορείων-τρόλλεϋ στην Αθήνα οφείλουν να είναι αποκλειστικά συγκεντρωμένοι στην οδήγηση καθώς αντιμετωπίζουν μια κυκλοφοριακή κόλαση ενώ χειρίζονται τεράστια οχήματα.

Συνεχή “κλεισίματα” από ΙΧ, διπλά και τριπλά παρκαρίσματα που θέλουν παράκαμψη, μοτό που περνούν δίπλα σαν δαιμονισμένα, πεζοί που πετάγονται στο οδόστρωμα.

Και με το σύστημα του εισπράκτορα κάποιοι επιχειρούσαν και πολλές φορές πετύχαιναν, καλυπτόμενοι από τον συνωστισμό, να ξεφύγουν από την προσοχή του και να μετακινηθούν δωρεάν.

 Όμως η πολύ μεγάλη πλειοψηφία κατέβαλε εισιτήριο – καμμία σχέση με τη σημερινή πανδημία.

Αλλά για τη σύλληψη αυτών των περιπτώσεων υπήρχαν οι ελεγκτές, οι οποίοι ήταν όλοι πάνω από 50-55 χρονών, όλοι πρώην εισπράκτορες πριν τη σύνταξη, με δεκαετίες εμπειρίας στην καθημερινή πρακτική των μετακινήσεων, οι πλέον διακεκριμένοι από ήθος και συμπεριφορά.

Ήταν μειλίχιοι, σοβαροί και απέπνεαν σεβασμό.

Σε περίπτωση μη ύπαρξης εισιτηρίου επέβαλαν πρόστιμο απλά το διπλό εισιτήριο. Ήταν υπάλληλοι που επέβλεπαν με συνείδηση την ομαλή λειτουργία του συστήματος, όχι ενδιαφερόμενοι να εισπράξουν “μπόνους”.

Παρομοίως, στον Ηλεκτρικό, όπου δεν υπήρχε εισπράκτορας αλλά κεντρικό εκδοτήριο, οι έλεγχοι από ελεγκτές ήταν συχνότατοι, με αποτέλεσμα οι επιβάτες νοιώθοντας υπό διαρκή “παρακολούθηση” να συμμορφώνονται.

Κι ύστερα ήρθε ο “εκσυγχρονισμός”, που πρώτα εξοβέλισε εισπράκτορες και ελεγκτές ως μόνιμους υπαλλήλους.

Κουτιά για ρίψη του αντιτίμου του εισιτηρίου και πολλαπλές θύρες επιβίβασης-αποβίβασης για ταχύτητα, σε επιταγή ενός διαρκώς και επιταχυνόμενου ρυθμού ζωής. Αφού τα ταμεία των δημοσίων επιχειρήσεων συγκοινωνιών πλημμύρισαν από κουμπιά και μικροκέρματα, καθώς ακόμα και οι νόμιμοι απλά έριχναν ελάχιστο μέρος του αντιτίμου, αφού δημιουργήθηκαν τα αβυσσαλέα ελλείμματα, εισήχθηκε η εξωτερική προμήθεια και η εσωτερική ακύρωση του εισιτηρίου.

Και τότε ήρθαν οι λαθρομετανάστες.

Που εκτός από την μόνιμη μυρωδιά που προσέδωσαν στα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθιέρωσαν την οριστική δωρεάν μετακίνηση.

Από την απειλή βίας ή χαρακτηρισμού ως “ρατσιστή” σταμάτησαν οι έλεγχοι και περιορίστηκαν στους συνήθεις ηλιθίους, ιθαγενείς, με αποτέλεσμα να μην πληρώνουν ούτε οι μισοί από τον αριθμό των πραγματικά μετακινουμένων.

Και βέβαια να απαιτείται γι’ αυτό διαρκής αύξηση του εισιτηρίου – ώστε παράλληλα να καλύπτονται οι συνέπειες της κακοδιοίκησης από τους εκλεκτούς της πολιτικής τάξης.

Ενώ για να αντιμετωπισθεί η ασυδοσία που τα ίδια τα μέτρα είχαν προκαλέσει, θεσπίστηκε εξοντωτικό πρόστιμο, πολλαπλάσιο του εισιτηρίου, το οποίο θα εισπραττόταν από περιστασιακούς ελεγκτές με ποσοστά, σαν τους τελώνες και σαν τους εισπράκτες φόρων επί Τουρκοκρατίας.

 Όλα αυτά για να μην δημιουργηθούν “καταραμένες” θέσεις εργασίας.

Μεγάλο ποσοστό και των ιθαγενών, από το πρότυπο των λαθρομεταναστών, από την οικονομική κρίση, από την διάχυτη ανομία που καθιέρωσε το ήθος μιας ψευδεπίγραφης “δημοκρατίας” από την Αριστερά, η οποία, ανώμαλη ψυχικά, θέλει να βλέπει στα πάντα “αντίσταση”, σταμάτησε να καταβάλλει εισιτήριο.

Ο θάνατος του 19χρονου ήταν το επιστέγασμα μιας εντελώς διαλυτικής νοοτροπίας στην κοινωνία και μιας εντελώς λανθασμένης λειτουργίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Υπάρχουν δυο κοσμοαντιλήψεις.
Η μία θεωρεί όλους τους ανθρώπους αθώους – “καλούς”, αν θέλετε- και αφήνει τα πάντα στη διακριτική τους ευχέρεια.

Οι υποστηρικτές της συνήθως χαρακτηρίζονται “προοδευτικοί”.

Η άλλη θεωρεί όλους τους ανθρώπους εν δυνάμει ενόχους, οι οποίοι για να πράξουν το ορθό ή το τεθέν ως ορθό οφείλουν να βρίσκονται υπό διαρκή έλεγχο.

Οι υποστηρικτές της συνήθως χαρακτηρίζονται “συντηρητικοί”.

Ούτε τα μεγαλύτερα πνεύματα που γέννησε η Ανθρωπότητα δεν μπόρεσαν να καταλήξουν αδιαμφισβήτητα, τι πραγματικά ισχύει για την ανθρώπινη φύση, καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι χαρακτηρίζονται και από τα δύο στοιχεία.

Αλλά αυτό που αποδείχθηκε είναι ότι μεταφορά προσώπων η οποία δεν ελέγχεται, δεν πληρώνεται.

Η Κυβέρνηση από τέτοια, απρόβλεπτα, περιστατικά αφενός κινδυνεύει πολιτικά αφετέρου οφείλει να ακούει “καμπανάκια” για μεταβολές.
Αν υπήρχε εισπράκτορας δεν θα υπήρχε ένας στο χώμα και δυο υπόδικοι.

Ας εξετάσει την επαναφορά ενός τέτοιου θεσμού, τροποποιημένο από τις δυνατότητες που δίνει σήμερα η τεχνολογία.

Αλλιώς, ας καθιερώσει την δωρεάν μεταφορά όλων με όλα τα μέσα, να ωφεληθεί και πολιτικά από την εξαγγελία του μέτρου.

Γιατί αν περιμένει έσοδα από τα μέσα μαζικής μεταφοράς, πλανάται.

Μετά τον θάνατο, από ‘δω και πέρα, με το υπάρχον σύστημα, ελάχιστοι θα εξακολουθήσουν να πληρώνουν εισιτήριο.

Καθώς κανένας ελεγκτής δεν πρόκειται πλέον να διακινδυνεύσει να βρεθεί στη φυλακή.

Προφήτης

Antinews