Αν μιλάμε για παρακμή…

«Ως ουδέν ανθρώπου θηρίον αγριώτερον εξουσίαν πάθει προλαβόντος…»

Πλούταρχος (Κικέρων,  XLVI)

Το αυθεντικό πρόσωπο της Ρώμης στα χρόνια της παρακμής είναι ο Βάριος Άβιτος Βασσιανός, ο επιλεγόμενος Ελαγάβαλος, ή Σαρδανάπαλος, που ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας από κάποια επαρχιακή λεγεώνα σε ηλικία 15 χρόνων.

Διαβόητη η τριετία της βασιλείας του για τις αισχρουργίες και τη φαυλότητα, και πρωτοφανείς οι παρανομίες και οι εγκληματικές του πράξεις, όπως γράφει ο Δίων ο Κάσσιος.

Ήταν άνδρας και μαζί και γυναίκα, «ηνδρίζετο και εθηλύνετο».

Βίασε την ιέρεια Ακυλία Σεουήρα γιατί ήθελε, αρχιερεύς αυτός, να αποκτήσει «θεοπρεπείς παίδας» ζευγαρώνοντας με αρχιέρεια.

Συνευρίσκονταν με πολλές γυναίκες όχι από ερωτική έφεση αλλά για να εμπλουτίσει την εμπειρία του σχετικά με τη συμπεριφορά των θηλυκών και να τις μιμείται στις σχέσεις του με τους εραστές.

Μεταμφιέζονταν, φορούσε γυναικεία ενδύματα και περούκα, έμπαινε σε καπηλειά και αντικαθιστούσε τις ταβερνιάρισσες.

Πήγαινε στα πορνεία, έδιωχνε τις τρόφιμες του οίκου και εκδίδονταν στους πελάτες.

Διαμόρφωσε ένα οίκημα των ανακτόρων σε οίκο ανοχής.

Στεκόταν γυμνός μπροστά στη πόρτα και καλούσε τους περαστικούς με όλα τα πορνοκαμώματα.

Αυτοί οι περαστικοί ήταν στρατολογημένοι να παίξουν αυτόν τον ρόλο.

Τελικά «υπανδρεύθη» κυριολεκτικά με άνδρα και αξίωσε να τον προσφωνούν «δέσποινα» και «βασίλισσα», και καλλωπιζόταν σαν γυναίκα βάφοντας τα μάτια και τα μάγουλά του, και τους οφθαλμούς «ενηλείφετο, ψιμυθίω τε και εγχούση εχρίετο».

Ο σύζυγος ήταν κάποιος Ιεροκλής, δούλος από την Ανατολή, «καιρικόν ανδράποδον», που απόκτησε μεγαλύτερη ισχύ από τον ίδιο τον αυτοκράτορα «ώσπερ και υπέρ εκείνου ισχύσαι».

Αλλά ο νεαρός αυτοκράτορας απιστούσε συστηματικά στον «σύζυγο», θέλοντας και σε αυτό να μιμηθεί «τας ασελγεστάτας γυναίκας».

Φρόντιζε μάλιστα, να τον καταλαμβάνει επ’ αυτοφώρω ο Ιεροκλής ενώ μοιχευόταν και να τον ξυλοκοπεί άγρια.

Συχνά ο αυτοκράτορας εμφανιζόταν με μαυρισμένα μάτια από τα γρονθοκοπήματα.

Ήταν η μεγάλη απόλαυσή του.

Τον αποκαλούσε Καίσαρα, και φιλοδοξούσε να τον ανακηρύξει αυτοκράτορα.

Κάποτε οι προμηθευτές του αυτοκρατορικού κοιτώνα ανακαλύπτουν στη Σμύρνη έναν αθλητή πανέμορφο που καυχιόταν για σπάνια προσόντα ανδρισμού.

Το όνομά του Αυρήλιος Ζωτικός.

Τον έφεραν αμέσως στη Ρώμη με τιμητική συνοδεία.

Κατά την πανηγυρική τελετή στα ανάκτορα ο Ζωτικός χαιρέτισε με το καθιερωμένο:

-Κύριε αυτοκράτωρ χαίρε!

Ο Ελαγάβαλος, με θηλυπρεπή λυγίσματα, ακκισμούς και χαύνο βλέμμα του είπε:

-Μη με λέγε κύριον, εγώ γαρ κυρία ειμί!

Τον οδήγησε πάραυτα στο λουτρό για επιβεβαίωση της φήμης του, κι ύστερα σε δείπνο τρυφηλό και ηδονοχαρές,

«Πασχητιάσας» γράφει ο Δίων, βυθισμένος σε πυρετό λαγνείας.

Ανήσυχος ο Ιεροκλής, ο αυτοκρατορικός σύζυγος για την εύνοια αλλά και για τη ζωή του, έδωσε εντολή στους οινοχόους να ποτίσουν τον επικίνδυνο ανταγωνιστή με φάρμακο που καταβαράθρωσε την αρρενωπή του αίγλη (φάρμακο εξεθήλυνε).

Το άλλο πρωί ο περικαλλής ανατολίτης εκδιώχτηκε από το παλάτι πυξ και λαξ, και για να προλάβει τα χειρότερα εγκατέλειψε αμέσως την Ιταλία.

Κατά τον Δίωνα, ο νεαρός αυτοκράτορας αξίωσε από τους γιατρούς του να τον υποβάλλουν σε πλαστική εγχείριση για προσθήκη… γυναικείου κόλπου, τάζοντάς τους πλούσια αμοιβή. «Ες τοσαύτη δε συνηλάθη ασέλγειαν ως και τους ιατρούς αξιούν αιδώ γυνακείαν δι’ ανατομής αυτώ μηχανήσασθω, μεγάλους υπέρ τούτου μισθούς αυτοίς προϊσχόμενος».

Ασελγής και εξαχρειωμένος αλλά και μιαιφόνος και βασανιστής, θα ανατραπεί με πραξικόπημα, και όπως τόσοι άλλοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες και μεγιστάνες της εξουσίας, θα αποκεφαλιστεί, θα συρθεί νεκρός στους δρόμους της πόλης καρφωμένος με γάντζους και θα πεταχτεί ατιμωτικά στον ποταμό Τίβερη (ες τον ποταμόν ενεβλήθη).

Από το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου

Βασανιστήρια και Εξουσία

(Αθήνα 1987)

Για την αντιγραφή Strange Attractor