Η γενιά του Αλέξη είναι επιτέλους έτοιμη να μας κυβερνήσει!

Στη δεκαετία του 1970, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση ήταν ακόμη αρκετά αυστηρή, η πειθαρχία σχετικά αυστηρή, και οι καλοί βαθμοί δίνονταν με το σταγονόμετρο.

Χαρακτηριστικά, όταν εγώ τελείωσα το λύκειο το 1978, το απολυτήριό μου έγραφε 13, και 3/13!

Ο απουσιολόγος της τάξης, που ήταν σπασίκλας και κοράκι (σήμερα θα τον χαρακτηρίζαμε ultra geek), κατάφερε να πάρει 16!!!!

Παρόλα αυτά, κατάφερα να τελειώσω  πανεπιστήμιο, και να αποκτήσω και μεταπτυχιακό (ο σπασίκλας μπήκε στη Θεολογική, και αν δεν κάνω λάθος κατέληξε παπάς).

Από κάποια φάση και μετά, εικάζω επί Πασόκ , διότι δεν ήμουν εδώ για να το σιγουρέψω, η όποια πειθαρχία λασκάρισε, και το επίπεδο της μάθησης στα γυμνάσια και στα λύκεια έπεσε κατακόρυφα.

Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με ότι συνέβη και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Στα πλαίσια της «πλέριας δημοκρατίας», επήλθε η «πλέρια ισοπέδωση».

Των πάντων…

Και αν κατάλαβα καλά, τα 19αρια και τα 20αρια έπεφταν πλέον σαν χαλάζι, ενώ και κάποιος λειτουργικά αναλφάβητος μαθητής, που σε άλλες εποχές θα κατέληγε εκτός σχολικού συστήματος, ή σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο (έτσι ήταν τότε),  με τις νέες παιδαγωγικές αντιλήψεις το τσιμπούσε το 16αράκι του στο απολυτήριο, «για να έχει μέλλον το παιδί».

Έτσι γεμίσαμε από «ακαδημαϊκούς πολίτες», που πολλοί από αυτούς έχουν γνώσεις επιπέδου δημοτικού, και αν...

Και απ’ ότι κατάλαβα, η μπάλα πήρε και την ανώτατη εκπαίδευση, ακόμη και σε επίπεδο εισαγωγής σε αυτήν, με αποτέλεσμα ο κάθε πικραμένος να μπορεί να μπαίνει σε ΤΕΙ ή σε ΑΕΙ, άσχετα αν σε νορμάλ συνθήκες δεν θα μπορούσε ούτε απ’ έξω να περάσει.

Για αυτό και διαβάζω ή ακούω κατά καιρούς, κάποιους απεγνωσμένους καθηγητές ΑΕΙ να διαμαρτύρονται για το ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο των πρωτοετών.

Οι οποίοι στερούνται βασικών δεξιοτήτων.

Όχι ότι και τα ΑΕΙ μας είναι τίποτα το ιδιαίτερο.

Μια οι καταλήψεις, μια οι αποχές, μια το άσυλο, και μια οι εντοιχισμοί των καθηγητών, κατάντησαν διεθνές ανέκδοτο, εξ ου και δεν πλασάρονται ούτε στα 500 πρώτα παγκοσμίως.

Και έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά,  γεμίσαμε από επιστήμονες… του κώλου.

Για αυτό έχω φίλη μαθηματικό(!) που όμως δεν μπορεί να κάνει απλές αριθμητικές πράξεις χωρίς  βοήθεια από κομπιουτεράκι.

Για αυτό είχα συνάδελφο νομικό, που δεν γνώριζε την λέξη «μεσίστια», ή αγνοούσε την σημασία του «έλξατε» που έβλεπε απορημένη στις θύρες εισόδου-εξόδου (είναι αλήθεια).

Για αυτό και είμαστε ίσως η μόνη χώρα που έχουμε ειδικά φροντιστήρια για … φοιτητές!!!!!

Αν στη παραπάνω κατρακύλα προσθέσουμε και την πλημμύρα Ελλήνων φοιτητών (ντουγανιών) στη Βρετανία, στην οποία τα μονοετούς διάρκειας και αμφίβολης ποιότητας Μάστερ μοιράζονται ακόμη και δι’ αλληλογραφίας, τότε καταλαβαίνουμε το γιατί σε πολιτισμικό και κοινωνικό επίπεδο φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, γεμάτοι μεν επιστήμονες, περιμένοντας δε να μας σώσουν οι Ρέμος, και Χαϊκάλης…

Ή ο σέξι Αλέξης, που από μόνος του εκπροσωπεί μια ολόκληρη (ή και δυο ) γενιές χαμένες στο «σοσιαλιστικό» υπερπέραν.

Μια γενιά της ήσσονος προσπάθειας, που εκτός από την τεχνητή ευμάρεια που της έλαχε, είχε και τη τύχη να μεγαλώσει επί «δημοκρατικού» Πασόκ, όπως άλλοι λιγότερο τυχεροί μεγάλωναν κάποτε επί Μεταξά, ή επί Παπάγου.

Μια γενιά που γαλουχήθηκε στην ατιμωρησία, στον καταναλωτισμό, στις καταλήψεις, και στην κουλτούρα του άρπα κόλλα.

Με βασικό της σύνθημα το ότι αρπάξει ο κώλος μας… και πέρα βρέχει.

Σε μια εποχή που ακόμη κι αν κάποιος ήταν παντελώς ανεπαρκής, και δεν κατάφερνε να εισαχθεί σε κάποιο ΤΕΙ στο Μεσολόγγι, είχε την δυνατότητα να φοιτήσει σε ένα από τα δεκάδες ιδιωτικά «πανεπιστήμια» και «κολέγια» που ξεφύτρωσαν στη χώρα μας από το πουθενά, όπως άλλοτε τα βίντεοκλάμπ.

Ή να πάει στην Αγγλία, όπως παλιά οι αντίστοιχοι στούρνοι πήγαιναν στην Ιταλία, και στη … Γιουγκοσλαβία.

Κι αν όχι, τότε υπήρχαν και υπάρχουν τα αμέτρητα ιδιωτικά και δημόσια ΙΕΚ, όπου μπορεί κάποιος να σπουδάσει από βοηθός κρεοπώλη ως και «αεροσυνοδεία».

Και να ζήσει κι αυτός το όνειρο της επιστημοσύνης, ή έστω της πιστοποιημένης κατάρτισης.

Κάπως έτσι δεν σπούδασε και η κόρη της Λαίδης Αντζι «αναισθητικός»;

Αυτή τη γενιά λοιπόν εκπροσωπεί επάξια ο Αλέξης.

Που ενώ δεν κατάφερε να μάθει στοιχειώδη αγγλικά, διότι όπως λέει πήγε σε δημόσιο σχολείο (!),  εν τούτοις μπόρεσε και τελείωσε πολυτεχνείο…. και τώρα έχει βάλει και πλώρη για πρωθυπουργός!!!!

Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά.

Τώρα, πως πρόλαβε τα μαθήματα, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις, τις αφισοκολλήσεις, τις κομματικές ζυμώσεις, και γενικά τον αγώνα για μια δημοκρατική και ελεύθερη Ελλάδα, σπουδάζοντας παράλληλα στο απαιτητικό (χμμμ) πολυτεχνείο, είναι ένα μυστήριο, η λύση του οποίου μου διαφεύγει παντελώς.

Και όλα αυτά τα αναφέρω διότι τον τελευταίο καιρό, παρά τις απανωτές γκάφες του Σύριζα, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, ακούω αγανακτισμένους και μελανιασμένους από την κρίση φίλους και γνωστούς να περιμένουν τον Αλέξη να τους σώσει.

Κι αυτό δεν είναι καθόλου μυστήριο.

Η κάθε γενιά έχει τα είδωλα και τους ηγέτες που της αξίζουν.

Οπότε, η συγκεκριμένη γενιά (άντε δυο), εκτός από τον Μαζονάκη, τον Σάκη, και τον Καραφώτη, έχει και τον Αλέξη ως ίνδαλμα.

Διότι είναι σαρξ εκ της σαρκός της.

Το είδωλό της στον καθρέφτη.

Που τον περιμένει σαν άλλο Μεσσία, για να την οδηγήσει εκ νέου στη δική της γη της Επαγγελίας, όπως έμαθε παιδιόθεν.

Στην πρότερη δηλαδή κατάσταση της ήσσονος προσπάθειας και του αέρα πατέρα.

Της χαβαλέ Ελλάδας που μάθαμε να αγαπάμε τα τελευταία 20-25 χρόνια.

Υπό τους ήχους του Τσαλίκη και του Σαρμπέλ.

Και υπό την πνευματική καθοδήγηση της Τατιάνας, του Μικρούτσικου, και της Σκορδά…

Με νομοθέτες στυλ Σελήνης, Τατσόπουλου, Μακρή, και Κουντουρά….

Βοήθειά μας.

Strange Attractor