Η μούφα, της μούφας, ω μούφα…

Είδα ένα λινκ χθες βράδυ στο facebook και τρόμαξα: «ΑΓΡΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 17ΧΡΟΝΗΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!!!!ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΣΕΙΧ ΣΟΥ ΣΦΑΓΜΕΝΗ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ!!!ΕΛΕΙΠΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ!!!». Πάτησα το σύνδεσμο και διάβασα:

«Γράφει η Μαρία Τουφεξή
Το γεγονός συγκλόνισε την περιοχή του Κορδελιού στην Θεσσαλονίκη!!! Η 17χρονη πριν μία εβδομάδα καθόταν σε πάρκο της περιοχής κοντά στο σπίτι της μαζί με φίλες της. Ξαφνικά σταμάτησε ένα αμάξι,κατέβηκαν δυο άνδρες,άρπαξαν την 17χρονη την έσπρωξαν μέσα στο αμάξι κι εξαφανίστηκαν με μεγάλη ταχύτητα! Ειδοποιήθηκε αμέσως η αστυνομία που ξεκίνησε έρευνες προς ανεύρεση της έφηβης,αλλά δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα! Μετά από μια εβδομάδα βρέθηκε το άτυχο κορίτσι στο  δάσος  του Σέιχ Σού  νεκρό! Η 17χρονη δολοφονήθηκε με φρικτό τρόπο και από το νεκρό κορμάκι της έλειπαν όλα τα όργανα! Δεν υπήρχαν ούτε τα μάτια,ούτε τα νεφρά ούτε η καρδιά της τίποτα! Την έσφαξαν κυριολεκτικά! Για μια ακόμη φορά,ένα ακόμη έγκλημα από τους  αδίστακτους εμπόρους ανθρώπινων οργάνων! Χάθηκε ακόμη μια ανθρώπινη ζωή!Φυσικά το θέμα δεν το βγάζουν τα ΜΜΕ!!! ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;;;; Κι εμείς κοιμόμαστε δυστυχώς!Πιστεύουμε ότι μόνο στους άλλους μπορεί να συμβεί!Ποτέ σε εμάς!
Εύχομαι ποτέ να μην νοιώσει μάνα ή πατέρας τον σπαραγμό και τον πόνο των δυστυχισμένων γονιών της 17χρονης! Ποτέ!!!»

Γκούγκλαρα κάποιες λέξεις κλειδιά κι ανακάλυψα ότι το περιεχόμενο της είδησης αναπαραγόταν από διάφορα τριτοτέταρτα blog ακριβώς εκείνη την ώρα.

Στο ένα είχε ανέβει πριν 5 λεπτά, στο άλλο πριν 14, στο άλλο πριν 26.

Πριν γράψω αυτό το σημείωμα, τηλεφώνησα στην Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης.

Εννοείται ότι από την πρώτη στιγμή ο άνθρωπος με τον οποίο μίλησα είπε ότι δεν ξέρει τίποτα και μου ζήτησε 10 λεπτά μήπως τυχόν –λέμε τώρα- κάτι υπήρχε και δεν το ήξερε.

Του ξανατηλεφώνησα, μου το διέψευσε, αναρωτήθηκε πόσο μακριά φτάνει κάποιος για μερικά κλικ παραπάνω και καληνυχτιστήκαμε.

Τον Ιούνιο, με αφορμή το σεισμό της Θεσσαλονίκης του 1978, θυμόμασταν με τον Κώστα Γιαννακίδη και γελούσαμε, τις φήμες για μια γριά που άφησε μια βαλίτσα στο πορτ μπαγκάζ ενός ταξιτζή κι η βαλίτσα είχε πέτρες και αίμα ή κάτι παρόμοιο.

Τέτοιες φήμες τις ακούγαμε με ανοιχτό το στόμα τότε, αλλά ήμασταν 10 - 12 ετών και ευάλωτοι, ως σεισμόπληκτοι.

Μόλις ήρθε ο Σεπτέμβρης και γυρίσαμε στα σχολεία και την κανονικότητα, γελούσαμε με όσους τις πίστευαν.

Από ένα σημείο και μετά, κανείς δεν τις πίστευε.

Είναι δυνατόν, το 2013, με πληθυσμό πολύ πιο μορφωμένο απ’ όσο 30-40 χρόνια πριν, να κυκλοφορούν τέτοιες «ειδήσεις» και να βρίσκονται άνθρωποι που τις πιστεύουν; Θα μου πεις, χαζοί και εύπιστοι υπήρχαν παντού και πάντα και θα υπάρχουν παντού και πάντα.

Ναι, εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια.

Το γιατί κάποιοι ανώμαλοι θεωρούν σκόπιμο να διασπείρουν τέτοιες αηδίες, είναι ένα άλλο ζήτημα.

Τηλεφώνησα σε φίλο ψυχίατρο για να ζητήσω τη γνώμη του, αλλά δεν τον βρήκα βραδιάτικα.

Εκτός από την ανωμαλία, πάντως, το ότι η «είδηση» αυτή βρίσκεται αναρτημένη και σε blog του είδους «Λύστε τα χέρια της αστυνομίας – η εγκληματικότητα χτύπησε κόκκινο», κάτι δείχνει.

Χριστίνα Ταχιάου

Protagon