Το δράμα του Μητσοτακέικου…

Συγκλονισμένος και γεμάτος δέος που συναγωνίζεται με το σοκ, παρακολουθώ το δράμα της οικογένειας των Μητσοτάκηδων.

Ένα δράμα το οποίο εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια και δίπλα στα αυτιά του αδηφάγου κοινού, που ζητά αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα και μακαρόνια με κιμά και μασάζ στα πόδια και διάφορα άλλα τα οποία πολύ αναλυτικά περιγράφει στα τραγούδια του ο Σάκης ο Ρουβάς.

Επειδή καταλαβαίνω πως πολλοί έχουν συνδέσει τη συγκεκριμένη οικογένεια με την κωμωδία και κάπως τους ξενίζει ο όρος «δράμα» να εξηγήσω τι εννοώ…

 

Όπως όλοι ξέρετε, οι Μητσοτάκηδες είναι μια μεγάλη οικογένεια δημοσίων υπαλλήλων.

Τις τελευταίες 5 ή 6 δεκαετίες, τα μέλη της εργάζονται για το δημόσιο ακούραστα. Επειδή βάζουν άλλους να κουράζονται, θα πουν κάποιοι πονηροί κι εγώ θα τους δώσω πληρωμένη απάντηση όταν βρω τα λεφτά να την πληρώσω.

Ταυτόχρονα κι επειδή δεν είναι μοναχοφαγάδες, όλες αυτές τις δεκαετίες έχουν βάλει και χιλιάδες άλλους ανθρώπους να δουλέψουν, το ίδιο ακούραστα, για το δημόσιο και μπράβο τους.

Όμως, επειδή η μοίρα παίζει παράξενα και τραγικά παιχνίδια, ξαφνικά, ένα μέλος της οικογένειας, ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης, καλείται να απαλλάξει το δημόσιο από την παρουσία ορισμένων υπαλλήλων που κάποιους από αυτούς δεν αποκλείεται να τους διόρισε ο πατέρας ή η αδερφή του.

Η αδερφή, κάνοντας τα ρουσφέτια της πέτρα, υπερψηφίζει τις απολύσεις αυτές, οι οποίες, όμως, προκαλούν την οργή του γιου της και ανηψιού του Κυριάκου, Κώστα.

Ο Κώστας ο Μπακογιάννης, από τη θέση του δημάρχου Καρπενησίου, μια θέση που κατέκτησε με την αξία της οικογένειάς του, συντάσσει μια οργισμένη επιστολή που στέκεται επάξια δίπλα στο «Κατηγορώ» του Εμίλ του Ζολά.

Η κεφαλή της οικογένειας, αυτό το μυθικό ον που τις τελευταίες δεκαετίες γνωρίζουμε ως Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μοιάζει να εγκρίνει τις ενέργειες του Κυριάκου, οι οποίες είναι βεβαίως ακόμα θεωρητικές, καθώς το αργότερο σε τρία χρόνια θα έχουμε πάλι εκλογές και δεν είναι να παίζει κανείς με αυτά τα πράγματα.

Αυτή με λίγα λόγια είναι η υπόθεση του δράματος του οίκου των Μητσοτακηδών και είναι πραγματικά κρίμα που δεν υπάρχει ένας Ευριπίδης ή ένας Σοφοκλής να τις κάνει θεατρικό έργο ή έστω τηλεοπτικό σίριαλ.

Υπάρχουν βέβαια άξιοι συνεχιστές, όπως η Έλενα η Ακρίτα και ο Χριστόφορος ο Παπακαλιάτης, αν και ο τελευταίος ίσως να μην ενδιαφέρεται, καθώς το συγκεκριμένο δράμα, από όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε, δεν έχει αιμομιξίες.

Έχει μόνο χιλιάδες παιδοκτονίες, αφού ένας υπάλληλος είναι για πάντα το παιδί αυτού που τον διόρισε και μπράβο του.

Μάνος Βουλαρίνος

Athens Voice