Ο απέθαντος … Πετράν!

Είσαι, λέμε τώρα, επιχειρηματίας. Έχεις στήσει με κόπο τις επιχειρήσεις σου, απασχολείς αρκετό προσωπικό, έχεις κάνει και περιουσία, σπίτια, κότερα και λοιπά καταναλωτικά αγαθά.

Και μετά έρχεται το τσουνάμι της κρίσης.

Και οι δουλειές δεν πάνε καλά.

Τα έσοδα σου μειώνονται, οι υποχρεώσεις σου αυξάνονται και αρχίζουν τα δύσκολα. Δεν μπορείς να πληρώσεις στην ώρα του το προσωπικό σου, τα δάνεια στις τράπεζες μένουν ακάλυπτα, χρωστάς στο ΙΚΑ (α, ξέχασα, τώρα ΕΟΠΠΥ), στην εφορία, χρωστάς, γενικά, της Μιχαλούς.

Και μια ωραία πρωία αναγκάζεσαι να κηρύξεις φαλιμέντο.

Οι εργαζόμενοι μένουν στο δρόμο και σε κυνηγά το σύμπαν για να πάρει έστω κάποια χρήματα πίσω.

Ποια θα είναι η κατάληξη σου αν αδυνατείς να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου;

Μα φυσικά να σε τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί και να σε στείλουν φυλακή.

Αυτό γίνεται σε όλα τα οργανωμένα και δημοκρατικά κράτη.
Εκτός κι αν είσαι ο Πέτρος Κωστόπουλος.

Τότε φίλε μου τα πράγματα αλλάζουν.

Όχι μόνον δεν σε αγγίζει κανείς, αλλά σε ανταμείβουν και με εκπομπή, αρχικά, σε κανάλι υψηλής ακροαματικότητας και μετά παίρνεις, για να υπογραμμισθούν ακόμη περισσότερο οι χάρες σου, και πρωινή εκπομπή, επίσης, υψηλής ακροαματικότητας, σε megaλο κανάλι.
Θα μου πεις, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Ο κ. Κωστόπουλος έχει ικανότητες.

Θα συμφωνήσω.

Να κρατά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα, ικανά να τον ξελασπώσουν από κάθε κίνδυνο.

Και ας έχει μεγάλους και απλήρωτους λογαριασμούς σε δεκάδες δημοσιογράφους, που βρέθηκαν εν μια νυκτί στο δρόμο.

Και ας έχει ανοικτούς και ακάλυπτους λογαριασμούς σε τράπεζες.
Από το υπουργείο Νέας Γενιάς, τη δεκαετία του ’80 βρέθηκε εκδότης.

Κάνοντας Κλικ στην εξουσία.

Τα διαπιστευτήρια του ήταν δυνατά.

Είχε άκρες στους νέους σχεδιαστές της εποχής και στα μοντέλα και διοργάνωνε επιδείξεις μόδας.

Με τα απαραίτητα περάσματα από τη Μύκονο.

Στην παραζαλισμένη Ελλάδα από την πλαστή ευημερία των αριθμών, έφερε μια καινούρια μόδα. Το life style.

Δημιούργησε ολόκληρη σχολή.

Τα κείμενα του στο Κλικ διαβάζονταν μανιωδώς από τη νεολαία της εποχής, που προσπαθούσε να αντιγράψει ένα στυλ ζωής τόσο ξένο, αλλά τόσο ελκυστικό.

Σαν τα έντομα που τα τραβάει το φως.

Για να τα κάψει στο τέλος.
Και μετά προστέθηκαν και άλλοι τίτλοι περιοδικών.

Και ο Πέτρος γιγαντώνονταν.

Στο χρηματιστήριο η εταιρία του έσκιζε.

Οι μετοχές της πουλιούνταν σα ζεστό ψωμί.

Είχε ανεβεί σε ένα καλάμι και κάλπαζε.

Φροντίζοντας να δημιουργεί τις σωστές άκρες.

Παντού.

Η ζωή, άλλωστε, δεν είναι μια συναλλαγή; Σου δίνω, μου δίνεις.

Το θέμα είναι τι.
Και μετά ήρθε η πτώση.

Αλλά ως εκ θαύματος, η γούνα του κ. Κωστόπουλου δεν κάηκε καθόλου.

Τα κροκοδείλια δάκρυα του βρήκαν και πάλι ευήκοα ώτα.
Καμία έκπληξη.

Στην Ελλάδα της βαθιάς οικονομικής κρίσης, στην Ελλάδα που έχει πτωχεύσει ανεπίσημα, θα υπάρχουν πάντα κάποιοι που θα τη βγάζουν καθαρή.

Αρκεί να έχουν κάνει τα κουμάντα τους.

Από πριν.

Κάτι μου θυμίζει αυτό.

Ένα Θέμα που παραμένει πρώτο.

Οι υπόλοιποι ας προσέχαμε.

Αθηνά Καλαϊτζόγλου

Παράλλαξη