Απεταξάμην τον Μαρξ, λόγω… ΚΤΕΟ!

Όπως σχεδόν ο κάθε πιτσιρικάς της ηλικίας μου, την περίοδο της μεταπολίτευσης, έτσι κι εγώ καταγοητεύτηκα από  την αριστερά.

Ή μάλλον από την κυρίαρχη τότε περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που όμως ήταν αριστερή.

Καλώς ή κακώς, οι αριστεροί ήταν οι ήρωες της εποχής.

Αυτοί που τα έβαλαν με τους ναζί, που κυνηγήθηκαν και διώχθηκαν για τις ιδέες τους, και που αργότερα πολέμησαν  τη χούντα… αυτοί δηλαδή που με τους αγώνες τους, την κουλτούρα, και τον πολιτισμό τους κυριαρχούσαν σε μια Ελλάδα μουδιασμένη μετά από δεκαετίες  σκληρής δεξιάς διακυβέρνησης, και από τον γύψο της στρατιωτικής δικτατορίας.

Αν κάποιος δεν ζούσε εκείνη την εποχή, και μάλιστα ως ονειροπόλος έφηβος, δεν μπορεί να καταλάβει.

Όλοι οι νέοι φορούσαν αμπέχονα, αφήνανε γένια, διαβάζανε τον Ριζοσπάστη και την Αυγή, άκουγαν αντάρτικα, διαβάζανε ποιήματα για τα τρακτέρ, και συζητούσαν ολημερίς για τον Τσε και τον Άρη, ονειρευόμενοι επαναστάσεις, σοβιέτ,  και λαϊκή κυριαρχία.

Εκείνη την εποχή, αν δεν ήσουν εκτός, αν δεν ήσουν φλούφλης, ήσουν αριστερός.

Τελεία και παύλα.

Άσχετα αν δεν ήξερες καλά καλά τι ακριβώς σημαίνει αριστερά.

Έτσι λοιπόν κι εγώ, διάβαζα Λουντέμη και Καζαντζάκη, καθώς και όλους τους Ρώσους κλασικούς, ενώ με τις παρέες μου ακούγαμε Τζαβέλα, πίναμε κονιάκ, και σχεδιάζαμε την μεγάλη ανατροπή που θα έρχονταν μόλις οι συνθήκες ωρίμαζαν…

Μέχρι που ενηλικιώθηκα, άρχισα να ασχολούμαι και με άλλα, και η μεγάλη επανάσταση πέρασε στο περιθώριο.

Τουλάχιστον για μένα.

Βέβαια, κάποιοι φίλοι μου το είχαν πάρει πιο ζεστά, με αποτέλεσμα να οργανωθούν, άλλοι στην ΚΝΕ, άλλοι στον Ρήγα Φεραίο, και άλλοι στο μαοϊκό ΕΚΚΕ!

Οι πιο απολιτίκ δήλωναν απλά «αναρχικοί», ή αλλιώς φρικιά.

Εν τω μεταξύ, βγήκε και το Πασόκ, οπότε «ο λαός ανέβηκε στην εξουσία» επιτέλους, και ήταν θέμα χρόνου να μετεξελιχτεί η κοινωνία μας στην ουτοπική σοσιαλιστική, που ονειρευόμασταν, εν μέσω κρασοκατανύξεων, και μουσικής υπόκρουσης Ντίλαν και Σαββόπουλου.

Στη συνέχεια, είχα την ευκαιρία να σπουδάσω, και να εντρυφήσω στη μαρξιστική σκέψη και φιλοσοφία σε ένα πιο σοβαρό επίπεδο.

Και αυτό είναι πολύ ωραίο και χρήσιμο, όταν γίνεται σε χαλαρό ακαδημαϊκό περιβάλλον, με όλα τα προβλήματα της επιβίωσης λυμένα, και μεταξύ τυριού και αχλαδιού, να συζητάνε μερικοί φοιτητές με τον καθηγητή τους τις παραμέτρους του ευρωκομμουνισμού, ή τα λάθη της Λούξεμπουργκ, τις θεωρίες του Γκράμσι, και τα αυτοδιαχειριστικά πειράματα του Τίτο.

Έτσι, αν και δεν καταλάβαινα πως και γιατί, σε πρακτικό επίπεδο, σε θεωρητικό και συναισθηματικό  είχα πείσει τον εαυτό μου πως είμαι αριστερός.

Μέχρι που έτυχε να ταξιδέψω πρώτα στη Γιουγκοσλαβία, και λίγο αργότερα στην Βουλγαρία.

Η πρώτη παράδειγμα αυτόνομου, ανεξάρτητου,  και απεξαρτημένου από την ΕΣΣΔ αυτοδιαχειριζόμενου σοσιαλισμού, και η δεύτερη το κατ εξοχήν μοντέλο του σοβιετικού τύπου σοσιαλισμού.

Όπου είδα την μιζέρια και την μαυρίλα της καθημερινότητας.

Σε όλο τους το μεγαλείο.

Με την φτώχια και την ρεμούλα να κυριαρχούν, μέσα σε ένα «σοσιαλιστικό» περιβάλλον!

Αυτό ήταν για μένα ένα ηχηρό χαστούκι.

Και άρχισα να ταρακουνιέμαι.

Βέβαια όλα αυτά ξεχνιούνται, μόλις κανείς επιστρέψει στη Δύση, και αρχίσει πάλι να ασχολείται ανέξοδα και θεωρητικά με το όλο ζήτημα, οπότε με το μυαλό μου παρέμενα σταθερά αριστερός, βάζοντας στην άκρη τις «κομμουνιστικές» τουριστικές μου εμπειρίες.

Και μετά ανακάλυψα τα ΚΤΕΟ!

Οι παλιοί ίσως θα θυμούνται τι ακριβώς σήμαινε κρατικό ΚΤΕΟ.

Μέρες ολόκληρες αποτυχημένων προσπαθειών να πιάσεις γραμμή για να κλείσεις ραντεβού.

Στην σπάνια περίπτωση που κάποιος σήκωνε το τηλέφωνο, αντιμετώπιζες την κλασική εκείνη συμπεριφορά του χειρίστου είδους Έλληνα αγράμματου δημοσίου υπαλλήλου, που πήρε μια θέση ελέω αφισοκόλλησης, και από τότε θεωρεί ότι έπιασε τον Πάπα από τα τέτοια…

Στον ενικό, με ύφος βαρύ και ασήκωτο, σου έλεγε (για παράδειγμα) «έλα στις 23 του μηνός φιλαράκι να ουμ…», πριν στο κλείσει στα μούτρα.

Και εσύ πήγαινες.

Μόνο που έπρεπε να πας από τις 5 ή τις 6 τα χαράματα, για να πιάσεις σειρά στην ήδη σχηματισμένη ατέλειωτη ουρά, αφού σαν κι εσένα είχαν «κλείσει ραντεβού» άλλοι χίλιοι και βάλε ταλαίπωροι.

Με τα πολλά, έφτανε, αν έφτανε ποτέ, η σειρά σου να μπεις για έλεγχο κατά τις 1 ή 2, και εκεί άρχιζε το τρελό πανηγύρι της αθάνατης ελληνικής γραφειοκρατίας.

Πάνε στο τάδε γκισέ για παράβολα, στο άλλο για να πληρώσεις, πάνε στο τρίτο για να πάρεις παραπεμπτικό κ.ο.κ.

Με ατέλειωτες ουρές…

Για να φτάσεις στο τέλος να ελεγχθείς από κάποιον βαριεστημένο γενειοφόρο πιθηκάνθρωπο, που σε είχε στο χέρι, και το γνώριζε πολύ καλά.

Αν τον λάδωνες, όλα καλά.

Κι ας ήταν διαλυμένο το ι.χ σου.

Αν όχι, σου έβρισκε χίλια δυο κουσούρια, και άντε τρέχα για επανέλεγχο… Μπρρ….

Και όλα αυτά σε περίπτωση που κατάφερνες να μπεις για έλεγχο πριν το κλείσουν το «μαγαζί» για μεσημέρι. Πριν δηλαδή σχολάσουν τα παιδιά.

Θυμάμαι μια φορά που μόλις έφτασε η σειρά μου να μπω (12.00), έχοντας στηθεί στην ουρά από τις 5 το πρωί, ξαφνικά κατέβασαν τις μπάρες… διότι είχε συνέλευση το σωματείο!!!!

Άντε τρέχα να βρεις άκρη.

Ε, λοιπόν, όλα αυτά τα τριτοκοσμικά αφρικανικά φαινόμενα εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας, μόλις επιτράπηκαν τα ιδιωτικά ΚΤΕΟ.

Στα οποία χαίρεσαι κυριολεκτικά να πηγαίνεις για έλεγχο.

Ελέγξτε με κι ας κλαίω δηλαδή!

Μου αρέσει.

Σε σημείο του να δυσανασχετώ, που η όλη διαδικασία δεν κρατάει λίγο περισσότερο, ώστε να απολαύσω την «διαμονή» μου εκεί.

Σε ένα πολιτισμένο υπερπολυτελές περιβάλλον, με δερμάτινους αφράτους καναπέδες, γιγαντοοθόνες, ίντερνετ, πλειστέσιον, παιδική χαρά, και όμορφες κοπέλες να σου προσφέρουν καφέ και σάντουιτς, χαμογελώντας!!!!!!

Σύνολο χρόνου αναμονής από αρχής μέχρι τέλους;

20-40 λεπτά.

Είπε κανείς τίποτα;

Ε, λοιπόν, για να το πω χοτροκομμένα, αυτή είναι και η πραγματική διαφορά μεταξύ της ελεύθερης οικονομίας του καπιταλισμού, με την κεντρικά σχεδιαζόμενη κρατική οικονομία του σοσιαλισμού.

Έτσι απλά.

Και σε όποιον αρέσει (ακούς Σκουρλέτη);

Για αυτό και εγώ, έχω να λέω ότι γνώρισα τα ΚΤΕΟ και μίσησα τον κομμουνισμό.

Απεταξάμην βρε παιδί μου…

Όσο χαζό και αν ακούγεται.

Και ας διαφωνούν οι γιαλαντζί αριστεροί κρατιστές του Σύριζα…

Πώς να το κάνουμε;

Strange Attractor