Ο εφιάλτης που μεγεθύνεται.

Οι δημοσκοπήσεις, σχεδόν όλες, αναδεικνύουν έναν εφιάλτη.

Έτσι απλά, έναν εφιάλτη.

Και αυτός αποτυπώνεται με ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά.

Ξεκινάνε από το 13 και φτάνουν στο 15%.

Παρακολουθώντας διαχρονικά τις μετρήσεις, θα διαπιστώνει κάποιος εύκολα πως ο εφιάλτης μεγεθύνεται.

Συνεχώς αυξάνει την επιρροή του στην ελληνική κοινωνία.

Λέγεται Χρυσή Αυγή και εκπροσωπεί ό,τι πιο αποκρουστικό υπάρχει αυτή την εποχή όχι απλώς στη χώρα μας, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ακροδεξιά μορφώματα ευδοκιμούν πολλά στη γηραιά ήπειρο εδώ και χρόνια.

Τέτοιου τύπου νεοναζιστικοί σχηματισμοί με τα χαρακτηριστικά του κόμματος Μιχαλολιάκου δεν συναντώνται πολλά.

Μια θεμελιώδης διαφορά είναι πως τα «αδελφά» ακροδεξιά κόμματα της υπόλοιπης Ευρώπης κάνουν προσπάθειες να ενσωματωθούν στο πολιτικό σύστημα, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Αντίθετα, οι Έλληνες φασίστες προσπαθούν να πολιτευτούν ως ένα κόμμα αντισυστημικό.

Δεν έχει σημασία πως το ίδιο το σύστημα έχει αναδείξει αυτό το μόρφωμα, ότι είναι το πιο γνήσιο τέκνο του και εκπροσωπεί τις πιο συντηρητικές και ακραίες εκδοχές του. Σημασία έχει πως έχει καταφέρει να πείσει ένα σεβαστό κομμάτι της κοινωνίας πως βρίσκεται απέναντι σ' αυτό το σύστημα.

Το ίδιο το νεοναζιστικό κόμμα το επιδιώκει και σ' ένα σημαντικό βαθμό το έχει καταφέρει.

Για την κατάσταση αυτή έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, έχουμε βάλει κι εμείς το λιθαράκι μας.

Εμείς τα μέσα ενημέρωσης, τα πολιτικά κόμματα, όσοι επηρεάζουν καθοριστικά τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, όσοι δημιουργούν την πολιτική ατζέντα, όσοι αντιμετωπίζουν αυτό το αποκρουστικό φαινόμενο με αδιαφορία, όσοι με τις πολιτικές τους το τροφοδοτούν με έμμεσο τρόπο.

Την εβδομάδα που κλείνει, δύο δημοσκοπήσεις (της Pulse και της Public Issue) έδωσαν τα προαναφερόμενα εφιαλτικά ποσοστά.

Οι εκπρόσωποι των κομμάτων προτίμησαν να κοιτάξουν αλλού.

Στην επιρροή των δικών τους σχηματισμών στην κοινωνία, σε επιχειρήματα για την αυξομείωση των ποσοστών τους.

Αδιαφόρησαν για ακόμα μια φορά για εκείνο το γιγαντιαίο διψήφιο νούμερο που μοιάζει σαν ένα μαύρο σύννεφο που όλα τα σκεπάζει.

Γύρισαν την πλάτη τους και προτίμησαν να κονταροχτυπιούνται για κάτι πολύ μικρότερης σημασίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίζει για τις πρωτιές του, η Ν.Δ. να δικαιολογείται για τη μικρή υποχώρηση, τα μικρότερα κόμματα είτε να καυχώνται για την ανάκαμψή τους, είτε να απολογούνται για τη μικρή ποσοστιαία μείωσή τους.

Αστεία πράγματα.

Μίζερα και μικροπολιτικά. Στην κυριολεξία.

Όταν το ναζιστικό μόρφωμα συγκεντρώνει τέτοια επιρροή στην κοινωνία, τα υπόλοιπα μοιάζουν με λεπτομέρειες άνευ σημασίας, που θα έλεγε και ο Ταμπούκι.

Η αλήθεια είναι πως σε κανέναν δεν αρέσει να κοιτάζεται στον καθρέφτη όταν γνωρίζει πως αυτό που θα δει θα τον απογοητεύσει.

Και αυτό αφορά και το συλλογικό μας επίπεδο.

Δεν θέλουμε ως κοινωνία να δούμε αυτό το θλιβερό κομμάτι μας.

Προτιμάμε να κρύψουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί, με μια ασυνείδητη και αδικαιολόγητη ελπίδα πως αυτό θα εξαφανιστεί έτσι μόνο του μ' έναν μαγικό τρόπο. Θα συμβεί κάτι υπερβατικό και θα εξαφανίσει το πρόβλημα, θα πάψουμε να βλέπουμε τον Μιχαλολιάκο να φασιστολογεί, τους νεαρούς με τις μαύρες μπλούζες να κυνηγάνε μετανάστες, τους Κασιδιάρηδες να τραμπουκίζουν ασύστολα.

Μ' ένα σφουγγάρι θα σβήσουν όλα μ' έναν μεταφυσικό τρόπο.

Μια φίλη μού έλεγε τις προάλλες πως τρόμαξε όταν είδε σε μια πλατεία ενός αστικού προαστίου της Αθήνας κάποιους χρυσαυγίτες να κυκλοφορούν τόσο άνετα, όσο μια ανέμελη παρέα νέων.

Μαύρα μπλουζάκια με το σήμα, απειλητικά βλέμματα στο διαφορετικό (δεν περιορίζονται πια μόνο στους μετανάστες) και άνεση κίνησης.

Σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Οι νεοναζιστές αποτελούν πια ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, ενός κομματιού της κοινωνίας τουλάχιστον, φαίνεται να έχουν υποχωρήσει.

Η αποκρουστική έκφραση του ναζισμού είναι πια δεδομένη.

Aυτό που δεν είναι δεδομένο, είναι ότι έχουμε αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος.

Ούτε τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία είτε το αποκρύβουν, είτε το ενισχύουν, είτε το χρησιμοποιούν σε μια λογική εμπορεύματος (πουλάει ο Κασιδιάρης, άρα τον προβάλλω).

Ούτε το πολιτικό προσωπικό, που είτε συμπεριφέρεται ως παρατηρητής και σχολιαστής, είτε ακολουθεί την ίδια την ατζέντα της ακροδεξιάς οργάνωσης (κινήσεις Δένδια για «ανακατάληψη των πόλεων»).

Ούτε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, με την περίσσια αποδοχή που του δείχνει...

Γιάννης Παντελάκης

Εφημερίδα των Συντακτών