Νικητές και χαμένοι στην υπόθεση της Συρίας.

Πριν από μερικούς μόλις μήνες η κυβέρνηση Ομπάμα, τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής, στοχοποιούσε τον Άσαντ. Προετοιμάζοντας την ανατροπή του.

Σήμερα, με έναν διεστραμμένο τρόπο, τον θεωρεί εταίρο της.

Οι ΗΠΑ και η Συρία σκοπεύουν τώρα να συνεργαστούν, σε ένα απίθανο και φανταστικό στόχο, να καθαρίσουν αυτή τη βίαιη χώρα από τα χημικά όπλα.

Η εν λόγω συμφωνία, που επιτεύχθηκε στη διάρκεια του σαββατοκύριακου, με στόχο τον αφοπλισμό της Συρίας, αποτελεί μια σπουδαία νίκη για το καθεστώς Άσαντ.

Παράλληλα, αποτελεί εξίσου σπουδαία νίκη για τον κύριο προμηθευτή της Συρίας με όπλα, αλλά και διπλωματικό της προστάτη, τον Βλάντιμιρ Πούτιν.

Είναι όμως, κατά κάποιο τρόπο, και μια (ηθικά αμφιλεγόμενη) νίκη για τον Ομπάμα.

Γιατί όμως η συμφωνία αυτή να αποτελεί  θρίαμβο για τον Άσαντ;

Ιδού δυο λόγοι:

1.Όσο δεν χρησιμοποιεί χημικά όπλα εναντίον του λαού του, δεν θα κινδυνεύει από επέμβαση της Δύσης.

Το 98% περίπου των ήδη σκοτωμένων στη Συρία δεν είναι θύματα χημικών όπλων, άρα ο Άσαντ και οι δικοί του έχουν ήδη βρει συμβατικούς τρόπους μαζικής δολοφονίας των αντιπάλων τους.

Συνεπώς, τώρα θα μπορεί να κλιμακώσει τις επιθέσεις του, γνωρίζοντας πως δεν κινδυνεύει από κανέναν.

2. Συνεργαζόμενος με την Δύση και την Ρωσία, σε μια διαδικασία αφοπλισμού που ακόμη και να διεξαχθεί καλή τη πίστη θα διαρκέσει μέχρι και το 2014, έχει καταστήσει τον εαυτό του αναντικατάστατο!

Ένα άλλο καθεστώς, μετά τον Άσαντ, μπορεί να μην συμμετάσχει καν σε αυτή τη συμφωνία.

Μια μελλοντική Συρία μπορεί να είναι ακόμη πιο διασπασμένη και χαοτική, από ότι σήμερα, άρα να αποτελεί ένα περιβάλλον όπου δύσκολα οι επιθεωρητές του ΟΗΕ θα μπορούσαν να διερευνήσουν την κατάσταση.

Οι ΗΠΑ χρειάζονται τώρα τον Άσαντ.

Εξάλλου αυτός είναι ο άνθρωπος, οι λοχαγοί του οποίου ξέρουν που βρίσκεται το χημικό του οπλοστάσιο.

Η συμφωνία αποτελεί νίκη και για τον Πούτιν, για προφανείς λόγους.

Πρόκειται για τον ηγέτη μιας δευτεροκλασάτης δύναμης, που όμως κατάφερε να πλασαριστεί ως ένας νέος παίκτης στη Μ. Ανατολή. Μάλιστα ήδη κατευθύνεται στο Ιράν, όπου θα συζητήσει τα θέματα του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης.

Για τους αφελείς, θα θεωρείται ως ειρηνευτής, ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακόμη αιμοσταγής «μονάρχης».

Πως γίνεται λοιπόν, η συμφωνία αυτή να είναι επιτυχία και για τους τρεις ηγέτες;

Υπό μία  στενή πολιτική έννοια, είναι νίκη διότι τώρα δεν χρειάζεται ο Ομπάμα να προχωρήσει σε επέμβαση, κάτι που δεν ήθελε ο αμερικανικός λαός εξ αρχής.

Υπό μία ευρεία έννοια, είναι νίκη, διότι με την απειλή της επέμβασης το συριακό καθεστώς αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι διαθέτει χημικά όπλα, και ότι είναι διατεθειμένο να τα παραδώσει.

Έτσι, ο Αμερικανός πρόεδρος πέτυχε να επιβάλλει το διεθνές ταμπού που έχει σχέση με τη χρήση χημικών όπλων, και αυτό είναι από μόνο του κάτι το σημαντικό.

Στο μέλλον όμως, αυτή η περιορισμένη νίκη της Δύσης μπορεί να μοιάζει με ηθική και στρατηγική ήττα για δυο λόγους:

1. Οι σύμμαχοί της Αμερικής στη Μ. Ανατολή, που βλέπουν ότι δεν πραγματοποιήθηκε η απειλή ανατροπής του Άσαντ, θα αρχίσουν να αμφιβάλλουν για την αποφασιστικότητα και τη φιλία  των ΗΠΑ, κάτι που θα προκαλέσει δυσμενείς συνέπειες για την Ουάσιγκτον.

2. Το σχέδιο μάλλον δεν θα πετύχει. Ο Άσαντ είναι ένας τρομοκράτης που ψεύδεται, και που δολοφονεί, και άρα δεν αποτελεί αξιόπιστο εταίρο, παρά μόνο για κάποιους παρόμοιους με αυτόν τρομοκράτες.

Ούτως ή άλλως, οι ειδικοί στον αφοπλισμό θεωρούν πως αυτή η διαδικασία που ξεκίνησε, αν γίνει σωστά, χρειάζεται χρόνια για να ολοκληρωθεί, και κανένας δεν ξέρει πόσα ακριβώς.

Κανένας ποτέ δεν αποπειράθηκε να βρει και να ασφαλίσει τόνους χημικών όπλων σε πεδίο μάχης, ειδικά σε ένα όπου συμμετέχουν ενεργά η Χεζμπολάχ και η Αλ Κάιντα.

Προς το παρόν ο Ομπάμα έχει υπογραμμίσει την διεθνή αρνητική άποψη περί χρήσης χημικών όπλων, και παράλληλα έκανε αυτό που του ζήτησε ο αμερικανικός λαός, δηλαδή να μην επιτεθεί στη Συρία.

Μπορεί η νίκη του προέδρου να μην είναι ξεκάθαρη, όπως αυτή του Άσαντ και του Πούτιν, αλλά αν τον συγκρίνουμε με το αυτοκαταστροφικό ρεπουμπλικανικό κογκρέσο, τότε μοιάζει με τον …. Τσόρτσιλ.

Τέλος, ποιοι είναι οι πραγματικά ηττημένοι σε αυτό το επεισόδιο;

Η απάντηση σ αυτό είναι ιδιαίτερα εύκολη.

Ο συριακός λαός!

Που θα συνεχίσει να βιάζεται, να βασανίζεται, και να σφαγιάζεται μέσα στο σπίτι του, στις αγορές, στα νοσοκομεία, και στα τζαμιά.

Και όσο οι Σύριοι δολοφονούνται με συμβατικούς τρόπους, κανένας δεν πρόκειται να  πληρώσει το τίμημα της δολοφονίας τους, πόσο δε μάλλον να νοιαστεί για αυτό.

 Απόδοση: S.A.

Bloomberg