Ο Σαμαράς και η Θεσσαλονίκη.

Εδώ και πολύ καιρό μια μεγάλη μου απορία, που την μοιράζονται και νεοδημοκράτες φίλοι μου, είναι το γιατί ο Σαμαράς «αποφεύγει» τη Θεσσαλονίκη.

Και μάλιστα όχι μόνο την αποφεύγει σε προσωπικό επίπεδο (παρουσία), αρκούμενος σε ταξίδια αστραπές όταν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αλλά την αποφεύγει γενικώς.

Σαν να την έχει βάλει στην άκρη.

Με αποτέλεσμα να επικρατεί η εντύπωση ότι την έχει παραδώσει πολιτικά (άνευ όρων) στον Μπένυ και τους συν αυτώ.

Οι οποίοι κυριολεκτικά κάνουν ότι θέλουν, σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που το Πασόκ ήταν κυρίαρχη δύναμη παντού.

Η στάση αυτή του Σαμαρά μου προκαλεί εντύπωση, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός είναι αυτός που πρόβαλλε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον (πλην κάποιων γραφικών) το ζήτημα της Μακεδονίας, κάτι που σε μια κρίσιμη φάση της πολιτικής του σταδιοδρομίας πλήρωσε ακριβά.

Επίσης, να μη ξεχνάμε ότι τυγχάνει και συγγενής του Αλέξανδρου Ζάννα, μιας μεγάλης μορφής δηλαδή της συμπρωτεύουσας.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Κάθισα και σκέφτηκα, και κατέληξα σε ένα συμπέρασμα που δεν είναι τόσο πολιτικό, όσο ανθρώπινο…

Πρόκειται περί της λειψανδρίας της Νέας Δημοκρατίας στην Θεσσαλονίκη.

Ποιοτικής, και όχι ποσοτικής.

Δυστυχώς, η δεξιά παράταξη όσον αφορά στη συμπρωτεύουσα χωλαίνει.

Παραπαίει.

Δεν έχει ικανούς εκπροσώπους, πλην κάποιων «πολιτικάντηδων».

Η «γαλάζια γλίτσα» που λέω….

Οπότε, σε ποιον να βασιστεί ο Σαμαράς;

Άλλωστε, τους ελάχιστους Θεσσαλονικείς πολιτικούς που εκτιμά, τους έχει ήδη πάρει κοντά του στο Μαξίμου, όπου και βγάζουν δουλειά.

Ποιοι μένουν;

Ας μη μιλήσω…

Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός που υπήρχαν μεγάλοι δεξιοί πολιτικοί, ικανοί να πάρουν επάνω τους το βάρος της εκπροσώπησης της πόλης (π.χ. Κούβελας με όλα τα στραβά του).

Και ποιοι απέμειναν;

Κάποιοι ανύπαρκτοι, με ελάχιστο πολιτικό εκτόπισμα, που αν δεν συμμετείχαν σε κόμμα εξουσίας, θα ήταν απλά για τα πανηγύρια.

Ονόματα δεν θα αναφέρω, αφού όλοι ξέρουν περί ποίων πρόκειται.

Ένα κλασικό όμως παράδειγμα της νεοδημοκρατικής ανεπάρκειας είναι και αυτό της περίφημης μπίμπο με το ντεκαπέ μαλλί, που χρόνια ολόκληρα λατρεύεται και ψηφίζεται από τους Θεσσαλονικείς, χωρίς ποτέ να καταλάβω το πώς και το γιατί.

Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου, και μυστήριες οι διεργασίες της δημοκρατίας.

Και δεν θα ασχολούμουν καθόλου, αν τελευταία το όνομα της κυρίας αυτής δεν έπαιζε παντού, ως η μεγάλη ελπίδα(!) της κεντροδεξιάς παράταξης για να ξανακερδηθεί ο Δήμος από τον Μπουτάρη (που όμως παράγει έργο).

Ήμαρτον δηλαδή!

Για να μην πω και για το άλλο όνομα που ακούγεται, αυτό του βαψομαλλιά πρώην αντιδημάρχου του Παπαγεωργόπουλου….

Ή ακόμη και το γελοίο σενάριο που θέλει την ΝΔ να στηρίζει και να πριμοδοτεί στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές τον «πολιτικό ογκόλιθο-στόκο» Εύα Καϊλή!!!!!!!

Επιλογές που αν ισχύουν, τότε όχι μόνο είναι χαμένος ο Δήμος για τα επόμενα 10-20 χρόνια, αλλά και η ίδια η Νέα Δημοκρατία στην συμπρωτεύουσα.

Δυστυχώς όμως, αυτό είναι το ανθρώπινο και στελεχιακό δυναμικό με το οποίο έχει να δουλέψει ο Σαμαράς.

Οπότε, και επειδή έχει χίλια άλλα σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί, και επειδή όπως έχω πει κι άλλοτε δεν μπορούμε να τον κλωνοποιήσουμε για να’ ναι παντού, έβαλε στην άκρη την Θεσσαλονίκη, αφήνοντας άθελά του τον Μπένυ να αλωνίζει.

Και τους τοπικούς Πασόκους να οργιάζουν…

Ας ελπίσουμε, πως όταν με το καλό στρώσουν τα πράγματα, ο ίδιος ο Σαμαράς θα πάρει (και πάλι) το παιχνίδι επάνω του, και θα δώσει στη πόλη αυτό που της αξίζει.

Μέχρι τότε, ο Δήμος όχι μόνο κινδυνεύει να μείνει στον Μπουτάρη, αλλά πολύ φοβάμαι πως θα πάει αλλού… στον Αντώνη Γρέγο για παράδειγμα, που προβάλλει ως φαβορί υποψήφιος της Χρυσής Αυγής.

Και τότε είναι που θα έχουμε άλλα… χειρότερα.

Strange Attractor