Μια Ζωή Σικέ (2)

Ο ήλιος ανέτειλε όπως και πριν από χιλιάδες χρόνια.

Αυτό πάντα με συγκινούσε και ερέθιζε τη φαντασία μου. Ότι δηλαδή ότι κι`αν μας χωρίζει, όσα χρόνια και εξελίξεις και γεγονότα κι`αν μεσολάβησαν, βλέπω κάθε μέρα το ίδιο πράγμα που έβλεπε  ο Σωκράτης ή ο Αλέξανδρος.

Τον ήλιο (και το φεγγάρι βέβαια, αλλά αυτό δεν πολυμετράει από τότε που το βεβήλωσαν, αν όντως το πάτησαν).

Τον ίδιο ήλιο που έβλεπε και ο Σπάρτακος, ή ο Αρταξέρξης…

Φοβερό…

Ντύθηκα στα γρήγορα και βγήκα από το σπίτι. Σπίτι τρόπος του λέγειν.

Καμιά πολυκατοικία, όσο όμορφη και να είναι, δεν θα έπρεπε να θεωρείται σπίτι. Κλουβί αναγκαστικής διαμονής μάλλον.

Ο Καβάφης το συνόψισε ωραία σε ένα μικρό του αριστούργημα. Ένα ποίημα που σε δέκα σειρές λέει όσα εγώ θα χρειαζόμουν σελίδες για να πω. Και αν θα μπορούσα να τα έλεγα δηλαδή.

Το παραθέτω:

Σπίτι με κήπον.

« Ήθελα να`χω ένα σπίτι εξοχικό μ`έναν πολύ μεγάλον κήπο,

όχι τόσο για τα λουλούδια, για τα δένδρα και τες πρασινάδες (βέβαια να βρίσκονται κι αυτά, είναι ευμορφότατα),

αλλά για να`χω ζώα. Α, νά`χω ζώα!

Τουλάχιστον επτά γάτες, οι δύο κατάμαυρες, και δύο σαν χιόνι κάτασπρες, για την αντίθεση.

Έναν σπουδαίο παπαγάλο να τον αγρικώ, να λέγει πράγματα μ`έμφαση και πεποίθησιν.

Από σκυλιά πιστεύω τρία θα μ`έφθαναν.

Θά`θελα και δύο άλογα (καλά είναι τ`αλογάκια).

Κι εξάπαντος τρία τέσσερα απ`τ`αξιόλογα, τα συμπαθητικά εκείνα ζώα, τα γαϊδούρια, να κάθονται οκνά να χαίροντ`οι κεφαλές των».

Αποφάσισα να περιδιαβώ την πόλη σήμερα. Το τι γίνεται επτά η ώρα το πρωί είναι απερίγραπτο.

Αν δεν τα δει κανείς, δύσκολα θα πιστέψει ότι υπάρχουν τόσα πολλά αυτοκίνητα στην Ελλάδα.

Έχω και εγώ βέβαια, αλλά κορόιδο είμαι να το κουνήσω; Πιο εύκολα βρίσκεις υπουργό στη γειτονιά μου παρά θέση για να παρκάρεις το αμάξι σου.

Εξέλιξη.

Θυμάμαι όταν πρωτοήρθαμε σ`αυτή τη γειτονιά υπήρχαν μονοκατοικίες με κότες και περιστέρια, και τουλούμπες νερού, και απλωμένες μπουγάδες. Κι εγώ ντρεπόμουνα επειδή μου φαίνονταν πρωτόγονα.

Τόσα ήξερα τόσα έλεγα. Τέλος πάντων. Περασμένα ξεχασμένα.

Ο κόσμος πάντα βιαστικός, τα οχήματα πάντα ρυπογόνα, και οι ταξιτζήδες πάντα άγριοι.

Πως τους λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κάθε φορά που κάνουν απεργία;

«Η συμπαθής τάξη». Χα και πάλι χα.

Σταμάτησα μπροστά σε ένα περίπτερο και έριξα μια ματιά στις εφημερίδες.

Όλες πρωινές και όλες εκτός πραγματικότητας. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι πρωινές εφημερίδες, ούτε οι αθλητικές. Ειδικά οι δικές μας εδώ στην Θεσσαλονίκη. Μίζερες και κομπλεξικές.

Χαμένες στο διάστημα και το κυριότερο είναι ότι το ξέρουν. Παρ`όλα αυτά υπάρχουν.

Φευ...

Αγόρασα και τσιγάρα.

Ανοίγοντας το πακέτο μου ήρθε μια σκέψη στο μυαλό. Ότι δηλαδή όσο κι`αν κλαιγόμαστε ότι είμαστε βιομηχανικά υποανάπτυκτοι, όσο και αν δεν μας υπολογίζουν οι ξένοι, παρ`όλα αυτά ποτέ δεν μου έτυχε να αγοράσω πακέτο τσιγάρων με κάποιο ελάττωμα. Ούτε να λείπει τσιγάρο, ούτε να είναι κάποιο απ`όλα τρύπιο, και τέλος πάντων καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Βιομηχανική τελειότης, και μάλιστα στην Ελλάδα που την κατηγορούν ότι τώρα μόλις εισήλθε (αν εισήλθε) στο στάδιο της βιομηχανικής

επανάστασης.

Δεν βαριέσαι, και τι είναι τα τσιγάρα; Καρφιά στο φέρετρο μας.

Κάποτε είχα ακούσει και έναν ορισμό ωραίο: Τσιγάρο λέει είναι ένας χάρτινος κύλινδρος που στη μία του άκρη έχει φωτιά και στην άλλη έναν ηλίθιο.

Εμένα πάντως μ`αρέσουν. Γι`αυτό και καπνίζω.

Με βοηθάει ο καπνός στο να σκεφτώ πιο καθαρά.

Και δεν είμαι ο μόνος.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα πόσο πιο πλούσια θα ήταν η παγκόσμια λογοτεχνία, ή η φιλοσοφία, αν ο καπνός είχε χρησιμοποιηθεί από πιο νωρίς.

Αν ο Όμηρος δηλαδή ή ο Αριστοτέλης γνώριζαν τις χάρες του.

Ακόμη και ο Σαίξπηρ, που είναι σχετικά πρόσφατος.

Να κάπνιζε δηλαδή ο Αρχιμήδης!!!

Βελτίωση της διαύγειας του νου του κατά πενήντα τα εκατό. Μπορεί και να ανακαλύπταμε την κβαντομηχανική στον Μεσαίωνα.

Έτσι τουλάχιστον λέω εγώ.

Μπορεί και να κάνω λάθος…

Συνεχίζεται…