Μια Ζωή Σικέ (5)

Η επανάσταση τελικά δεν θα έρθει από τους εργάτες.

Ούτε από τους καταπιεσμένους που έλεγε ο Φρανς Φανόν.

Αυτοί κουράστηκαν νωρίς.

Κι ας έγραψε ο Μαρξ ότι η εργατική τάξη είναι η πιο προχωρημένη και τέτοια πολλά.

Η επανάσταση θα έρθει από τους περιθωριακούς, τους άνεργους, τους λούμπεν. Αυτούς που ζουν στην άκρη, στα όρια της κοινωνίας.

Αυτοί είναι οι ξεκούραστοι, που έχουν χρόνο να σκεφτούν, και όταν χρειαστεί να δράσουν…

Δεν τους απασχολούν ούτε οι φορολογικές τους δηλώσεις, ούτε η αύξηση στη τιμή της βενζίνης, ούτε το εφάπαξ, ούτε καν η φορολόγηση των ρέπος.

Είναι οι μόνοι που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Οι άλλοι, εκείνοι δηλαδή που έλεγε ο Μαρξ, τις αλυσίδες που τους δένουν τις κάνανε χρυσές.

Τώρα έχουν πλυντήρια, τηλεοράσεις, και κόρη της παντρειάς.

Αυτοί δεν κουνιούνται.

Eξαγοράστηκαν χωρίς να το καταλάβουν.

Ενσωματώθηκαν με τον αντίπαλο.

Το σύστημα, με μια μεγαλειώδη και ιδιοφυή κίνηση τους έκανε συνεργούς του, τους έκανε ιδιοκτήτες. Και η ιδιοκτησία είναι αργός θάνατος, παραφράζοντας τον Προυντόν.

Ο πρωταρχικός σκοπός άλλωστε της κάθε πολιτείας είναι η ενίσχυση των δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας. Ειδικών δηλαδή δικαιωμάτων για τους λίγους, και γενικών υποχρεώσεων για τους πολλούς, τους μαύρους που λέγαμε.

Ποιος ιδιοκτήτης όμως, μεγάλος ή μικρός δεν έχει σημασία, θα πήγαινε κόντρα στο σύστημα που προστατεύει το βίος του;

Οι αναρχιστές υποστήριζαν εδώ και εκατό χρόνια ότι δεν θα υπάρξει ποτέ δικαιοσύνη εφόσον δεν καταργηθούν οι σχέσεις ιδιοκτησίας.

Ο καπιταλισμός λοιπόν, συνειδητά ή μη, εκτός από τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό χρησιμοποιεί τον καταναλωτισμό και την ιδιοκτησία σαν μέσο χειραγώγησης του κόσμου.

Οικόπεδα με δόσεις στη Λούτσα. Δέκα μέτρα από το κύμα.

Όταν όμως οι άνθρωποι πιάνονται μέσα στο δίχτυ του καταναλωτισμού είναι καταδικασμένοι σε χρόνια αγωνία.

Συνεχώς θέλουν.

Φυσικές και τεχνητές ανάγκες γίνονται ένα.

Σημασία πλέον δεν έχει το ποιος είσαι αλλά το τι έχεις.

Και πώς να το αποκτήσεις.

Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα χειρότερο και αντιδραστικότερο από έναν στερημένο που γίνεται ιδιοκτήτης.

Για του λόγου το αληθές δοκιμάστε να γρατσουνίσετε το HYUNDAI κάποιου που μόλις το απέκτησε με κόπους και θυσίες. Θα σας σφάξει στο λεπτό.

Κι`ας είναι και οργανωμένος σε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ… της αριστεράς και της προόδου.

Έτσι λοιπόν το μέλλον διαγράφεται θλιβερό.

Εννιά εκατομμύρια και πλέον άστεγοι στην Αμερική. Εκατοντάδες χιλιάδες αλλού. Δεν τους πτοεί η πείνα γιατί δεν ήταν και ποτέ χορτάτοι ώστε να τη νιώσουν.

Ξέρει η κεραμιδόγατα των υπονόμων ότι της λείπει η κονσέρβα friskieς με γεύση γαρίδας; Τι είναι αυτό;

Μου λείπουν εμένα τα κρατήματα στις στροφές που διαθέτει μια Φερράρι;

Ε λοιπόν, έτσι θα κερδηθεί ο επόμενος πόλεμος των τάξεων, η μεγάλη ανατροπή, η ρήξη της εποχής μας. Από μέσα και από δίπλα.

Από το περιθώριο δηλαδή.

Θα φοβηθούν οι άστεγοι τον νόμο; Τι είναι αυτό;

Ο Ανατόλ Φράνς έγραφε για τον νόμο, ότι είναι έτσι φτιαγμένος, με τέτοια ισότητα κατά νου, που απαγορεύει εξίσου στους πλούσιους και στους φτωχούς να κοιμούνται στο δρόμο, να ζητιανεύουν, και... να κλέβουν ψωμί!

Αυτά σκεφτόμουν όταν συνειδητοποίησα ότι μου τελείωσε το φραπέ.

Πιο πέρα κάτι μαθήτριες με μίνι παίζουν με τα κινητά τους, και ομιλούν περί καταλήψεων. Άκουσαν λέει, πως μόλις αρχίσουν τα μαθήματα, θα αρχίσουν και οι καταλήψεις, λόγω … αγανάκτησης.

Απ`ότι παίρνει το αυτί μου διαφωνούν κάθετα!

Έτσι ακριβώς τις άκουσα να λένε, κάθετα.

Άκου να δεις…

Συνεχίζεται…