Η «αθώα» αποκριάτικη περιβολή της Ουρανίας…

Η φωτογραφία αυτή διέρρευσε στο διαδίκτυο και στον κυριακάτικο Τύπο.

Είναι η Ουρανία Μιχαλολιάκου ντυμένη Χιονάτη με κάποια φίλη της, έτοιμες προφανώς για πάρτι μπαλ - μασκέ.

Κι αν δε γνωρίζαμε πως η εν λόγω κορασίδα είχε βγει παγανιά στο κοντινό παρελθόν με τάγμα εφόδου, επιτιθέμενη σε αλλοδαπό υπάλληλο σουβλατζίδικου, θα τη βρίσκαμε έως και χαριτωμένη.

Προσωπικά, απ' την πρώτη στιγμή που είδα τη φωτογραφία, με παραξένεψε το ότι η Ουρανία διάλεξε να ντυθεί Χιονάτη και όχι...Αμαλία ή Μπουμπουλίνα, που λέει ο λόγος, μια και δεν έχουν καλύτερο οι όμοιοι της απ' την πατριδολαγνεία και την προγονοπληξία.

Και γιατί όχι Σπανιόλα; θα ρωτούσε εύλογα κανείς!

 Ξέρω γω, θα απαντούσα, έχει γούστο το κορίτσι και δε γουστάρει βλαχιά και σκούρους μεσογειακούς, θέλει το στοιχείο της Αρείας Φυλής να υπάρχει μέχρι και στα αποκριάτικα που φοράει μια φορά το χρόνο.

Έπειτα, θα πρότεινα σ' όποιον με ρωτούσε το παραπάνω, να κάτσει και να ψάξει λίγο - όπως έκανα κι εγώ χθες - τι ακριβώς έπαιζε με τους Γερμανούς αδερφούς Γκριμ.

Κατ' αρχάς, οι αδερφοί Γκριμ που έζησαν και έδρασαν συγγραφικά στη Γερμανία κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αι., ναι μεν θεωρούνταν μέγιστοι παραμυθάδες, συχνά όμως στα παραμύθια τους υπήρχαν σκηνές ανείπωτης φρίκης, κάνοντας τα έως και ακατάλληλα για ανηλίκους.

Θα μου πεις, μήπως και η Ιλιάδα του Ομήρου δεν περιείχε φρικιαστικές εικόνες μαχών;

Μήπως στην Οδύσσεια, η περιγραφή του Κύκλωπα που καταβροχθίζει τους συντρόφους του Οδυσσέα δεν ήταν και γαμώ τα γκραν γκινιόλ;

Τουλάχιστον τον Όμηρο δεν τον μάθαμε ποτέ ως συγγραφέα ιστοριών για παιδιά, ενώ η γλώσσα που μεταχειρίστηκε διαβάζεται ακόμη και σήμερα σαν εξαίσιο δείγμα ποιητικού λόγου.

Και τέλος πάντων ο Όμηρος έζησε όποτε έζησε, αποτελεί παγκόσμια κληρονομιά των αρχαίων ελληνικών χρόνων και δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης.

Πολλά, λοιπόν, από τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ δεν είχαν και το πιο αίσιο τέλος, ειδικά για τους κακούς της υπόθεσης.

Παιδάκι ήμουν όταν διάβασα τη Χιονάτη τους και είχα καταλυπηθεί την κακιά μητριά της ηρωίδας, αφού στο τέλος του παραμυθιού την ανάγκασαν να χορέψει στο γάμο της Χιονάτης και του Πρίγκιπα, φορώντας κάτι πυρακτωμένα σιδερένια παπούτσια, τα οποία τη σκότωναν αργά και βασανιστικά. 

Μιλάμε για το ορίτζιναλ τέλος του παραμυθιού, που σε καμία ταινία του Disney δεν είδαμε, εφόσον ίσχυε το περίφημο Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα - και μη ρωτάτε περισσότερα, θα πρόσθετα εγώ, με την ίδια λογική του χριστιανικού Πίστευε και μη ερεύνα.

Το στοιχείο του διαβολικού και του Κακού ήταν εντονότατο στα παραμύθια των αδερφών Γκριμ, που συνέλεγαν με τρόπο ευφυή λαϊκούς μύθους άλλων λαών και τους μπόλιαζαν ένα δισυπόστατο δικό τους στοιχείο τευτονικού τύπου.

Κάτι παρεμφερές είχε συμβεί και με τον γερμανικό εξπρεσιονιστικό κινηματογράφο των δύο πρώτων δεκαετιών του 20ου αι.: Εβραϊκοί μύθοι (Γκόλεμ), επιστήμονες - αλχημιστές (Το εργαστήρι του Δόκτορα Καλιγκάρι) ή βαλκανικοί θρύλοι και ευρωπαϊκή φανταστική λογοτεχνία (Νοσφεράτου, μια συμφωνία τρόμου) έγιναν κινηματογραφικά έργα φρίκης και νοσηρής φαντασίας, φτιαγμένα από πρωτοποριακούς δημιουργούς, οι οποίοι είδαν πρώτοι την έλευση του ναζισμού από τα πάτρια εδάφη τους.

Διόλου τυχαίο που το Τρίτο Ράιχ αγκάλιασε τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ, προσδίδοντας τους εθνικιστική αξία κατά τον ίδιο τρόπο που ο Αδόλφος Χίτλερ λάτρευε και τον μουσικοσυνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ, ρίχνοντας στην πυρά παράλληλα τα έργα των σουρεαλιστών ως σύγχρονα ακαταλαβίστικα.

Είναι γνωστή η ιστορία με τον γιατρό Μένγκελε και την οικογένεια των Εβραίων Ovitz, νάνων, έγκλειστων σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ο Μένγκελε, το υπ' αριθμ. 2 - μετά τον Χίτλερ - μεγαλύτερο τέρας που γνώρισε η ανθρωπότητα, έδειξε επιείκεια στην περίπτωση τους και δεν τους υπέβαλλε σε φονικά πειράματα, δεν τους εξόντωσε δηλαδή, μια και η μητέρα του - έλεγε ο ίδιος - τον κοίμιζε μωρό με τη Χιονάτη και τους 7 Νάνους! 

Κι έτσι, όχι απλά τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ χρησιμοποιήθηκαν στη ναζιστική προπαγάνδα, αλλά το κόμμα του Χίτλερ υποχρέωσε κάθε γερμανικό νοικοκυριό να έχει τουλάχιστον ένα βιβλίο τους, ώστε να μεγαλώνουν τα Γερμανάκια με τις εικόνες και τα διδάγματα τους.

Και όταν αργότερα οι δυνάμεις που μάχονταν τον Άξονα κατέλαβαν τμήματα της Γερμανίας, μία απ' τις πρώτες δράσεις τους - όσο και αν ακούγεται παράδοξο - ήταν να εξαφανίσουν τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ ως εθνικιστικά και φιλοναζιστικά! Τη σχέση των αδερφών Γκριμ και ειδικά του μύθου της Χιονάτης με τον φασισμό - έστω και ερήμην τους - θα την ξανασυναντήσουμε το 1959, τότε που ο Walt Disney, γνωστός επίσης ακροδεξιός αντισημίτης, θα δημιουργούσε ταινίες κινουμένων σχεδίων, σαν την Ωραία Κοιμωμένη (Sleeping Beauty), άριστο μέσο προπαγάνδας την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.

Είχε προηγηθεί φυσικά η ταινία για τη Χιονάτη, παραγωγής 1937.

Ο ίδιος ο Χίτλερ τη λάτρευε, αισθανόμενος βαθιά υπερηφάνεια που η κραταιά αμερικανική βιομηχανία του θεάματος στηριζόταν σε ένα γερμανικό παραμύθι με όλα τα εξής χαρακτηριστικά: Την επιβολή του Καλού επί του Κακού και ουσιαστικά της Ομορφιάς επί της Ασκήμιας.

Μόνο που στο μυαλό του δικτάτορα, Καλοί και Όμορφοι ήταν οι οπαδοί της Άρειας Φυλής και Κακοί και Άσκημοι οι Εβραίοι και οι μη ανήκοντες στην παν-γερμανική ράτσα του παρανοηκού οράματος του.

Για όλους αυτούς τους λόγους, πιστεύω ακράδαντα πως η Ουρανία Μιχαλολιάκου ήξερε πολύ καλά τι να ντυθεί τις Απόκριες!

Επίσης, φοβάμαι πως δεν απέχει από τον Υπαρχηγό Παππά που ποζάριζε ως Αδόλφος απ' τα Γιάννενα.

Κι αν τη μπουζουριάσουν κι αυτή μια μέρα, όταν τη ρωτήσουν Που είναι οι 7 Νάνοι;, θα πετάξει την περιβολή της καλοκάγαθης Χιονάτης, θα γίνει η πιο κακιά μάγισσα παραμυθιού που είδαμε ποτέ και θα απαντήσει με τον μεγαλόστομο τρόπο της: Τώρα οι 7 Νάνοι; Τους έκανα μια χαψιά, γιατί ήτανε λαθρομετανάστες... 

Lifo