Ένας σκασμός λεφτά.

Πριν από είκοσι δυο χρόνια σε μια εταιρία που συνεργαζόμασταν τότε με την Parallaxi, μια εταιρία που είχε διάφορες δραστηριότητες και ανάμεσα τους και γραφίστες που έστηναν έντυπα, κάθε φορά που γινόταν εκλογές έβλεπα με έκπληξη να αδειάζουν τα γραφεία τους και να περιορίζουν τις δραστηριότητες τους στις αποθήκες στο πίσω μέρος του ορόφου, όπου μαζεύονταν άρον άρον όλοι οι υπάλληλοι.

Το μπροστινό μέρος των γραφείων, που είχε πρόσοψη στην οδό Β. Ηρακλείου, το παραχωρούσαν πάντα χωρίς αντίτιμο στο δημοφιλή τότε βουλευτή Άκη Τσοχατζόπουλο, για να το χρησιμοποιήσει ως προεκλογικό κέντρο.

Στον όροφο υπήρχε οργασμός πήγαινε έλα και οι άνθρωποι της εταιρίας με τις πολλές δραστηριότητες έκαναν τα πάντα για να πάνε τα πράγματα καλά.

Για κείνον και για τους ίδιους.

Η εταιρία στην πορεία αφού γνώρισε δόξες μεγάλες φαλίρισε, ο Άκης έγινε μεγάλος και τρανός.

Στις επόμενες εκλογές το εκλογικό του κέντρο μετακόμισε στην παλαιά παραλία, Νίκης με Αριστοτέλους και αν δεν απατώμαι αγοράστηκε κιόλας.

Στα χρόνια που πέρασαν μέχρι τις σημερινές εξελίξεις ο μέγας και πολύς Άκης, που να σας πω τη μαύρη αλήθεια ποτέ δεν τον καταλάβαινα όταν έβγαινε στην τηλεόραση και μιλούσε, μου φαινόταν ακατάληπτα αυτά που έλεγε πάντα, απέκτησε τρομακτική εξουσία.

Ακλόνητος σχεδόν.

Μια εξουσία που δυστυχώς για κείνον αλλά και για την πόλη αυτή που τον εξέλεγε πάντα, δεν χρησιμοποίησε ποτέ προς όφελος της.  

Παρακολουθώ μέρες τώρα όλον αυτό τον κύκλο των αποκαλύψεων που σκάνε διαρκώς για το πως ξοδεύονταν θεαματικά το χρήμα, από τον ίδιο, την οικογένεια του, τη φιλόδοξη γυναίκα του, τον κύκλο του.

Αλλά και το χρήμα που  φυλάχτηκε σε λογαριασμούς για το μέλλον.

Μόνο ένας λογαριασμός λέει στην Ελβετία είχε 850 εκατομμύρια ευρώ.

Δεν θα ασχοληθώ εδώ με όλους εκείνους που τον συναναστράφηκαν όλα αυτά τα χρόνια.

Δημοσιογράφοι που του έφτιαχναν το προφίλ, καθηγητές πανεπιστημίου, επιχειρηματίες της κουλτούρας και της τέχνης, εργολάβους, μαγαζάτορες που έστησαν μπίζνες με το μαύρο πολιτικό του χρήμα και τώρα νίπτουν τας χείρας τους δηλώνοντας πως δεν ήξεραν ότι ο βασικός τους χρηματοδότης δεν έβρισκε τα χρήματα που έχωνε στις επιχειρήσεις τους ή στους ίδιους, από ένα πουλάκι που τα έριχνε στο μπαλκόνι του τα βράδια, αλλά ήταν αποτέλεσμα σάπιας διαχείρισης των δημόσιων αξιωμάτων που κατείχε.

Μου φαίνεται γελοίο και να πάρω στα σοβαρά την έκπληξη τους.

Και νομίζω πως είναι αυτονόητο να βρεθούν και εκείνοι στη φυλακή για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Όποιοι και αν είναι.

Θα σταθώ όμως στον ίδιο.

Μπορεί να πω αυτονόητα πράγματα αλλά όσο τη σκέφτομαι αυτή την υπόθεση τόσο και πιο πολύ με κάνει έξω φρενών.

Ένας άνθρωπος που εκλέγεται σε μια πόλη, από την οποία δεν κατάγεται, τόσες δεκαετίες, μια πόλη που τον τιμούσε και σε πολλές περιπτώσεις τον αποθέωνε, δεν θα έπρεπε με βάση τη λογική κάτι να επιστρέψει σε αυτή την πόλη από κείνα που του χάρισε;

Γνωρίζετε εσείς αυτά τα εικοσιπέντε χρόνια της παντοδυναμίας αυτού του πρόσωπου, πέραν των ατομικών του εξυπηρετήσεων να προσέφερε οτιδήποτε σε τούτη την πόλη; Αν οι καταγγελίες αποδειχθούν σωστές και όντως υπάρχουν αυτά τα 850 εκατομμύρια στην Ελβετία σκέπτομαι ότι αν υπήρχε έστω και τσίπα ευπατριδισμού επάνω του θα μπορούσε ας πούμε με αυτά τα χρήματα να είχε κατασκευάσει τη γέφυρα ζεύξης του Θερμαϊκού κόλπου, από το Καλοχώρι μέχρι το Αγγελοχώρι, απαλλάσσοντας την πόλη μια για πάντα από τον κυκλοφοριακό της φόρτο.

Το Ρίο-Αντίριο, με όλες τις σκανδαλώδεις υπερβάσεις του κόστισε 750 εκατομμύρια. Και μετά η Ιστορία θα έγραφε για πάντα το όνομα του με χρυσά γράμματα, θα τον θυμόταν όλοι ως ευεργέτη, ευπατρίδη και αληθινά χρήσιμο άνδρα και όχι ως ένα φτηνό απατεωνίσκο που έπαιρνε μίζες από τη Siemens για να πληρώνει τα Hermes της Βίκης Σταμάτη.

Θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε τι λες άνθρωπε μου σε ποιόν πλανήτη ζεις;

Και πόσοι υπάρχουν σαν τον Άκη για τους οποίους υποψιαζόμαστε ότι δρούσαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, έχοντας περάσει από υπουργεία σαν το ΥΠΕΧΩΔΕ και το Αμύνης και ποτέ δεν ελέγχθηκαν, πολλοί μάλιστα έχουν εξαφανιστεί από πρόσωπου γης τα τελευταία χρόνια.

Απλά επειδή σήμερα με έπιασε ένα γαμώτο είπα να το πω.

Γιώργος Τούλας

Παράλλαξη