Η σύλληψη των μελών της Χρυσής Αυγής, όσο αναγκαία,
ηρωική για την κυβέρνηση και σημαντική για το μέλλον της δημοκρατίας μας αν
ήταν, απέδειξε ότι η ψυχοσύνθεση της
ελληνικής κοινωνίας είναι αντίστοιχη
ενός παιδιού.
Και αυτό αφορά το σύνολό της, από τον τελευταίο Έλληνα
πολίτη μέχρι τον πρωθυπουργό της χώρας.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η
32η υπόθεση μιας δικογραφίας εναντίον μιας εγκληματικής οργάνωσης.
Παρά ταύτα, έπρεπε να
συμβεί αυτό το τραγικό γεγονός για να κινηθούν επιτέλους τα όργανα της
αστυνομίας και να επιβληθεί ο νόμος.
Σαν παιδί, που ενώ γνωρίζει τις συνέπειες ενός
επικίνδυνου παιχνιδιού αρνείται να το παρατήσει, παρά μόνο όταν τις βιώσει το
ίδιο και τρέξει ματωμένο για τη βοήθεια της μαμάς του.
Έτσι και η ελληνική πολιτεία ακροβατούσε επί χρόνια πάνω σε ένα σχοινί που από κάτω του
βρισκόταν ο γκρεμός της απολυταρχίας και του ναζισμού.
Ευτυχώς, μια αδέξια κίνηση, όπως αυτή η δολοφονία από
μεριάς της Χρυσής Αυγής, έδωσε το έναυσμα για να αναλογιστεί το κράτος το μέγεθος της καταστροφής που θα
επέφερε μια τέτοια πτώση ή έστω μια ροπή προς το ναζισμό.
Βέβαια, σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειώσουμε πως η
δικαστική εξουσία που ξεκινάει από τον Άρειο Πάγο και φτάνει μέχρι και στον
τελευταίο τροχονόμο, λειτουργεί αυτεπάγγελτα
και ανεξάρτητα από την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία που
συντελούν το κράτος.
Η παθογένεια της ελληνικής δημοκρατίας
φάνηκε και σε αυτό το επίπεδο, καθώς χρειάστηκε η προσωπική παρέμβαση του
υπουργού προστασίας του πολίτη και πολιτική βούληση από πλευράς πρωθυπουργού,
για να ενεργήσει ακόμα και σε αυτό το κρίσιμο σημείο.
Καλώς ενήργησε λοιπόν, αλλά αν η τήρηση των νόμων
εναπόκειται σε προσωπικές διώξεις και
βουλές πολιτικών προϊσταμένων, είμαστε χαμένοι.
Τι θα γινόταν αν μας τύχαινε και πάλι ο Προκόπης Παυλόπουλος;
Θα άφηνε τους νεοναζί να σκοτώνουν κόσμο όπως άφησε να καίγεται η Αθήνα επί
εβδομάδες το 2008;
Τα παιδικά ένστικτα της κοινωνίας μας, αποδεικνύονται
κάθε φορά που συμβαίνει ένα σοβαρό περιστατικό, αφού αντιδρούμε σπασμωδικά,
κατά περίπτωση και αλά καρτ.
Αυτό που λείπει είναι η μεθοδευμένη, στοχευόμενη και
διαρκής ενασχόληση με το εκάστοτε πρόβλημα.
Άραγε γίνονται εντατικοί έλεγχοι για την κατάσταση των
φορτηγών ή θα χρειαστεί να θυσιάσουμε μερικά ακόμα παιδιά στα Τέμπη για να
συνεχιστούν οι έλεγχοι;
Γίνεται κάποια προσπάθεια εξάρθρωσης εγκληματικών
ενεργειών οπαδικών συνδέσμων ή θα χρειαστεί ένα ακόμα ραντεβού θανάτου;
Θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε για συντάξεις νεκρών εφόσον
απεμπλακούμε από το μνημόνιο;
Μήπως τελικά χρειαζόμαστε, σαν παιδιά κι εμείς ένα μπαμπούλα να μας βάζει σε
τάξη;
Όμως, η παιδικότητα της ψυχοσύνθεσής μας δεν σταματάει
εκεί.
Η τιμωρία μιας αλόγιστης συμπεριφοράς, που επέρχεται με
το πλήρωμα του χρόνου, αποκρούεται με το «γιατί σε μένα και όχι στον άλλον;».
Με αυτή τη λογική οδηγηθήκαμε να κλέβει ο κάθε Έλληνας το
δημόσιο, το μετανάστη, εμένα και σένα, καθώς ο Τσοχατζόπουλος είχε κλέψει
παραπάνω.
Ήρθε μετά και ο Πάγκαλος να πει το περίφημο «μαζί τα
φάγαμε» και σαν παιδάκια που λένε στους γονείς μας την αταξία μας, βαλθήκαμε να
τον στείλουμε στην πυρά.
Σαφώς δεν έκλεψαν όλοι, σαφώς
κανένας δεν έκλεψε όσα ο Τσοχατζόπουλος, αλλά τα ψίχουλα της πίτας τα δοκίμασαν
οι περισσότεροι και αντί να τα φτύσουν, η πλειονότητα ζήτησε μεγαλύτερο κομμάτι
-ήταν ωραίο το γλυκό βλέπετε.
Βρεθήκαμε σε ζαχαροπλαστείο με έναν απατεώνα πωλητή,
αφημένοι μακριά από το βλέμμα της μαμάς μας, περιτριγυρισμένοι από γλυκά.
Ο ιδιόκτητης (το δημόσιο) έμενε να βλέπει τα αδηφάγα
παιδιά του να κατασπαταλάν τα αγαθά του ως άλλες αλεπούδες σε παραμύθι του
Αίσωπου, που τρώνε όλο το μέλι, με αποτέλεσμα να πεινάσουν το χειμώνα.
Γιατί και το
κλεμμένο μέλι, κάποια στιγμή τελειώνει.
Έτσι και στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, πριν προλάβουμε
να πούμε ότι τελειώσαμε με το φασισμό και του κινδύνους που ενέχονται για τη
δημοκρατία, πρέπει πρώτα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.
Η κοινωνία μας είναι ανάγκη να αναζητήσει τα δικά της
λάθη που ανέθρεψαν αυτό το απεχθές μόρφωμα και αντί να δείχνει πάντα τον άλλον,
να αναλάβει τις ευθύνες της και να μεγαλώσει.
Γιατί «Ο φασισμός είμαστε εμείς, δεν είναι οι άλλοι».
Μάνος Χατζηδάκης.
Αλέξης Ραμπότας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου