Να πληρώνονται οι μαχαιροβγάλτες;

Για τις ανάγκες της αντιπολίτευσης ας πληρώνονται και οι υπόδικοι.

Διαφωνούν Σύριζα και ΑΝΕΛ με την πρόταση παύσης της βουλευτικής αποζημίωσης των προφυλακισμένων χρυσαυγιτών.

Φιάσκο και αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης οι συλλήψεις και οι προφυλακίσεις, παντού θεωρίες συνωμοσίας.

Ξαφνικά, οι έως εκείνη τη στιγμή νεοναζί, στυγνοί εγκληματίες, αποβράσματα, εχθροί της Δημοκρατίας, έγιναν για τις ανάγκες της αντιπολίτευσης πολίτες με δικαιώματα, εν ενεργεία βουλευτές που δεν είναι δυνατόν να τους κόψει η Βουλή το μισθό, πριν δικαστούν.

Όταν πέρυσι βγήκε στη δημοσιότητα ότι ο δολοφόνος του Γρηγορόπουλου μέσω δικαστικών αναβολών πληρωνόταν μέχρι να αποταχθεί από την Αστυνομία, όλη η κοινωνία καταδίκασε το γεγονός και αναρωτιόταν μέχρι πότε θα συμβαίνουν στην Ελλάδα αυτά τα απαράδεκτα πράγματα…

Τελικά να πληρώνονται ή όχι οι υπόδικοι;

Κακώς πληρωνόταν ο δολοφόνος του Αλέξη, αλλά να πληρώνονται οι φερόμενοι ως ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας Φύσσα μέχρι να δικαστούν και μάλιστα ως εκπρόσωποι του λαού και λειτουργοί της Δημοκρατίας;

Και ο πιο καλόπιστος άνθρωπος απορεί.

Είναι αλήθεια ότι η δικαιοσύνη στην Ελλάδα δε μας έχει συνηθίσει σε τόσο γρήγορα αντανακλαστικά.

Ως ένα βαθμό είναι λογικό κάποιοι να βλέπουν με δυσπιστία τις εξελίξεις.

Η κοινωνία είχε συνηθίσει να μην εξαρθρώνεται εγκληματική οργάνωση αν δεν προσεγγίσει τις 30 εκτελέσεις, όπως η 17Ν, και να μη συλλαμβάνεται πολιτικός, αν δε συμπληρώσει τρεις δεκαετίες κοινοβουλευτικού βίου με τερατώδεις μίζες…

Δε γίνεται, όμως, η δυσπιστία και η επιφυλακτικότητα να εξελίσσονται σε βλακεία ή εσκεμμένη, επικοινωνιακή προπαγάνδα.

Ο Φασισμός αντιμετωπίζεται με πολιτικές πρωτοβουλίες και δράσεις.

Δεν είναι πολιτική πρωτοβουλία και δράση η σύλληψη και προφυλάκιση;

Δεν είναι πολιτική πρωτοβουλία η διακοπή της βουλευτικής αποζημίωσης;

Όταν δρουν ελεύθεροι, λένε ότι οι ναζί κυκλοφορούν ανάμεσά μας υπό την προστασία Κυβέρνησης και Αστυνομίας, όταν συλλαμβάνονται, φιάσκο και στάχτη στα μάτια του λαού οι διώξεις των ναζί για να μην ασχολείται με την επίσκεψη της τρόικας.

Λες και τις άλλες φορές που ήρθε η Τρόικα και δεν έτρεχε κάποιο μεγάλο δημοσιογραφικό θέμα, τρέξαμε να τη διώξουμε.

Εκτός αν τότε μας είχαν ψεκάσει περισσότερο!

Είναι συνηθισμένο, η δουλειά της εκάστοτε αντιπολίτευσης στην Ελλάδα είναι να διαφωνεί και να υπόσχεται, αλλά ας υπάρχει λίγο μέτρο εκεί που ξεπερνιούνται οι ιδεολογικές «κόκκινες γραμμές».

Ήδη η κοινωνία τρέφει αρκετή αγανάκτηση για τα προνόμια των Βουλευτών συνολικά.

Είναι προκλητικό να διαφωνεί ουσιαστικά για επικοινωνιακούς λόγους, οποιοδήποτε δημοκρατικό κόμμα, με πρόταση κατάργησης μισθού και χρηματοδότησης υπόδικων βουλευτών.

Χρειάζονται και άλλες πρωτοβουλίες, κανείς δε διαφωνεί.

Χρειάζονται δράσεις που θα χτυπάνε το πρόβλημα στη ρίζα του, που είναι η κοινωνική οργή απέναντι στην κρίση και τα μνημόνια από τη μια και η απογοήτευση από την απουσία ικανοποιητικής εναλλακτικής πρότασης από την άλλη.

Η άνοδος των άκρων έχει πάντα αιτία.

Αν περιοριστούμε στο να κόβουμε το άκρο, η αιτία θα παραμένει και θα το ξαναγεννά.

Δε γίνεται, όμως, να απορρίπτονται τα προφανή. Αν δεν προτεινόταν η παύση της χρηματοδότησης, τότε οι ίδιοι πολιτικοί φορείς θα μιλούσαν για σύστημα που «χαϊδεύει» τους νεοναζί, για ντροπή της Δημοκρατίας να πληρώνονται κανονικά οι υπόδικοι χρυσαυγίτες και για κυβερνητική επιχείρηση προστασίας της οργάνωσης.

Όταν κάτι κινείται σε σωστή κατεύθυνση αλλά κρίνεται ανεπαρκές, δεν ψάχνεις πώς θα ισοπεδώσεις αυτό το κάτι σε μια δήθεν λογική «ή όλα ή τίποτα», για να μην πάρει εύσημα ο πολιτικός σου αντίπαλος, αλλά πώς θα πετύχεις αυτά που κρίνεις ότι λείπουν.

Προσθετικά και όχι μηδενιστικά, με δημιουργική κριτική και όχι με αδιάλλακτο αρνητισμό.

Το θέμα της διακοπής χρηματοδότησης της ΧΑ έδωσε νέα τροφή στις θεωρίες περί άκρων.

Στις χιουμοριστικές στήλες και τα social media πολλοί αστειεύονταν μιλώντας για «αλληλεγγύη μεταξύ άκρων».

Η θεωρία των δύο άκρων γενικότερα, είναι διχαστική και επικίνδυνη, όταν ταυτίζονται από άγνοια ή από σκοπιμότητα τα άκρα μεταξύ τους και όταν επιχειρείται η ιδεολογική σύνδεσή τους με κόμματα εξουσίας, οι μπάχαλοι να είναι του Σύριζα και οι νεοναζί της ΝΔ. Τα άκρα ταυτίζονται μόνο ως προς το αποτέλεσμα, που είναι η βία, η εκτροπή και ο τραυματισμός της Δημοκρατίας.

Μένει στα ίδια τα κόμματα η ευθύνη να μη δίνουν έδαφος σ’ αυτές τις θεωρίες μέσω προκλητικών τοποθετήσεων στελεχών και κυρίως μέσω της τακτικής που ακολουθούν στο επικοινωνιακό επίπεδο.

Μια δήλωση για «οικιακά» ρόπαλα και μολότοφ για παράδειγμα, θα έμενε στα αζήτητα, αν δεν υπήρχε η συνολική στάση καταγγελίας κάθε προσπάθειας εκκαθάρισης παράνομα κατειλημμένων, δημόσιων χώρων.

Αντίστοιχα και στο θέμα της διακοπής χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής, η πολιτική στάση μετράει πάνω από θεωρίες και δηλώσεις.

Οι αποφάσεις και οι δράσεις είναι διαμορφώνουν τους συσχετισμούς και την κοινωνική άποψη απέναντι στο πολιτικό σύστημα συνολικά.

Με μόνιμη άρνηση και διχαστικό λόγο, όπως στο ζήτημα της Χρυσής Αυγής, κανείς δε φαίνεται να εγγυάται καμία αλλαγή.

Χάρης Μπεκιάρης

Αιχμή