Μια Ζωή Σικέ (24)

Το θέμα είναι ότι πουθενά μα πουθενά δεν διαπιστώσαμε ανθρώπινη παρουσία.

Την τρίτη μέρα, και αφού ψάχναμε επί ώρες, βρήκαμε ένα άνοιγμα στη πλαγιά ενός λόφου το οποίο οδηγούσε στο εσωτερικό του, δηλαδή σε μια σπηλιά.

Σπηλιά τρόπος του λέγειν, διότι αποδείχθηκε ότι αποτελείτο από διάφορα επίπεδα, και από τεράστιες «αίθουσες, που με μια πρόχειρη ματιά θα πρέπει να είχαν μέγεθος της τάξης των δύο χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων η κάθε μία!

Το σκοτάδι βέβαια ήταν απόλυτο, μέχρι που ανάψαμε τις λάμπες και συνδέσαμε τις γεννήτριες που είχαμε φέρει μαζί.

Τότε είδαμε και αυτό για το οποίο είχαμε αποτολμήσει το παράλογο αυτό ταξίδι. Καθώς δηλαδή η δέσμη φωτός των ισχυρών προβολέων σάρωνε τον χώρο της σπηλιάς τους είδαμε.

Κουλουριασμένοι σε μια γωνιά και δίπλα σε κάτι θεόρατες υγρές πέτρες, έντρομοι, γυμνοί, σιχαμεροί και καταταλαιπωρημένοι, βρίσκονταν πενήντα περίπου άνθρωποι αγκαλιασμένοι σφιχτά ο ένας με τον άλλο.

Μάλλον παιδάκια, γιατί ο μέσος όρος ηλικίας δεν θα πρέπει να ξεπερνούσε τα δεκαπέντε. Δεκαπέντε με σημάδια γήρανσης των εξήντα.

Τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους ήταν καθαρά πιθηκοειδή, με μαύρα ίσια μακριά και λιγδιασμένα μαλλιά.

Οι κραυγές τους άναρθρες και στριγκιές. Μείναμε όλοι εμβρόντητοι…

Σε κάποια φάση ο χειρούργος της αποστολής προσπάθησε να κινηθεί προς το μέρος τους αλλά με μια κίνηση όλοι μαζί έτρεξαν πανικόβλητοι προς το άνοιγμα αφήνοντας πίσω τους μια χαρακτηριστική δυσωδία.

Αυτός λοιπόν ήταν ο άνθρωπος;

Ο προ-προ-προ-...προπάππος μας;

Ένα φοβισμένο ζωάκι στο έλεος της κάθε απειλής και του κάθε μικροβίου;

Ε, λοιπόν ναι.

Οι κάμερες δούλευαν πυρετωδώς καταγράφοντας και τη πιο παραμικρή λεπτομέρεια. Βγήκαμε όλοι έξω από τη σπηλιά και καθισμένοι στη πλαγιά του λόφου προσπαθούσαμε να βάλουμε τις σκέψεις μας σε κάποια τάξη.

Αυτός που μίλησε πρώτος διατηρώντας μια αξιοσημείωτη ψυχραιμία ήταν ο καθηγητής της ανθρωπολογίας, που αφού μας εξήγησε ορισμένα βασικά στοιχεία, μας τόνισε ότι αυτή η συγκεκριμένη σπηλιά κατοικήθηκε από ανθρώπους για πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες χρόνια!

Απίστευτο και μάλλον αληθινό.

Την εποχή μας για παράδειγμα, την χωρίζουν περίπου τρείς χιλιάδες χρόνια από την εποχή του Περικλή και του Σωκράτη, κι`όμως τους αιώνες εκείνους τους θεωρούμε αρχαιότητα, ιδίως αν σκεφτούμε την εξέλιξη που μεσολάβησε.

Και εδώ βλέπουμε ότι επί τετρακόσιες χιλιάδες (400.000!!) χρόνια ο άνθρωπος ζούσε μέσα στις υγρές αυτές, θεοσκότεινες

σπηλιές. Δηλαδή σαν ζώο.

Μα τι γίνεται;

Τι μεσολάβησε και φτάσαμε εδώ που είμαστε;

Τι έκανε το κλικ που μας έφερε με γεωμετρικές προόδους στο σημερινό κατάντημα;

Σ`αυτά τα φλέγοντα ερωτήματα ελπίζαμε να βρεθεί μια απάντηση με την διοργάνωση αυτής της αποστολής.

Η ξαφνική συνάντηση όμως με τους προγόνους μας, μας καταρράκωσε.

Είναι δυνατόν αυτά τα άκακα ζωάκια να εξελιχτούν σε άρχοντες και καταστροφείς του πλανήτη μας; Σε εμάς;

Δυστυχώς απάντηση δεν πήρα.

Το τηλέφωνο για μια ακόμη φορά έκανε το θαύμα του και με ξύπνησε με το ανυπόφορο κουδούνισμά του.

Δεν ξέρω γιατί αλλά το όνειρο με είχε επηρεάσει αφάνταστα.

Ήταν τόσο αληθινό που ευχόμουν να ήταν πραγματικότητα.

Όχι ότι και η πραγματικότητα θα απείχε πολύ από αυτά που ονειρεύτηκα.

Σίγουρα είχα επηρεαστεί από το πάρτι, και από το συμπέρασμα που έβγαλα ότι δηλαδή οι άνθρωποι στη βάση τους είναι ακόμα ζώα.

Συνεχίζεται…