Μια Ζωή Σικέ (31)

Η όλη πορεία μας σαν όντα ήταν σικέ.

Όσο πιο πίσω στο χρόνο πάμε τόσο λιγότερο σικέ ήμασταν.

Η μόνη περίοδος που δεν υπήρχε το σικέ στη ζωή μας ήταν όταν ο άνθρωπος δεν ξεχώριζε από τα ζώα, και μοιράζονταν την ίδια σπηλιά μαζί τους.

Ήταν η λεγόμενη «εποχή των ονείρων», όπως την αποκαλούν οι αυτόχθονες ιθαγενείς της Αυστραλίας.

Τότε που η συνείδηση δεν  είχε πλήρως αναπτυχθεί, και όπως τα ζώα, έτσι και ο άνθρωπος περιφέρονταν ενστικτωδώς, και ζώντας μόνο για το παρόν.

Έκτοτε όλα είναι ψεύτικα, απατηλά, φτιαγμένα και προκαθορισμένα…

Όλα είναι θολά και απαίσια.

Σήμερα μόνο τα ζώα ζουν αληθινά.

Κοιτάς στα μάτια τους και βλέπεις την αλήθεια, την ζωή την πραγματική.

Οάσεις αθωότητας τα μάτια των σκυλιών.

Βλέπεις τα πράγματα όπως πρέπει να είναι και δυστυχώς  δεν είναι, εξ`αιτίας της πολιτιστικής εξέλιξης.

Στις ανθρώπινες καταστάσεις δεν υπάρχει τίποτα το γνήσιο.

Στην ανθρώπινη (βιολογική) ζωή τρία πράγματα μόνο δεν είναι σικέ: Η στιγμή της γέννησης, η στιγμή του σεξ, και η στιγμή του θανάτου.

Και κατά σύμπτωση είναι τα μόνα τρία στοιχεία που μοιραζόμαστε με τους προγόνους μας τους τρωγλοδύτες, και με τα ζώα.

Όλες οι υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μας είναι πλαστές.

Κάναμε τον πολιτισμό μας σκατά.

Η μόλυνση που έχει προκληθεί στο παγκόσμιο περιβάλλον τα λέει όλα.

Και δεν είμαι και κανένας οικολόγος.

Μάλιστα η προστασία του περιβάλλοντος είναι το τελευταίο που με ανησυχεί, καθώς έχω σχηματίσει μια κωλοθεωρία που λέει ότι μια και η ζωή είναι τόσο μικρή, τι με νοιάζει εμένα για το πόσα δένδρα θα κοπούν, και πόσες θάλασσες θα μολυνθούν, και άλλα παρόμοια.

Μέχρι να πεθάνω εγώ θα υπάρχουν μερικές.

Οι επόμενοι από εμένα ας πρόσεχαν.

Τους έχω γραμμένους, όπως είχαν γραμμένο εμένα οι προηγούμενοι.

Τα ίδια πιστεύω και για την Ελληνική οικονομία.

Δεν πάει να λέει ο εκάστοτε υπουργός διαχειριστής της ότι χρειάζεται λιτότητα, και πάγωμα μισθών και μαλακίες…

Για ποιό λόγο; Μα για να ορθοποδήσει η οικονομία και να σταθεροποιηθεί η ανάπτυξη, και να πέσει ο πληθωρισμός, και τρέχα γύρευε.

Πότε; Μα σε δέκα με είκοσι χρόνια για πρώτη φάση.

Τόσο καιρό χρειάζεται αυτή η διορθωτική πορεία.

Κουραφέξαλα.

Εγώ ζήτημα είναι αν έχω είκοσι παραγωγικά χρόνια μπροστά μου.

Θέλω τώρα να απολαύσω τον έστω και μίζερο μισθό μου.

Τι με νοιάζει για μετά από είκοσι χρόνια;

Ο διάσημος οικονομολόγος, που σε κάποια κρίσιμη φάση έδωσε στον καπιταλισμό τα δεκανίκια που τον έσωσαν, ο John Maynard Keynes, είχε κάποτε δηλώσει ότι τον ενδιαφέρει μόνο η μικροοικονομία και όχι η μακροοικονομία, διότι μακροπρόθεσμα θα είναι νεκρός.

Και δεν έπεσε και έξω.

Μια Επικούρεια άποψη της οικονομίας δηλαδή.

Όπως δεν θα πέσω και εγώ.

Ας έκλεβαν οι άλλοι, αρκεί που δίνανε και στον κόσμο.

Έτσι και αλλιώς όλοι κλέβουν.

Απλά μερικοί δεν δίνουν και σε άλλους.

Αυτά λοιπόν και ξεθύμανα.

Συνεχίζεται…