Μια Ζωή Σικέ (33)

Λένε ότι ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος, αλλά όπως είπε κι`ο Μαρξ «όπου κι`αν κοιτάξω, τον βλέπω αλυσοδεμένο».

Αυτό κυρίως είναι αλήθεια σήμερα, που ζούμε στην κοινωνία του ευδαιμονισμού.

Η τηλεόραση, τα περιοδικά, τα ραδιόφωνα, το διαδίκτυο ... όλοι, μα όλοι, προβάλλουν πρότυπα μιας ζωής που σίγουρα δεν υπάρχει.

Κι`αν υπάρχει, είναι μόνο σε μερικά τετράγωνα των βορείων προαστίων της Αθήνας, που κατοικούνται από τους σύγχρονους πειρατές.

Τους αεριτζήδες της οικονομίας μας.

Τα γνωστά λαμόγια της διαπλοκής.

Βλέπω όμως παντού κοριτσάκια να αναφωνούν έκθαμβα στο πέρασμα μιας μερσεντές, και να αλαφιάζονται στη θέα της φάτσας του Ρουβά, του Σφακιανάκη, και άλλων διαττόντων αστέρων ή απλών μαϊντανών.

Γιατί; Και πως αυτά τα κοριτσάκια θα φτιάξουν αύριο οικογένεια;

Ο χασάπης της γειτονιάς τους δεν θα τους θυμίσει σε κάποια φάση τον «άνδρα» Σφακιανάκη;

Δεν θα απιστήσουν τότε στο ταίρι τους, στη προσπάθειά τους να ζήσουν κι`αυτές το όνειρο;

Είχα βγει, θυμάμαι, μια φορά με τρείς γυναίκες συναδέλφους μου.

Είχαμε πάει για τσίπουρα, ή αλλιώς συνομιλία με τον Θεό όπως λέω εγώ.

Το περίεργο της όλης υπόθεσης ήταν η είδηση που έβγαλα απ`την Τζουτζού.

Η Τζουτζού νιόπαντρη, αυστηρή, κρυόκωλη, και καθώς πρέπει.

Φο. Ψεύτικη και επιτηδευμένη σε όλα της.

Πολιτική ορθότητα σε όλες τις εκφάνσεις των συναναστροφών…

Κλασσική νεοελληνίδα κότα, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς ανησυχίες, και άλλα τέτοια ενοχλητικά δαιμόνια.

Κανονική πριγκιπέσα.

Οπαδός της Ρούλας, της Τατιάνας, και της οικογενειακής αρμονίας.

Με συμβουλές γάμου από την Μενεγάκη και την Λαμπίρη.

Και μαγειρικής από τα κανάλια....

Γιατί; Διότι έτσι πρέπει… 

Έτσι κάνει ο καλός ο κόσμος.

Σκοπός του ανθρώπου είναι η οικογένεια.

Γιατί; Δεν ξέρει.

Έτσι έμαθε από μικρή να λέει.

Γυναίκα, που δεν σου επιτρέπει πολλά πολλά.

Σοβαροφάνεια στο φουλ, και άγιος ο Θεός.

Ακροπύργιο ηθικής (λέει).

Κουβέντα στη κουβέντα, ούζο στο ούζο, φθάσαμε και στο θέμα της συζυγικής απιστίας.

Η Τζουτζού ήταν κάθετη.

Ποτέ! Τον αγαπάω, και μ`αγαπάει.

Σεβόμαστε τα παιδιά μας, το στεφάνι μας, και άλλα παρόμοια και ηχηρά.

Όταν βέβαια μπήκε αρκετό κάρβουνο, δηλαδή τσίπουρο, στις φλέβες της, και όταν της έκανα την υποθετική ερώτηση, ότι αν επρόκειτο για τον Ρίτσαρντ Γκίρ, ή τον Τζορτζ Κλούνει,  και αν δεν ήξερε ο σύζυγος, και αν δεν το μάθαινε κανείς, και αν είχε πιει λίγο κρασί, και αν βρίσκονταν σε καμιά παραλία, και αν ακούγονταν κιθάρες στο βάθος, και αν το φεγγάρι ήταν ολόγιομο… τι θα έκανε τότε;

Το βλέμμα της ξεπάγωσε με μιας, το μάτι έλαμψε, και ψελλίζοντας αναρίθμητες δικαιολογίες, άφησε τελικά την ειλικρίνεια να θριαμβεύσει:

Θα τον ξέσκιζε ζωντανό, και στο διάολο ο γάμος της με το καλό το παλικάρι.

Τι χρείαν έχομεν λοιπών μαρτύρων;

Ιδού κύριοι η πραγματικότης.

Φωτιά στα μπατζάκια μας.

Συνεχίζεται…