Το αδιέξοδο του Αλέξη…

Το 1965, μετά την Αποστασία και τις αλλεπάλληλες προσπάθειες σχηματισμού κυβέρνησης από πρώην στελέχη της Ένωσης Κέντρου, ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει δηκτικά για τους πρωθυπουργίσιμους αποστάτες: » Η Κίρκη, με δέλεαρ την εξουσία, εξευτελίζει τους ανθρώπους.»

Στη συνέχεια κατονόμασε ως αποδέκτες της φράσης τους Γ. Αθανασιάδη-Νόβα, Ηλ. Τσιριμώκο, Στ. Στεφανόπουλο.

Πάντοτε οι φιλοδοξίες είναι θεμιτές.

Και στην πολιτική και στη ζωή.

Φυσικά, το εξευτελιστικό είναι επιδιώκοντας να πραγματοποιήσεις τις φιλοδοξίες σου, να μετέρχεσαι κάθε τρόπο και μέσο.

Στις εκλογές του Ιουνίου του 2012,οι πιο ψύχραιμοι αναλυτές θεωρούσαν πως η μη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην τρικομματική -τότε- κυβέρνηση ήταν ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της πολιτικής σταθερότητας στη χώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε διπλό ρόλο.

Θα λειτουργούσε ως κυματοθραύστης της λαϊκής δυσαρέσκειας από πολλές ανάλγητες πολιτικές της τρόικας, και παράλληλα θα ξεδίπλωνε μία εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης εντός συνταγματικού τόξου.

Δυστυχώς, οι παλινωδίες, οι ασάφειες, η απουσία ρεαλιστικής αντιπρότασης -αυτό {το «πού θα βρείτε τα λεφτά», στοιχειώνει ήδη τον Τσίπρα, μετά τον Παπανδρέου}- η εγκόλπωση στις τάξεις του των πιο φθαρμένων υλικών της Μεταπολίτευσης -διασυρμένοι συνδικαλιστές, συνεργάτες καταδικασμένων υπουργών, πρώην μνημονιακοί υπουργοί και πολιτευτές- μετέτρεψαν το ΣΥΡΙΖΑ από ανανεωτική πρόταση αριστερής διακυβέρνησης σε ορφανοτροφείο λαϊκίστικων πολιτικών, δημαγωγικών πρακτικών και ανεπάγγελτων πολιτευτών.

Τα στρατηγικά αδιέξοδα, τα στάσιμα ποσοστά, αλλά κυρίως η μη αφομοίωση της κοινωνικής αντίδρασης παρά την οικονομική απελπισία που βιώνουν σήμερα οι Έλληνες, οδήγησαν τον Τσίπρα στις τελευταίες δηλώσεις πρόσκλησης, ή μάλλον πρόκλησης, επιπέδου «Ελ Πάσο».

Παράλληλα, όμως, προδικάσαν και μία προφανή δίψα για εξουσία, η οποία πρέπει να καταληφθεί με κάθε τρόπο.

Αυτή, άλλωστε, είναι και η εσωκομματική κριτική που δέχεται το διευθυντήριο των συμβούλων του. Ότι ακολουθεί τη στρατηγική της «εξουσίας για την εξουσία».

Η στρατηγική αυτή, όμως, αφού αποτελειώσει κάθε πολιτική αξιοπρέπεια, τελικά ναυαγεί.

Δηλαδή: Είναι επικίνδυνο, ο κόσμος να μην συσπειρώνεται γύρω από μία -υποτιθέμενα- ακτιβιστική και καθόλα πλειοδοτική Αξιωματική Αντιπολίτευση, αλλά να φανατίζεται με ιδέες κοινωνικού μίσους και αντικοινοβουλευτισμού.

Είναι λυπηρό να προσκαλείς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ρίξουν την κυβέρνηση και να προσχωρήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά από δηλώσεις «αντιμνημονιακής μεταμέλειας». Καθώς και ακραία προκλητικό για τη βάση της δημοκρατικής παράταξης.

Είναι εξευτελιστικό να εγκαλείς τους ίδιους βουλευτές ως «δεκανίκια της πιο δεξιάς κυβέρνησης που γνώρισε ποτέ ο τόπος», ενώ παράλληλα διατίθεσαι να συνεργαστείς με ένα κόμμα «ψεκασμένων» που θα φέρει ανάπτυξη προσελκύοντας επενδύσεις με ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΑ, ενώ προβάλλει περήφανα ως δεξιότερο της «ακραίας δεξίας» του Σαμαρά.

Είναι αντιφατικό, στο Τέξας να μιλάς ως υπεύθυνος συνομιλητής, θεματοφύλακας της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας και της οικονομικής σταθερότητας, και στην Αθήνα να παίρνεις ντουντούκες και να προτρέπεις τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών να «καθαρίσουνε τον τόπο από την τρόικα..»

Τελικά, είναι αντιπροσωπευτικό, ένα απόσπασμα του ποιητή:

«Αβάσταχτο είναι… Πικρό είναι

Να σιμώνεις αργά στ’ ακρογιάλι

Χωρίς να είσαι ναυαγός

Ούτε σωτήρας

Παρά ναυάγιο…».

Αιχμή