Αντιμνημονιακοί και … μπαταχτσήδες.

Ένα παλιό αξίωμα λέει ότι όσο περισσότερο κάποιος έχει λερωμένη τη φωλιά του, τόσο περισσότερο κραυγάζει. Είτε για να ξεχαστεί η κόπρος είτε για να πουλήσει το νέο προϊόν που λανσάρει.

Τα τελευταία τριάμισι χρόνια η δημόσια συζήτηση διεξάγεται πάνω στο δίπολο «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί».

Ας προσπαθήσουμε να το δούμε στην πράξη, γιατί με τη θεωρητικολογία δεν βγαίνει άκρη.

Ο καθένας είναι (ή δηλώνει ότι είναι) αυτό που θέλει.

Εκεί που καθένας δοκιμάζεται είναι στην καθημερινή πρακτική, στη δουλειά του, στην επιχείρησή του.

Οι μνημονιακοί  εργοδότες εκμεταλλεύονται, φυσικά, τους μνημονιακούς νόμους, για να απολύουν, να  μειώνουν μισθούς, να μην πληρώνουν ή να πληρώνουν όποτε  γουστάρουν.

Τι πιο φυσικό;

Δεν περιμένει κανείς τίποτα διαφορετικό από αυτούς.

Αλλωστε, κάποιοι απ’ αυτούς πρωτοστάτησαν στην επιβολή ρυθμίσεων που καταβαραθρώνουν τις εργασιακές σχέσεις, χρησιμοποιώντας τις άκρες που έχουν στην τρόικα.
Τι γίνεται, όμως, με  άλλους, που εμφανίζονται διαφορετικοί;

Είναι δυνατόν κι αυτοί να κάνουν τα ίδια;

Να χρωστούν και να μην πληρώνουν, να απολύουν, να κλείνουν τις μπατιρημένες επιχειρήσεις τους και με περισσή ευκολία να ανοίγουν νέες;

Όχι μόνο συμβαίνει αυτό, αλλά και κάτι χειρότερο: κάποιοι απ’ αυτούς το παίζουν ούλτρα αντιμνημονιακοί, ενώ συμπεριφέρονται όπως οι χειρότεροι μνημονιακοί.

Και κάποιοι άλλοι, που ευεργετήθηκαν τα μέγιστα από το προηγηθέν  καθεστώς της δανεικής  ευμάρειας, σήμερα παριστάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτα και το καταγγέλλουν κι από πάνω.
Και για να μη πει κανείς ότι  όλα αυτά είναι  θεωρητικολογίες, θα πούμε και ονόματα. Θα επικεντρωθούμε στο χώρο των μέσων ενημέρωσης.

Πρώτον, διότι σ’ αυτόν υπάρχουν τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα και, δεύτερον, διότι τυχαίνει να τον γνωρίζουμε καλύτερα.

Αφορμή  έδωσαν όσα έγιναν προχτές σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, όπου είχε προγραμματιστεί η παρουσίαση του «αντιμνημονιακού» βιβλίου του δημοσιογράφου Σεραφείμ Κοτρώτσου.

Η παρουσίαση δεν έγινε ποτέ, αφού στην αίθουσα εισέβαλαν ορισμένα άτομα, τα οποία κατάγγειλαν τον συγγραφέα ότι τους χρωστάει λεφτά(δεδουλευμένα) από το 2011, όταν έκλεισε την εφημερίδα του «Αποκαλύψεις».

Η περίπτωση αυτή είναι από τις πιο «αθώες» στον χώρο του Τύπου.

Ο Κοτρώτσος πιθανότατα χρωστάει τα λιγότερα από κάθε άλλον, αλλά... Εδώ μπαίνει το «αλλά».

Ο ίδιος εμφανίζεται φουλ «αντιμνημονιακός».

Κατακεραυνώνει (από την εκπομπή του στον Real FM) άλλους εργοδότες που απολύουν, χρωστάνε και δεν πληρώνουν, τα χώνει στις «μνημονιακές» κυβερνήσεις που συμπεριφέρονται αντεργατικά, αβαντάρει  «αντιμνημονιακούς» πολιτικούς. Κάποιοι απ’ αυτούς, όμως, τον «πούλησαν» προχτές, αποχωρώντας από την παρουσίαση, για να γλιτώσουν απο την οργή των διαμαρτυρομένων.

Οταν έχεις "αμαρτίες", πρέπει να προσέχεις περισσότερο.

Επαναλαμβάνω ότι η περίπτωση αυτή είναι από τι πιο «αθώες».

Γιατί υπάρχουν και άλλοι «αντιμνημονιακοί» εργοδότες. Ιδού:
Η «Ελευθεροτυπία» έκλεισε τον Νοέμβριο του 2011. Τους προηγούμενους έξι μήνες δεν πλήρωνε τους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή, βεβαίως, κατακεραύνωνε άλλους εργοδότες, που έκαναν τα ίδια, τα έβαζε με την τρόικα και τα μνημόνια κτλ.

Πριν απο ένα χρόνο η εφημερίδα ξανάνοιξε μέσω άλλης εταιρείας.

Η παλιά "Ελευθεροτυπία" της Μάνιας και της Λένας Τεγοπούλου  εξακολουθεί να χρωστάει αποζημιώσεις και δεδουλευμένα σε εκατοντάδες πρώην εργαζομένους της. Και η «νέα» του Χάρη Οικονομόπουλου  πληρώνει  καθυστέρηση μηνών όσους προσέλαβε με νέες συμβάσεις, απολύει κτλ.

Αλλά οι αναγνώστες έχουν καταλάβει τι συμβαίνει,  γι’ αυτό και η άλλοτε κραταιά εφημερίδα παλεύει μεταξύ 4.000 και 6000 φύλλων την ημέρα.

Ο Γιώργος Κουρής, άλλοτε κραταιός εκδότης της "Αυριανής", χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά του στους εργαζόμενους τους καναλιού Αλτερ, το οποίο- ειρήσθω εν παρόδω- είχε καταβροχθίσει  καμιά τρακοσαριά εκατομμύρια ευρώ δάνεια. Ασε πόσα χρωστάει στο κράτος και στα ταμεία.

Σήμερα εκδίδει ανενόχλητος μια νέα εφημερίδα, φυσικά φουλ «αντιμνημονιακή», για να συντρίψει την τρόικα, τις τράπεζες κτλ.

Φυσικά, ο κόσμος έχει καταλάβει τι γίνεται και  η φτηνή(50 λεπτά) εφημερίδα κατρακύλησε ήδη στα 5000 φύλλα πανελλαδικά.

Ο Γιώργος Τράγκας, ο πρωθιερέας της «αντιμνημονιακής» πολιτικής, «απορρόφησε» τα προηγούμενα χρόνια εκατομμύρια από την κρατική διαφήμιση, που του έδιναν οι υπουργοί για να μην τους βρίζει από  εφημερίδες που εξέδιδε και πουλούσαν ελάχιστα στα περίπτερα.

Χρωστάει σε ασφαλιστικά ταμεία, αλλά αυτά δεν τον εμποδίζουν  να παριστάνει τον προστάτη των εργαζομένων και να ξεσκίζει τους  αντεργατικούς νόμους των «μνημονιακών» κυβερνήσεων.

Ιδιότυπη περίπτωση αντιμνημονιακού εργοδότη είναι το ΚΚΕ, το οποίο απολύει από τον «Ριζοσπάστη» και τον (πρώην) «902»(σημειωτέον τον πούλησε σε μια οff shore εταιρεία!), μειώνει μισθούς και τα παρόμοια.

Εννοείται ότι καθημερινά κατακεραυνώνει  τους άλλους εργοδότες, που κάνουν τα ίδια. (Ελπίζουμε να είναι πλέον εντάξει, ως εργοδότης, ο ΣΥΡΙΖΑ στα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει, τώρα που έγινε μεγάλο κόμμα και παίρνει μεγάλη κρατική επιχορήγηση).
Επιμύθιο: Τα φαινόμενα δεν πρέπει να απατούν.

Μεταξύ των πολλών και ποικίλων «αντιμνημονιακών» υπάρχουν και μπαταχτσήδες και απατεώνες.

Και όσοι κραυγάζουν περισσότερο ή  εμφανίζονται προστάτες του λαού, συνήθως είναι οι χειρότεροι.

Αλλά τώρα πλέον όλο και περισσότεροι πολίτες γνωρίζουν.

Όπως έχει πει και ο Αβραάμ Λίνκολν, «μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους για όλον τον καιρό, αλλά όχι όλους για όλον τον καιρό».

Γιώργος Καρελιάς

Protagon