Ηρωισμός με το μέτρο…

Ο μέγας Λυρικός παντός εξεγερμένου Βασίλης Παπακωνσταντίνου ήταν απ’ αυτούς που αντέδρασαν αμέσως: «Ενα υπέροχο πρωινό, όπως επί Μεταξά, επί Παπαδόπουλου, επί δικομματικής».

Ηταν το πρωινό της 7ης Νοεμβρίου 2013, λίγες ώρες μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής.

Πρόσφορο για ηρωισμούς, της φθινοπωρινής ατμοσφαίρας συνηγορούσης.

Με άλλα λόγια, ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται κι οι λέξεις χορταίνουν την όρεξη. Πολύ θα το ήθελε ο αοιδός της εξέγερσης να ζει στιγμές παπαδοπουλικής δικτατορίας για να αποδείξει επιτέλους πως δεν πουλάει φούμαρα στο κοινό που τόσα χρόνια το ταλαιπωρεί με επαναστατική γυμναστική.

Ποιος δεν ελπίζει να γίνει ήρωας ενός νέου Πολυτεχνείου και να μπορεί, εννοείται, μετά την ηρωική εργολαβία, να επιστρέψει οίκαδε για το απαραίτητο ντουσάκι;

Μια χαρά δεν τα πήγαν οι ήρωες του παλιού Πολυτεχνείου;

Γιατί, βρε Ιστορία, δεν δίνεις και στα παιδιά μια δεύτερη ευκαιρία για να σταδιοδρομήσουν στο στερέωμα της δημοκρατίας;

Πιο μετρημένη, καθότι κοινοβουλευτικός, η κυρία Βαλαβάνη έκανε τον απολογισμό της πεντάμηνης κατάληψης.

Βρήκε πως οι εργαζόμενοι απέδειξαν τι θα πει πραγματική δημόσια τηλεόραση «βάσει της αρχής της αυτοδιαχείρισης» – μη μου πείτε πως δεν σας τρελαίνει η ιδέα πως, ναι, υπάρχει μια αρχή αυτοδιαχείρισης στο σύμπαν, ενδεχομένως δε να εφαρμόζεται με την ίδια επιτυχία και αλλού, σε κάποιον από τους 8,8 δισ. ομοειδείς πλανήτες του γαλαξία μας οι οποίοι ενδέχεται να κατοικούνται αυτοδιαχειριζόμενοι.

Για να μη θεωρήσετε πως λέει λόγια του αέρα, η κ. Βαλαβάνη εξήγησε πως το καλοκαίρι που ήταν στην Ιεράπετρα -τόπος καταγωγής να υποθέσω ή απλώς αγαπημένο θέρετρο- άκουγε ΕΡΤ και τη βρήκε ιδιαιτέρως εξαιρετική και εξόχως επιμορφωτική.

Για να το λέει, έτσι θα ’ναι.

Τον τόνο βέβαια τον είχε δώσει ο εκφωνητής, ο οποίος, πιο κοντά στο ύφος του συναδέλφου του από το 1941 απ’ ό,τι στης Μαρίας Δαμανάκη τη βραδιά του Πολυτεχνείου, ειδοποιούσε ξημερώματα το κοινό: «Μας εκκενώνουν! (sic).

Δεν θα είναι πια η φωνή της ελληνικής ραδιοφωνίας. Ελλάδα 2013, 21ος αιώνας, καλώς ήλθες Μεσαίωνα».

Υποθέτω ότι ώς τη στιγμή που θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές, η συλλογή του ηρωισμού με το μέτρο θα έχει αρκούντως εμπλουτισθεί.

Για να σοβαρευτούμε.

Η όλη διαχείριση του ζητήματος ΕΡΤ είναι ενδεικτική της ευτράπελης σοβαροφάνειας που καλύπτει το κενό ιδεών και κυβερνητικού σχεδιασμού – θέλω να ελπίζω όχι σε όλους τους τομείς.

Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν τη συνέχεια δεν μου βγάζει απ’ το μυαλό πως η απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ ελήφθη περί την ογδόη μεταμεσημβρινήν ώραν, όταν η ομήγυρη των συμβούλων και παρατρεχάμενων είχε εξαντληθεί και ρουφούσε τις πρώτες γουλιές του ουίσκι, οπότε και κάποιος το έριξε: «Δεν την κλείνουμε να ησυχάσουμε;».

Και τι θα βάλουμε στη θέση της;

«Ενα ένα, βρε παιδιά, θα δούμε».

Η επίδειξη πυγμής, ως γνωστόν, ενέχει θέση υπαρξιακής διατριβής για τον παραζαλισμένο κρατικό μηχανισμό. Πυγμή οι μεν, πυγμή και οι δε.

Το μαύρο της ΕΡΤ στις οθόνες καλύφθηκε από εργώδεις προσπάθειες παρθενορραφής.

Η αντιπολιτευόμενη ρητορεία επιβράβευε τη μακαρίτισσα ΕΡΤ ως ναό της ελεύθερης, αντικειμενικής ενημέρωσης, θέατρο υψηλής πολιτιστικής προσφοράς, ανεκτίμητο κεφάλαιο χωρίς το οποίο η χώρα θα ξανάρχιζε να σκαρφαλώνει στις βαλανιδιές για να αναζητήσει τα προς το ζην.

Ο απολυταρχισμός της υποκρισίας παλεύει στα μαρμαρένια αλώνια με τον αυταρχισμό της κυβερνητικής ευήθειας.

Κερδισμένος εντέλει βγαίνει ο ηρωισμός ο οποίος πωλείται με το μέτρο, και με το αζημίωτο.

Και όλα αυτά για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον ρόλο της δημόσιας τηλεόρασης, τη φυσιογνωμία της, το πρόγραμμά της.

Αυτά απαιτούν κόπο και ως λαός είμαστε αρκούντως εξαντλημένοι.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή