Μια Ζωή Σικέ (21)

Το απόγευμα έφθασε και ο ήλιος άρχισε να σβήνει.

Ξύπνησα στο παγωμένο πάτωμα.

Κάτι τέτοιο συνέβαινε μόνο όταν ήμουν μεθυσμένος του θανατά.

Αισθανόμουν όμως περδίκι.

Άλλωστε, δεν είχα πιεί απολύτως τίποτα όλη μέρα.

Κοίταξα τριγύρω μου αλλά ο πρόεδρος δεν φαινόταν πουθενά.

Ένα από τα συνηθισμένα παιχνίδια της νοσηρής μου φαντασίας σκέφτηκα.

Μέχρι που είδα τη πίπα στο τασάκι. Ξύλινη και κατά τα φαινόμενα πανάκριβη. Με ασημένιο στόμιο…

Την επεξεργαζόμουν με περιέργεια, όταν πρόσεξα κάτι που έγραφε με σκαλισμένα καλλιγραφικά γράμματα στη βάση της: PROPERTY OF THE PRESIDENT OF THE UNITED STATES OF AMERICA. MASTER OF THE UNIVERSE.

Αποσβολώθηκα.

Ήταν λοιπόν αλήθεια.

Τον είχα γνωρίσει πραγματικά.

Ένα δέος με τύλιξε και αισθανόμουν περήφανος.

Δεν είναι δα και λίγο να συναναστραφείς με τον πρόεδρο των ΗΠΑ για ένα απόγευμα, και μάλιστα μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.

Εδώ πέφτεις πάνω σε βουλευτή κάποιας περιφέρειας της Πελοποννήσου και παθαίνεις πλάκα.

Τον κύριο πλανητάρχη; Toν Master of the Universe; Τρέλα κανονική.

Μόνο μετά από κάμποσους μήνες θυμήθηκα με νηφαλιότητα πλέον, ότι την συγκεκριμένη πίπα μου την είχε φέρει ο ξάδελφος μου ο Χρήστος σαν ενθύμιο από το ταξίδι του στην Αμερική.

Την είχε αγοράσει στο souvenir shop του Λευκού Οίκου όταν επισκέφτηκε μαζί με ένα γκρουπ Ελλήνων τουριστών την Ουάσιγκτον.

Ας είναι. Η περηφάνια μού `μεινε.

Μαζί και η πίπα!

Και η γνώση περί ματαιότητας των πάντων. Κάτι είναι κι`αυτό.

Κατά το απογευματάκι ξύπνησα από τον λήθαργο εξ`αιτίας του επίμονου κουδουνίσματος του τηλεφώνου.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να αφήνει κάποιος το τηλέφωνο να χτυπάει πάνω από πέντε έξη φορές. Είναι σαδισμός.

Αν είναι δηλαδή να το σηκώσεις θα το κάνεις με τα πρώτα χτυπήματα, τι τα θέλουν τα υπόλοιπα;

Πάντως μου βγήκε σε καλό.

Με προσκάλεσαν σε κάποιο πάρτι στο σπίτι ενός συναδέλφου.

Όχι ότι τρελαίνομαι για τέτοια πάρτι, που συνήθως καταλήγουν σε τσιφτετέλια, αλλά να, απόψε μάλλον χρειαζόμουν να ξεδώσω και να ξεχαστώ.

Κατανάλωσα λοιπόν κανά δυό ώρες στην προετοιμασία.

Μπάνιο, ξύρισμα, πιστολάκι στα μαλλιά, ζελέ για γερό κράτημα, επιλογή κατάλληλων ρούχων κλπ.

Ήξερα βέβαια ότι κι`αυτό μάταιο ήταν, γιατί αν η πείρα σ`αυτά μου δίδαξε κάτι, είναι ότι σε πάρτι που θεωρείται πετυχημένο το τέλος σημαίνει ότι τα ρούχα καταλήγουν να είναι ποτισμένα με κρασί και ουίσκυ από τα μπουγελώματα στα οποία συνήθως καταλήγουν οι εν ευθυμία ευρισκόμενοι συνδαιτημόνες.

Βέβαια εδώ μιλάμε για πάρτι στο οποίο όλοι θα ήταν επιστήμονες, κάποιου επιπέδου που λέμε.

Ποιός ξέρει, μπορεί να καταλήξουμε να μιλάμε για τον Μάρκες, πίνοντας κόκκινο κρασί και τρώγοντας βιολογικά αχλάδια!

Η πραγματικότητα βέβαια δεν διέψευσε τις προκαταλήψεις μου.

Δυστυχώς για μια ακόμη φορά η κατάσταση εκτραχύνθηκε.

Μόνο που αυτή τη φορά η πραγματικότητα που λέγαμε ξεπέρασε και τη φαντασία. Και εξηγούμαι.

Όλα κύλισαν ομαλά μέχρι τις δώδεκα τα μεσάνυχτα περίπου.

Μετά ποιός είδε το θεό και δεν φοβήθηκε;

Δέκα περίπου «επιστήμονες» μετά των συζύγων τους χόρευαν τσιφτετέλια τούρκικα πάνω σε τραπέζια και καρέκλες κατασκευασμένα «δια χειρός Βαράγκη» παροτρύνοντας ο ένας τον άλλον για στριπτίζ μέχρι τέλους.

Η μία σύζυγος προσπαθούσε να ξεντύσει τον σύζυγο της άλλης, και αντίστροφα.

Όλα αυτά με μόνο ένδυμα τα σουτιέν, που σε πείσμα της αφροδισιακής ατμόσφαιρας παρέμεναν επάνω στα πλαδαρά και λιπαρά τους κορμιά.

Χαμός στο ίσιωμα.

Το τι καταπιεσμένα σεξουαλικά ένστικτα, και το τι κόμπλεξ προσωπικότητας βγήκαν

σ`αυτόν τον Διονυσιακό χορό δεν λέγεται.

Ελευσίνια μυστήρια και βάλε.

Αν ο Φρόιντ ήταν παρών θα μπορούσε να γράψει διατριβή και να προχωρήσει την θεωρία του περί libido...

Όσο για μένα, απλά συνειδητοποίησα κάτι. Ότι δηλαδή όσο και αν έχουμε προχωρήσει σαν είδος από την εποχή των σπηλαίων, όση τεχνολογία, φιλοσοφία, λογοτεχνία και άλλα συναφή κι`αν έχουμε εξελίξει, όσοι Άινσταϊν κι`αν μεσολάβησαν, το θέμα είναι ότι κάτω από το γυαλιστερό περίβλημα και στην βαθύτερη ουσία του είναι μας, βρισκόμαστε ακόμη στο ίδιο επίπεδο με τους τρωγλοδύτες.

Είμαστε δηλαδή χαμερπείς.

Μπορεί σήμερα να το κάνουμε σε μεταξωτά σεντόνια ακούγοντας Παβαρότι στο C.D και μοσχοβολώντας POISON, αλλά το κάνουμε όπως και οι τριχωτοί μας πρόγονοι. Eνστικτωδώς. Είμαστε ζώα.

Ζώα δεμένα με δεσμά αόρατα που δεν μας αφήνουν να ξεκολλήσουμε από την λάσπη με την οποία κάποτε κάποιοι μας έφτιαξαν.

Προμηθέας Δεσμώτης στη νιοστή δύναμη.

Αλυσοδεμένοι με τη μοίρα μας.

Αιχμάλωτοι των πιο σιχαμερών παθών, πτυχιούχοι παρτουζιάρηδες.

Κι`αν οι αρχαίοι Έλληνες προσπάθησαν να ξεφύγουν μέσα από την πνευματική εμβάθυνση, και να ανυψώσουν τον άνθρωπο σε άλλες σφαίρες ύπαρξης και διανόησης, εδώ απέτυχαν.

Κι`αν ο Χριστιανισμός προσπάθησε μέσα από κανόνες αρετής και αυστηρή ατομική και κοινωνική πειθαρχία να κάνει τον άνθρωπο τουλάχιστον να είναι εγκρατής, κι`αυτός εδώ απέτυχε.

Ο άνθρωπος ήταν είναι και θα είναι ζώο, άσχετα με τις κολόνιες που φοράει, και τους πλανήτες που μπορεί να επισκεφτεί.

Συνεχίζεται…