Η ΕΡΤ της καρδιάς μας, και οι σωτήρες μας…

Οι ομορφιές έξω από την ΕΡΤ από ακροδεξιούς και δήθεν κοινοβουλευτικούς αριστερούς είναι λαμπρό δείγμα της ποιότητας αυτών που «έρχονται» και θέλουν να μας κυβερνήσουν, τρομάρα τους.

Δεν είναι μόνο ο λαϊκισμός, η υστερία, η ποιότητα του λόγου, τα σάλια.

Δεν είναι καν η υπερβολή.

Είναι προπάντων η αισθητική.

Δεν μπορεί οι τύπισσες και οι τύποι να μην έχουν επιστροφή, δηλαδή να μην ακούνε αυτά που λένε.

Ή να μη βλέπουν τους εαυτούς τους στο γυαλί.

Αλλά προφανώς είναι υπερήφανοι με τα καμώματά τους, γι αυτό τα επαναλαμβάνουν ως δείγματα ηρωισμού και επαναστατικότητας.

Από αυτούς τους ανθρώπους η Ελλάδα δεν έχει να περιμένει τίποτα καλύτερο, μόνο χειρότερα.

Αλλά δεν έχει να περιμένει τίποτα, ούτε και από τους υπόλοιπους, τους λεγόμενους λογικούς, που λόγω “Game on Texas” απέφυγαν να πιάσουν το κάγκελο και να το καβαλήσουν.

Ψυχικά ήταν όλοι εκεί με μια φωνή μ ένα παλμό για να ζητήσουν πίσω το κανάλι που τους ανήκει, πληρωμένο βέβαια με χρήματα των πολιτών.

Να απαιτήσουν να μείνει ζωντανή η παλιά Ελλάδα αυτή που τους κληρονόμησε το πρώιμο και ύστερο ΠΑΣΟΚ.

Η Ελλάδα που έμεινε ανέπαφη από την  κρίση, είναι ακόμα ζωντανή και το παλεύει.

Η Ελλάδα των δημόσιων συνδικαλιστών.

Η διαμάχη της ΕΡΤ είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση του αγώνα που δίνει η συνδικαλιστική φεουδαρχία για τον έλεγχο των δημόσιων πραγμάτων.

Νιώθει ότι το έδαφος κάτω από τα πόδια της υποχωρεί και αντιδρά.

Η Τρόικα απαιτεί συνεχώς διαφορετική διοικητική δομή του κράτους ώστε να γίνουν εφικτές κάποιες πραγματικές μεταρρυθμίσεις.

Το σχέδιο περιλαμβάνει και το ψαλίδισμα των εξουσιών τους.  Όχι απλά των προνομίων τους, αλλά της δυνατότητας που είχαν και έχουν να κυβερνούν τους δημόσιους οργανισμούς.

Να έχουν λόγο για την εκπαίδευση, τη λειτουργία των νοσοκομείων, τη δημόσια ενημέρωση, την ενεργειακή πολιτική, τις συγκοινωνίες.

Η συνδικαλιστική φεουδαρχία αντλεί την ισχύ της από το κομματικό σύστημα που την στηρίζει και σπεύδει πάντα δίπλα της όταν απειλείται.

Πρωταγωνιστής σήμερα η Αριστερά που σχεδιάζει το μέλλον της χώρας παραδομένο στους συνδικαλιστές, οι οποίοι από θέση πλέον κυβερνητικής ευθύνης θα υλοποιήσουν την «πολιτική» τους.

Απέναντί τους θα βρουν τους αντιπολιτευόμενους συνδικαλιστές της Δεξιάς που θα συνεχίσουν τον αγώνα για το δικό τους μερίδιο του κράτους μέχρι να έρθει η  σειρά τους να καταλάβουν την εξουσία και φτου και πάλι από την αρχή.  

Κοντεύουμε να πιστέψουμε ότι από τη γάγγραινα αυτή η Ελλάδα δεν σώζεται.

Πολιτικοί και συνδικαλιστές αυτού του τύπου αντλούν την ισχύ τους από δυναμικές μειοψηφίες υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα που έζησαν καλά όλα τα προηγούμενα χρόνια υπό τη σκέπη του συστήματος και τώρα ζορίζονται.

Αυτών που δεν δούλεψαν ποτέ τους.

Αυτών που δεν άφησαν άδεια να πάει χαμένη, που είχαν κάνει την εργάσιμη εβδομάδα, 3 ή 4 ημερών, που ήξεραν μόνο να ζητούν και όχι να δίνουν, που κάλυπταν την κάθε αυθαιρεσία στο όνομα της «συναδελφικής αλληλεγγύης», που ταλαιπώρησαν αδίστακτα κάθε πολίτη που έφτασε μπροστά στο γραφείο τους μπλεγμένος στα γρανάζια της γραφειοκρατίας.

Που ακόμα σε μερικές ΔΕΚΟ εισπράττουν μηνιαίως 2000 Ευρώ καθαρά με γραμματικές γνώσεις Γυμνασίου χωρίς να έχουν αντικείμενο εργασίας.

Αυτές οι μειοψηφίες είναι το αίμα της συνδικαλιστικής φεουδαρχίας και μαζί της θα αντιπαλέψει κάθε μεταρρύθμιση και κάθε πρόοδο.

Σήμερα παρακολουθούμε δείγματα αυτής της παθολογίας να προσπαθούν να διεγείρουν τα πιο ταπεινά ένστικτα των πιο λούμπεν στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας.

Με αμετροέπεια και καραγκιοζιλίκια που υπονοούν βία, φυλακές, εμφύλιους, ρεβάνς, συνομωσίες και ότι άλλο άθλιο έχει στο συρτάρι της μια πρωτόγνωρη Αριστερά και μια πασίγνωστη άκρα δεξιά.  

Όσοι πασχίζουν με τέτοιο γελοίο τρόπο να έρθουν στην εξουσία δεν έχουν καμιά δυνατότητα να κυβερνήσουν και να σώσουν κανένα τόπο.

Θα βυθιστούν αύτανδροι στη θάλασσα της απίστευτης σαχλαμάρας τους, παρασέρνοντας και μας μαζί τους.

Γιατί υποτιμούν βαθύτατα τον ελληνικό λαό, τον θεωρούν γελοίο και ικανό να πειστεί από τέτοιου είδους θέατρα.

Γιατί αδυνατούν να παρουσιάσουν μια πειστική αφήγηση του δικού τους ανύπαρκτου οράματος.

Γιατί συμμαχούν με ότι πιο λούμπεν παρήγαγε το πολιτικό σύστημα.

Γιατί το νέο που φέρνουν είναι χειρότερο από το παλιό.

Η σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας μπορεί να είναι ότι είναι και να διαφωνούμε στα περισσότερα μαζί της.

Αλλά μπροστά σ’ αυτό που θέλει να ανέβει στο σβέρκο μας είναι όαση στην έρημο του επιθετικού λαϊκισμού.

Λεωνίδας Καστανάς

Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα