Ιδού ένα άκρως ενδιαφέρον και επίκαιρο σχόλιο που αλίευσα
στο φέισμπουκ από τον φίλο John Black.
...Τα βίντεο και τα ρεπορτάζ από την Αργεντινή των ημερών
αυτών είναι μάθημα πολιτικής φιλοσοφίας.
Οι αστυνομικοί απεργούν λόγω μη καταβολής των μισθών τους,
και η κοινωνία έχει επανακάμψει σε μια αρχέγονη, προ-πολιτική κατάσταση όπου
μόνος νόμος είναι το δίκαιο του ισχυροτέρου…
Άνθρωποι (δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε λόγο για πολίτες,
εφόσον το κοινωνικό συμβόλαιο έχει καταλυθεί) συμπλέκονται με άλλους ανθρώπους
στην προσπάθειά τους να αρπάξουν μια τηλεόραση ή ένα στρώμα κρεβατιού.
''Ιδιοκτήτες'' καταστημάτων και
οικιών προστατεύουν την ''περιουσία'' τους (σε εισαγωγικά πλέον διότι το
δικαίωμα της ιδιοκτησίας, όπως και κάθε άλλο, δεν είναι αυτοφυές και ''φυσικό''
αλλά θεμελιούται στο θεσμικό -επομένως ''τεχνητό''- πλαίσιο προστασίας του) με
καραμπίνες και συγκρούονται με τους πλιατσικολόγους.
Άταφα κορμιά δολοφονημένων
''στολίζουν'' δρόμους και πεζοδρόμια.
Κάθε φορά που συμβαίνουν τέτοια
γεγονότα, ένας άγγλος παππούλης που έζησε στις εποχές των εμφυλίων πολέμων του
17ου αιώνα, χαμογελά πικρά για την επαλήθευση των παρατηρήσεών του επί της
ανθρώπινης φύσης.
Οι εικόνες από την Αργεντινή είναι ο
χομπσιανός ''πόλεμος πάντων κατά πάντων''. Πολύ πιο κοντά μας από ό,τι
φαντάζονται ορισμένοι μακάριοι.
Αρκεί να ξύσεις λίγο, με μια μικρή
σπάτουλα, την επιφάνεια του θεσμικού, και θα δεις το έρεβος.
Το κουτί της Πανδώρας έκλεισε εδώ,
προσωρινά, πριν από 1,5 χρόνο, με την επικράτηση των φιλοευρωπαϊκών πολιτικών
δυνάμεων, δυστυχώς μειοψηφικών.
Για πόσο ακόμα θα παραμένει κλειστό
εξαρτάται από εμάς…
John
Black
ΥΓ- Όπως έγραψε ο Τόμας Χόμπς στον 17ο
αιώνα (Λεβιάθαν), η ζωή του ανθρώπου είναι δυσάρεστη, μικρή, και κτηνώδης
(nasty, short, and brutish).
Ή όπως έγραψε ο David Gerrold (συγγραφέας
επιστημονικής φαντασίας), η ζωή είναι σκληρή και μετά πεθαίνεις. Μετά σου πετάνε
χώμα στα μούτρα, και τέλος έρχονται τα σκουλήκια και σε τρώνε.
Και να χαίρεστε που αυτά γίνονται με
την παραπάνω σειρά…
Και τέλος, όπως σχολίασε κάποιος στον
τοίχο του John Black, αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στην Αργεντινή είναι ένα μίγμα
Λεβιάθαν και Μαντ Μαξ 2!
Αλήθεια, ο Αλέξης και ο Στρατούλης τι
λένε επ’ αυτού;
Strange Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου