Οι περήφανοι της Νάουσας…

Διαβάζω πως η γενική συνέλευση των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων των σχολείων της Νάουσας, αρνήθηκε το πετρέλαιο θέρμανσης που προέρχεται από δωρεά του ιδρύματος του μεγιστάνα Τζορτζ Σόρος, παρά το γεγονός πως υπάρχει κίνδυνος να μείνουν και πάλι χωρίς θέρμανση τα σχολεία εντός των επόμενων ημερών.

Δύο εβδομάδες πριν είχαν κλείσει τα σχολεία οι ίδιοι, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την έλλειψη πετρελαίου. 

Στην "ηρωική" ανακοίνωση που εξέδωσαν τόνισαν τα ακόλουθα:
«Καταρχήν μας προκάλεσαν εύλογες υποψίες οι λόγοι για τους οποίους ο φιλάνθρωπος αυτός μεγιστάνας σκέφτηκε ξαφνικά το πρόβλημα των σχολείων της Νάουσας. 

Δεν μας πείθει ότι η προσφορά του είναι ανιδιοτελής. Είμαστε βέβαιοι ότι από αυτή την "ευεργεσία" ο κ. Σόρος αναμένει ανταλλάγματα και δεν θέλουμε τα σχολεία των παιδιών μας να μπουν σ’ αυτό το παιχνίδι. Πετρέλαιο θα μπορούσαμε να αγοράσουμε και μόνοι μας, με χρήματα των γονέων. Αλλά δεν είναι αυτός ο ρόλος των συλλόγων μας.

Η λειτουργία των σχολείων είναι υποχρέωση του κράτους. Τι κοινωνία είμαστε αν δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε τα σχολεία μας; Γι’ αυτό εξηγούμε ότι δεν ζητήσαμε και δεν ζητάμε από κανέναν ελεημοσύνη. Απαιτούμε από το κράτος να διασφαλίζει τα δικαιώματα και τη μόρφωση των παιδιών μας και όλων των παιδιών».

Προσέξτε: «το κράτος έχει υποχρέωση»!

Ποιος είναι το κράτος όμως; Δεν είμαστε εσύ κι εγώ;

Δεν είμαστε όλοι μαζί;

Αυτό που θεωρούμε το κράτος σαν μια έννοια αφηρημένη ή κάτι σαν το τέρας του Λοχ Νες, ποτέ δεν το κατάλαβα.

Αν το κράτος έχει σήμερα διαλυθεί και δεν μπορεί να προσφέρει πετρέλαιο στα σχολικά συγκροτήματα τι πρέπει να κάνουμε;

Να αφήσουμε τα παιδιά μας να παγώσουν;

Ή να κλείσουμε τα σχολεία σε ένδειξη διαμαρτυρίας όπως έκαναν οι  συγκεκριμένοι γονείς;

Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;

Σχολεία κλειστά χωρίς πετρέλαιο και μαθητές χωρίς μαθήματα. Τέλεια!

Αυτό είναι όμως το ζητούμενο; 

Θα μπορούσαμε να βάλουμε κι εμείς πετρέλαιο λένε οι κύριοι αυτοί "με έξοδά μας, αλλά δεν είναι αυτός ο ρόλος μας".

Αλήθεια, ποιος είναι ο ρόλος του κάθε συλλόγου γονέων στα σχολεία;

Να μοιράζει τυροπιτάκια στις γιορτές αποφοίτησης ή να φέρνει κλόουν να κάνουν νούμερα στους Αποκριάτικους χορούς;

Να δίνει λύση στα προβλήματα είναι ο ρόλος του.  

Και οι συγκεκριμένοι γονείς δεν έδωσαν λύση.

Έδωσαν γκρίνια, έδωσαν και λαϊκισμό.

Κι έδωσαν και κακό παράδειγμα στα παιδιά τους.

Τους είπαν, δεν πειράζει που κρυώνετε, το πολύ -πολύ να κλείσει το σχολείο, αλλά η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν έχει θέση στη δημόσια παιδεία!

Κοντόφθαλμοι άνθρωποι, κοντόφθαλμες απόψεις, κοντόφθαλμες πολιτικές.

Λίγους μήνες πριν, πάλι κάποιοι τέτοιας νοοτροπίας άνθρωποι, είχαν αντιδράσει στην πρόταση για πλήρη ανακαίνιση σχολικών συγκροτημάτων από μεγάλη εταιρία.   

Ήταν προτιμότερο γι αυτούς να πέφτουν οι σοβάδες στα κεφάλια των παιδιών τους, παρά να εισβάλλει στο προπύργιο στου κρατισμού και του αριστερισμού, τα σχολεία, η ιδιωτική πρωτοβουλία.
Λοιπόν, δεν γίνεται έτσι. Το κράτος είμαστε όλοι μας.

Κι όταν το κράτος παρουσιάζει αδυναμίες -και η αλήθεια είναι παρουσιάζει πολλές και μεγάλες, αλλά και πάλι η δική μας ανοχή φταίει-, πρέπει να αναλαμβάνουμε δράση οι πολίτες.

Δεν αρκεί μονάχα να τις επισημαίνουμε και να κουνάμε το δάχτυλο στους ιθύνοντες.

Πρέπει να είμαστε σε θέση να δώσουμε λύσεις, άμεσες, ταχύτατες και ριζικές.

Και να διευκρινίζουμε με την στάση μας ότι μπορούμε και μόνοι μας, χωρίς την παρέμβαση των κομματικών μαφιών και των πολιτικών. 

Μπορούμε να λειτουργήσουμε και ανεξάρτητα από αυτούς.

Θα βάψουμε και μόνοι μας τα σχολεία, θα τα καθαρίσουμε μόνοι μας, θα βοηθήσουμε το Δήμο με τη διαχείριση του προβλήματος της καθαριότητας, φροντίζοντας ο καθένας μας τη γειτονιά του.

Ναι, θα βοηθήσουμε τους συμπολίτες μας να έχουν ενεργή συμμετοχή στα κοινά, ναι, θα επικροτήσουμε την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αφού αυτή μας εξασφαλίζει ανάπτυξη και ποιότητα.

Δεν αντιλαμβάνεστε ότι αυτό αποδυναμώνει τον κρατισμό και την κομματική εξάρτηση;   

Άλλωστε, όπως είπε κι ο Γάλλος συγγραφέας  Jean de La Bruyèr, «αν η φτώχεια είναι η μητέρα του εγκλήματος, η έλλειψη κοινής λογικής είναι ο πατέρας».

Ας βάλουμε επιτέλους, την κοινή λογική στη ζωή μας.

Μαρία Σαχινίδου

EyeDoll