Τι άλλαξε από την εποχή της εξάρθρωσης της 17Ν;

Oταν το 2002 εξαρθρωνόταν ο επιχειρηματικός βραχίονας της 17Ν και έναν

χρόνο αργότερα οδηγούνταν στις αίθουσες των δικαστηρίων ο Γιωτόπουλος, ο Κουφοντίνας, τα μέλη της οικογένειας Ξηρού, οι άλλοι συνεργαζόμενοι με την οργάνωση, ένα κλίμα αισιοδοξίας κυριαρχούσε στη χώρα με την ένταξη στο ευρώ, την προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και την προεδρία στην Ε.Ε. (το πρώτο εξάμηνο του 2003).

Κι όλα αυτά έπειτα από όσα είχαν συμβεί στις ΗΠΑ στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 και την απειλητική παρουσία της Αλ Κάιντα και της νέας μορφής «τζιχάντ» σε ολόκληρη τη Δύση.

Σήμερα πλέον το «είδωλο» είναι απολύτως ανεστραμμένο.

Η Ελλάδα χωρίς κανένα κύρος, εθνική κυριαρχία και προπάντων κοινωνική πεποίθηση σύρεται στους «λασπωμένους» δρόμους των Μνημονίων και μιας ιδεοληψίας περί ευρώ που δεν συσχετίζεται με την ευημερία αλλά με την καταστροφή των ατομικών δικαιωμάτων και των ιδιωτικών περιουσιών, με ένα κράτος που λοιδορείται από αντιπάλους και ετέρους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, συσχετιζόμενο με εκείνα του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, χαρακτηρισμένο από τη διαφθορά, τα deals με τα μεγάλα συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή, χωρίς νέα δομή και δυναμική, και μια οικονομία απολύτως «παρακολουθηματική» της στρατηγικής του Βερολίνου. 

Το ευρώ, αντίστοιχα, ένα από τα πλέον ατυχή νομίσματα στην Ιστορία, μοιάζει με το ρούβλι της Σοβιετικής Ενωσης σε μια Ευρώπη απολύτως γερμανική, που γυρίζει την ανθρωπότητα και τις σχέσεις εντός της Δύσης στη πολυτάραχη δεκαετία του 1930. 

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας έγιναν το 2004 με μεγάλη επιτυχία και ασφάλεια. Μια ιδιότυπη εκεχειρία τούς συνόδευσε, με τις ισχυρές οργανώσεις του ισλαμικού εξτρεμισμού, σουνιτικες όπως η Χαμάς και σιίτικες όπως η Χεζμπολάχ, να στέλνουν έγκαιρα μηνύματα ότι δεν θα υπάρξει τρομοκρατικό πλήγμα.

Τη θριαμβευτική πορεία της Ελλάδας έως τους Αγώνες όμως ούτε κατ' ελάχιστο δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν οι «μεγάλοι παίκτες» της ελληνικής ολιγαρχίας της διαπλοκής και του μεταπολεμικού κατεστημένου. 

Επέτρεψαν τη γιγάντωση της «θεσμικής διαφθοράς» με τα χρηματιστήρια, τους εξοπλισμούς, τα μεγάλα έργα, τα μίντια και τις τράπεζες.

Ταυτόχρονα ενέταξαν χωρίς καμία προετοιμασία και λογική τη χώρα στο ευρώ. Υπερχρέωσαν με τον πλέον ανεύθυνο τρόπο τη χώρα και διπλασίασαν τον δημόσιο τομέα, καθιστώντας τη σε ομηρία στη ζώνη του ευρώ, και έδωσαν την «τελική λύση» παραδίδοντάς τη χωρίς εθνική κυριαρχία και στρατηγική εξόδου ως «αποικία χρέους» στο ΔΝΤ και και στο Βερολίνου. 

Το 2002, όταν γίνονταν οι συλλήψεις των μελών της 17Ν, μυθικής οργάνωσης στο μεταπολιτευτικό ένοπλο, οι προσδοκίες ήταν ότι θα μπορούσαμε ως Ελληνες να συγκροτήσουμε με την καθεστηκυία τάξη που διαθέταμε μέσα από την εμπέδωση της δημοκρατίας ένα σύγχρονο, αποτελεσματικό εθνικοκοινωνικό κράτος ευρωπαϊκού τύπου, βασισμένο στον νόμο και την τάξη.

Σήμερα πλέον, με τα πάντα να έχουν καταρρεύσει και προδοθεί, τα 45άρια της 17 Νοέμβρη ή οι ρουκέτες του Επαναστατικού Αγώνα, μαζί με τα καλάσνικοφ και τις βόμβες της νεότερης γενιάς του ενόπλου, βρίσκουν γόνιμο έδαφος για... μια «ρεβάνς» σε σχέση με την Ιστορία του έθνους των Ελλήνων και όχι πλέον της «αταξικής κοινωνίας».... 

Μενέλαος Τασιόπουλος

Δημοκρατία