Χριστόδουλος Ξηρός και … Κοεμτζής.

Πριν οτιδήποτε άλλο πρέπει να σας σεντράρω μια declaration vertical πως δεν είμαι κάνας νομομαθής και γι αυτό όσα διαβάσετε μην τα πάρετε σαν τίποτα φιλοσοφίες και τέτοια.

Μοναχά απορίες κι ανησυχίες ενός πολίτη είναι, για την ουσία και τη λειτουργία της Δημοκρατικής μας της Πολιτείας.

Αμέσως μετά την απόδραση του κυρίου Χριστόδουλου Ξηρού (το «κυρίου» το χρησιμοποιώ επειδή είμαι ένας comme il faut γραφιάς στη Μεταρρύθμιση παρακαλώ και όχι καμιά άξεστη πολιτική τσοκαρία) έγιναν τα εξής δύο σημαντικά σημαίνοντα και σημαινόμενα (άλα-τις και σημειολογία η μετριότης μου):

Πρώτο: Κάποιος ολωσδιόλου δικηγόρος ονόματι Ραγκούσης δήλωσε πως το παιδί ήτανε πολιτικός κρατούμενος και δεν άντεξε άλλο να βλέπει πίσω από τα σίδερα ν’ αλωνίζουνε οι δυνάμεις του μνημονίου κι αυτό να κάθεται άπραγο ξέροντας πως τα άλλα τα παιδιά που είναι «έξω» τονε περιμένουνε να τα οργανώσει κατά πως του ‘χε μάθει ο κύριος Κουφοντίνας από τας Σέρρας και ο κύριος Γιωτόπουλος εκ της πόλεως του Φωτός.

Την έκανε λοιπόν και γούστο του και καμποϊλίκι του παιδιού να μη χαμπαριάζει πως οι οχτροί του ήτανε αυτοί που εγγυόντουσάνε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του μέσα στη στενή, τελεία και παύλα.

Εδώ να πούμε πως άλλο Ελευθερία κι άλλο ελευθερίες αλλά αυτά σε άλλο άρθρο.

Δεύτερο: Στα ΜΜΕ (λέμε τώρα) άρχισε μια κουβέντα άμα πρέπει ή δεν πρέπει να παίρνουνε άδεια οι δολοφόνοι (κακώς δηλαδής, αφού ο Ραγκούσης ξεκαθάρισε πως το παιδί δεν ήτανε δολοφόνος, κρατούμενο για τα πολιτικά του φρονήματα ήτανε, κάτι σαν τον Μπελογιάννη δηλαδής, πρωτού τονε καθαρίσουνε αξημέρωτα οι «νικητές» χωρίς να τούχουνε δώσει ούτε μία άδεια οι αναξιοπρεπείς. 

Πάμε λοιπόν στο πρώτο:

Εγώ σα κυριλέ φιλελές  που είμαι μόλις είδα στο γυαλί αυτόν τον δικηγόρο τον πωςτονείπαμε να τα λέει αυτά για τον κύριο Ξηρό, στάσου λέω…. η σκηνή αυτή έχει ψωμί:

Δεν ξέρω δηλαδή άμα το πήρατε χαμπάρι και σείς αλλά ο κυρ τέτοιος δεν είπε πως τούπε ο πελάτης του να πει….. και τα τοιαύτα.

Απλά με την ευκαιρία της απόδρασης του πελάτη του έκανε μια δικιά του πολιτική δήλωση γεμάτη αγωνιστικό σθένος και αντικαπιταλιστική αντίσταση και από κείνη την ώρα τρέχουνε κάτι νούμερα ποιος θα προλάβει πρώτος να τονε στολίσει στην οθόνη μας με κάτι μαϊντανούς, να φωτίσει και μας με τις ιδέες του.

Δεν ήτανε δηλαδής κάνα ρεπορτάζ, τίποτα ειδήσεις, τίποτα πληροφορίες για την απόδραση του κυρίου Ξηρού αλλά ένας δημοσιογραφικός καυγάς επωνύμων για να γράφουνε ακροαματικότητες τα μηχανάκια της AGB.

Και έτσι μάθαμε και τα υπόλοιπα:

Ότι δηλαδής για το παιδί ήτανε θέμα τιμής να τηνε κάνει αβαβά γιατί η κοινωνία τονε περιμένει τον κύριο Ξηρό να τηνε ματασώσει αφού δεν επρόλαβε να τηνε σώσει μια για πάντα γιατί προλάβανε και τονε κρύψανε οι οχτροί του στον Κορυδαλλό.

Η πρώτη μου απορία λοιπόν είναι, πώς διάολο λειτουργεί το κόλπο εδώ πέρα και ένας που υποστηρίζει την εταιρεία δολοφόνων 17 Νοέμβρη κάνει άνετο σουλάτσο τις ιδέες του μέσα σε κάθε σπίτι όπου κάθε «εκ φύσεως» οργισμένος δεκαοχτάρης εύκολα θα πει «γιασάν του μάγκα» για τον κύριο Ξηρό, especially τώρα που ο μπαμπάς δεν έχει φράγκα και είμαστε όλοι αγανακτισμένοι και είναι και της μόδας άλλο κόμμα να του λέει μην πληρώνεις, άλλο καύτα, άλλο σπάστα κι άλλο χέστα κι άστα για να τον έχουνε ανεβασμένο ψηφοφόρο τους ;

Πως διάολο ποτέ δεν υπάρχει στην κοινωνία μας η ωριμότητα να δώσουμε, ιδιαίτερα την ώρα που πρέπει, προτεραιότητα  στις πραγματικά φιλελεύθερες και δημοκρατικές ιδέες αντί σε κάθε κακοφορμισμένο φουτουριστή του ιδεολογικού και πολιτικού ολοκληρωτισμού σαν αυτόν το δικηγόρο;

Ποιος μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό;

Μήπως το σχολείο, μήπως το Πανεπιστήμιο (αποκλείεται προς το παρόν), μήπως η Βουλή, μήπως η κυβέρνηση, μήπως η δικαιοσύνη, μήπως οι συνδικαλιστές (αυτοί κι αν αποκλείονται).

Και πάμε τώρα στο δεύτερο:

To be or not to be εν αδεία ο κύριος Ξηρός;

Η «συζήτηση» στα ΜΜΕ αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να παίρνουνε άδειες οι βαρυποινίτες ήτανε φυσικά ο γνωστός καφενειακός αχταρμάς  ιδεών σχετικά με όλα τα ζητήματα που είναι λίγο πιο  περίπλοκα από το αν  η κότα έκανε τ’ αυγό ή τ’ αυγό την κότα.

Εκείνο βέβαια που με χάλασε αμέσως ήτανε πως το κουβεντολόι και ο βαθύς προβληματισμός ξεκίνησε κατόπιν εορτής, αφού δηλαδή ο κύριος Ξηρός από κρατούμενος είχε γίνει πια ιδέα και βέβαια σε τέτοια περίπτωση οι πιο αρμόδιοι, οι πιο γνώστες, οι πιο άξιοι να το κουβεντιάσουνε ήτανε πια μόνο οι… δημοσιογράφοι που γίνανε ακόμα μια φορά θεσμός αφού δεν το κουβεντιάσανε όταν έπρεπε οι πραγματικοί θεσμοί.

Επειδή η πρωτοτυπία δεν είναι και το δυνατό σημείο του Έλληνα δημοσιογράφου γίνανε πάλι δύο στρατόπεδα:

«Να δώκουνε στο παιδί άδεια να πάει να κάνει Χριστούγεννα με τους δικούς του (τι Δημοκρατία έχουμε;)

«Μη σώσει και δει το φως του ήλιου τέτοιος πού ‘ναι».

Μάχη χαρακωμάτων τα στρατόπεδα όπως τότε το ’14 πούφερε το ’18 με την ήττα πείνα και εξαθλίωση στη Γερμανία και σιγά-σιγά πάει κι η Βαϊμάρη πάει κι η λογική νάτονε ο Άριος που κατάβρεξε στο αίμα όλο τον πλανήτη αλλά Ολοκαύτωμα δεν έγινε ποτές συκοφαντίες των Εβραίων τοκογλύφων ήτανε όλα.

Εμείς κάθε μέρα καταργούμε τη δικιά μας Βαϊμάρη από τότε που την επομένη της 25^ης Μαρτίου του 1821 ξεκίνησε μαζί με την επανάσταση και εμφύλιος. Το ‘χουμε πια συνηθίσει, δε μας κόφτει που κάθε μερικές δεκαετίες κατεβάζει ρολά το κράτος. Ούτε μας κόφτει που κάτι πολιτικούς επιδειξίες σαν τον Λαφαζάνη και τον Καμένο και κάτι καραφασίστες σαν τον Μιχαλολιάκο, από πουθενάδες τους κάνουμε μέχρι και νοματαίους στη Βουλή μας. 

Και ξαφνικά μέσα στον ορυμαγδό και στα «αφήστε με να ολοκληρώσω» νάτονε ένας άλλος φιρδιμίρτζουλας παίρνει ύφος και λέει κάτι ακαταλαβίστικα περί του νόμου που δε γίνεται λέει να είναι μόνο προληπτικός και τιμωρητικός μα πρέπει άμα έχει γίνει το κακό κι ο άλλος είναι στον Κορυδαλλό να μάθει πως είμαστε μεγαλόθυμοι (εμείς ντε η κοινωνία) και ανεξίκακοι και δε θέλουμε μοναχά το γδικιωμό του πάσα ένα που καθάρισε μερικούς, αλλά την επανένταξή του «εντός μας» να ξαναγενεί δηλαδής ένα παλιοτόμαρο σαν και του λόγου μας (σκεφτόμουνα εγώ) που κλέβουμε ο ένας τον άλλονε και μετά φταίνε οι Γερμανοί, αλλά κύριε Ξηρέ μου όλα κι όλα, δε μοστράρουμε ένα σιδερικό ό,τι ώρα μας τη δώσει ο καπιταλισμός και τη μπουμπουνίζουμε του αλλουνού στο δόξα πατρί επειδή είναι λακές του (ντόπιος και ξένος)!

Όλα κι όλα. 

Και εκεί που άκουγα και δεν μπορούσα  κι εγώ να πω τα δικά μου αφού δεν είχε ακόμα έρθει η ώρα για το δικό μου πεντάλεπτο που όλοι μας θα έχουμε κάποτε στην TV,  νατηνε η φλασιά κόντεψα να το κάψω:

«Για στάσου»… λέω, «όλοι οι δολοφόνοι ίδιοι είναι»;

«Τι θες να πείς;» μου αποκρίνεται αυτό το μικρό ανθρωπάκι που έχει εγκατασταθεί μέσα μου από τότες που τέλειωσα με το «Κράτος και Επανάσταση» κι έπιασα «Το Σύνταγμα της Ελευθερίας».

«Να ρε παιδάκι μου, του λέω, ο Κοεμτζής να πούμε, καθάρισε περίπου όσους κι ο Ξηρός δυό πάνω δυό κάτω δε θα τσακωθούμε. Αλλά εκείνος ήτανε περίπτωση που ήθελε να είναι ένας από μας και δεν τα κατάφερε την κρίσιμη στιγμή που σπάσανε τα φρένα.

Έ αυτός ας πάει να κάνει Χριστούγεννα με τους δικούς του κυρ νομικέ.

Ενώ ο κύριος Ξηρός (είπαμε γιατί χρησιμοποιώ το κύριος μην τα ξαναλέμε) ήθελε να γίνει κάτι ανάμεσα σε Χίτλερ, Στάλιν, Αμίν Νταντά, Πολ-Ποτ, Σομόζα, Παπαδόπουλο… τέτοιους τύπους.

Που λένε πως άμα έχεις το δίκιο με το μέρος σου (πάντα με το μέρος τους είχανε το δίκιο όλοι αυτοί, ένα περίεργο πράμα) μπορείς να εξαερώσεις όποιον δε σου κάθεται κι άμα λάχει και εξαερωθεί μαζί και το παιδί ή το εγγονάκι σας, τι να κάνουμε, παράπλευρες απώλειες μέχρι να συντρίψουμε τον κομμουνισμό ή τον καπιταλισμό ή τον φούφουτο».

Έ σ’ αυτή την περίπτωση κυρ νομικέ δε θα χάσει και τη βενετιά βελόνη η κοινωνία αν ο κύριος Ξηρός δεν κάνει Χριστούγεννα με τους δικούς του.

Όχι κυρίως (πως σας φάνηκε το κυρίως;) επειδής θε να τους δηλητηριάσει κι άλλο ή επειδής τα Χριστούγεννα δε γιορτάζει το μίσος αλλά η αγάπη όπως μας μάθαινε η κυρία Τσιάπα στην έκτη δημοτικού και κοίταγα εγώ λιγωμένος την Έφη τη Νομικού στο απέναντι θρανίο ένεκα η αγάπη.

Αλλά επειδής τα πράματα είναι όπως τα λες κυρ νομικέ! Ο νόμος, ναι, πρέπει να εκπαιδεύει όχι μόνο να τιμωρεί. Αλλά στη σωστή αναλογία κατά ομοταξία δολοφόνων.

Στην περίπτωση δηλαδής του Κοεμτζή μπορεί να διαπαιδαγωγήσει και τον ίδιο και εμένα. Εκεινού να του πει «άκου μάστορα ότι έγινε έγινε, σου δίνω μια ευκαιρία να ξαναπαίξεις μπάλα αλλά μετά από καιρό, για να το σκεφτείς το πράμα βαθειά, γιατί όποιος αποφασίζει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει θέλει να γίνει Θεός (νάτα μας που περάσαμε και στον διάλογο με το χώρο της ευσέβειας και γιατί όχι). Και στο μεταξύ για προπόνηση πάρε μία άδεια μετ’ αποδοχών να πα να δεις το εγγονάκι σου να σβήνει το πρώτο του κεράκι, γιατί δεν ξέρεις μπορεί και να βρεθεί στο δρόμο του κάνας Ξηρός και να μην προλάβει να σβήσει τα δύο του κεράκια και (το χειρότερο) να μην έχει ανατραπεί και ο καπιταλισμός.

Και μένα να μου δείξει μετά τον Κοεμτζή μετανοιωμένο και να μου πει με νόημα…. είδες ρε φίλε που στα ‘λεγα πως το νόμο τον έχουμε τελικά για να διορθωνόμαστε όλοι και οι μέσα και οι έξω»;

Αλλά κυρ νομικέ με την περίπτωση του Ξηρού ο νόμος μπορεί να διαπαιδαγωγήσει εμένα λέγοντάς μου, «πρόσεχε γιατί ο Θεός είναι μόνο ένας αλλιώς δε θα ξαναδείς το φώς του ήλιου».

Γιατί οι πιθανότητες να διορθώσει τον κύριο Ξηρό είναι ελάχιστες αφού αυτός δε θέλει να είναι ένας από μας αλλά ο Αης Γιώργης μας τουλάχιστον.

Και ο κίνδυνος για ανοιχτές προπονήσεις (δηλαδή άδειες μετ΄αποδοχών) είναι  μεγάλος για ολόκληρη την κοινωνία από τέτοιες αγιογραφίες.

Γιατί ο Ξηρός δεν είναι ένας δολοφόνος μόνο αλλά ένα σύμβολο ακραίου ανορθολογισμού, ακραίου μίσους που του δόθηκε από τους θεσμούς μας η ευκαιρία να δηλώσει προς κάθε αφελή ότι μπορεί ο καθένας μας να περιφρονεί τους θεσμούς που όλοι μαζί φτιάξαμε.   

Πολύ περισσότερο που ο νόμος (και πολύ σωστά) δεν τιμωρεί ιδέες κι έτσι θα βγεί καπάκι ο κάθε εντελώς  Ραγκούσης, να λέει ούτε λίγο ούτε πολύ πως οι δολοφόνοι της 17 Νοέμβρη δεν είναι καν Κοεμτζήδες που τους λύθηκαν τα φρένα, αλλά κοινωνικοί αγωνιστές που εξαέρωσαν κατά λάθος το εγγονάκι σας, στην προσπάθειά τους να σκοτώσουν τον μπαμπά του που είναι ένας βρωμερός, διεφθαρμένος και διαπλεκόμενος καπιταλίστας, οπότε έχουν όλοι ηθική υποχρέωση να μας κοροϊδέψουν όλους, να πάρουν μόνιμη άδεια από τη στενή, για να συνεχίσουν το έργο τους μέχρι η κοινωνία να γράψει το νόμο στα παλιά της τα παπούτσια επειδή στα καινούργια της θα γράφει πια «Ούφ επί τέλους…. από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» και δε θάχει πια ανάγκη καμιανού νόμου και τότε ο Ξηρός θα δώσει τη διαταγή «όπλα παρά πόδας» ποτέ «όπλα αποθέσατε» γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται με τον καπιταλισμό, μιλάμε για Λερναία Ύδρα (αυτή κοντά στην Ύδρα που γύριζε παλιά η Φινος ταινίες με τη Βουγιουκλάκη και τον Κωνσταντάρα και σήμερα είναι γεμάτη αντιμνημονιακούς ταβερνιαραίους αγωνιστές που δεν κόβουνε αποδείξεις και τους προστατεύει ο Δρίτσας του ΣΥΡΙΖΑ άμα τους ζορίσει το ΣΔΟΕ η Μέρκελ και ο Τόμσεν.

Γιατί, τι να πεις στον κάθε εντελώς Ραγκούση που πιστεύει πως θα ‘ρθει κάποια στιγμή που η κοινωνία ούτε θα ‘χει νέες ανάγκες ούτε θα διαφοροποιεί τις παλιές;

Κάτι σε Παράδεισο δε σας κάνει αυτό;

Κομμουνιστικό ή επουράνιο τι σημασία έχει κυρ νομικέ μου;

Θεόδωρος Ζαρέτος

Μεταρρύθμιση