Στην αυλή του Λουδοβίκου…

Όπως σημειώνει στην «Αθανασία» του ο Μίλαν Κούντερα η «εικονολογία» -νεολογισμός- κάλυψε το κενό που άφησαν πίσω τους οι μεγάλες ιδεολογικές κατασκευές του σύγχρονου κόσμου.

Αυτές ηττήθηκαν από την πραγματικότητα.

Η εικονολογία, επειδή λειτουργεί ως υποκατάστατο της πραγματικότητας, την οποία και ταυτίζει με την αναπαράστασή της παραμένει.

Η εικόνα του προέδρου της γαλλικής δημοκρατίας Φρανσουά Ολάντ στο πλευρό της ηθοποιού Ζιλί Γκαγιέ είναι ένα πρώτης τάξεως σλόγκαν για τους τεχνικούς της εικονολογίας του.

Μπορεί ο σοσιαλισμός να μη σημαίνει πια και πολλά, όμως ο πρόεδρος που διατηρεί εξωγαμιαία σχέση, κι ας μην είναι νυμφευμένος με τη Βαλερί Τριερβελέρ, κάτι σημαίνει.

Αυτός που κέρδισε τις εκλογές ως «κανονικός άνθρωπος» αποδεικνύει ότι μπορεί να είναι και «κανονικός πρόεδρος», κοινώς να έχει ερωμένη.

Ο άχρωμος, άοσμος και άβουλος πρώην χιουμορίστας που αποφάσισε να σοβαρευτεί δείχνει επιτέλους να παίρνει τον ρόλο του στα σοβαρά.

Αν δεν κάνω λάθος, ο μόνος πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας που δεν διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση ήταν ο ιδρυτής της, ο στρατηγός Ντε Γκωλ, αν και δεδομένης της Υβόννης κανείς δεν θα τον κατηγορούσε.

Εκείνος όμως ήταν ερωτευμένος με τη Γαλλία, την οποία όπως γράφει στην αρχή των Απομνημονευμάτων του την ταύτιζε με την εικόνα μιας παρθένας στην τοιχογραφία κάποιας εκκλησίας.

Και το μόνο που δεν μπορεί κανείς να προσάψει στον Μεγάλο Κάρολο ήταν ασυνέπεια.

Συνεπής στις ιδέες του, αλλά και στις σχέσεις του, ως γνωστόν, κατά καιρούς αποσυρόταν στην κατοικία του, στο Colombey les deux eglises, για να συνομιλήσει μπροστά στο τζάκι με την παρθένα του, τη Γαλλία - εννοείται πως είχε και απαράμιλλο χιούμορ.

Ο διάδοχός του Πομπιντού είχε μια εντελώς διαφορετική ιδέα για τη Γαλλία, τον βοηθούσε και η σύζυγός του, κι έτσι μπόρεσε όχι μόνον να κρατήσει τις παραδόσεις αλλά και να τις εμπλουτίσει με ποικιλία ερωτικών συντρόφων. Από τη θητεία του Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν θυμάμαι την εμπλοκή του με τα διαμάντια του Μποκάσα, δεν θυμάμαι όμως να άφησε επεισόδια vaudeville. Μπορεί και να πέφτω έξω.

Φρόντισε όμως, για να προστατεύσει την υστεροφημία του, να γράψει εκείνο το μυθιστόρημα όπου ούτε λίγο ούτε πολύ αποκάλυπτε κάποιον δεσμό με τη λαίδη Νταϊάνα, με αποτέλεσμα να κάνει τον αγγλικό θρόνο να ανατριχιάσει και να πάρει την εκδίκησή του για τη μάχη του Αζενκούρ (25/10/1415). Είχε κι αυτός τη δική του ιδέα για τη Γαλλία, όπως και ο τελευταίος Λουδοβίκος, ο Φρανσουά Μιτεράν μ’ εκείνο το περίφημο «ε και λοιπόν» που είπε όταν αποκαλύφθηκε πως είχε εξώγαμη κόρη.

Ο Σιράκ διαθέτει πλούσιο κατάλογο από ερωμένες, όσο για τον Σαρκοζί, αυτός αποφάσισε να υιοθετήσει τον ρόλο του νευρικού εραστή και να διαπρέψει ως Ναπολέων μπονζάι.

Επιτέλους, η Γαλλία δεν είναι Αμερική για να υποχρεώσει τον πρόεδρό της να παραδέχεται δημοσίως ότι κατά τη διάρκεια πεολειχίας δεν κατάφερε να ολοκληρώσει, σαν τους πανελίστες στα τηλεοπτικά μας κανάλια.

Κι αν όταν ήμουν μικρός και διάβαζα τις περιπέτειες του ντ’ Αρτανιάν δεν είχε καταλάβει τον ρόλο των εξωσυζυγικών σχέσεων στην Ιστορία της και τη λογοτεχνία της, το κατάλαβα όταν ξαναδιάβασα το αριστούργημα του Δουμά μεγάλος πια.

Αν μη τι άλλο, είναι πιστοί στις παραδόσεις τους από την εποχή του Λουδοβίκου ΙΓ΄.

Στην καταθλιπτική εικονολογία της μικρής μας χώρας που υποκαθιστά το ανθρώπινο γένος με τις φυσιογνωμίες διαφόρων μετριοτήτων οι οποίοι το μόνο που ξέρουν είναι να διακινούν και να καταβροχθίζουν εκατομμύρια, η ιστορία του προέδρου Ολάντ, αν μη τι άλλο, απέδειξε ότι στη γηραιά Ευρώπη υπάρχουν ακόμη άνθρωποι.

Και γι’ αυτό θα πρέπει να υποκλιθούμε και σ’ αυτόν και στη γοητευτική Ζιλί Γκαγιέ, και να ευχηθούμε με όλη μας την καρδιά περαστικά στη σύντροφό του Βαλερί Τριερβελέρ.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή