Η παρούσα βουλή.

Σε ένα από τα δημοφιλή και επώνυμα sites με κυρίως πολιτικό περιεχόμενο διάβασα δύο διαφορετικές αναρτήσεις με το ίδιο θέμα: την παρούσα Βουλή...

Αποσπασματικά και ενδεικτικά: “Ίσως η ελληνική Βουλή με την παρούσα σύνθεσή της να αποτελεί την πιο διεφθαρμένη στην ιστορία της ελληνικής δημοκρατίας. Φασίστες, νταβατζήδες, βίζιτες, εκβιαστές, ηλίθιοι, επαγγελματικά αποτυχημένοι και πάσης φύσεως σούργελα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία φυσικά είναι και ο καθρέφτης μας, κυκλοφορούν ανάμεσα στους 300…

Πιθανόν να μην υπάρχει έγκλημα του ποινικού κώδικα που να μην έχει ‘εκπροσώπηση’ στη σημερινή Βουλή των Ελλήνων.

Όλη η ξιπασιά και η ασχήμια της τουρκόσπορης ελληνικής φυλής -ο Ελληνάρας και η Κατίνα- γνωρίζει την αποθέωση εντός του κοινοβουλίου. Ό,τι πιο ατσούμπαλο και σουργελοειδές κυκλοφορεί στους δρόμους και στα καφενεία το συναντά κανείς στους διαδρόμους της Βουλής”.

“Μόνον ένα άρρωστο εκλογικό σώμα θα μπορούσε να έχει αναθέσει σε σειρά από επικίνδυνα σούργελα να το εκπροσωπούν.

Ηθοποιοί, βίζιτες, νονοί, προστάτες, φασίστες, φονικές Κατίνες, αποτυχημένοι επαγγελματίες, κακομούτσουνοι Έλληνες, όλα τα σούργελα της ελληνικής κοινωνίας σε αυτό το ενυδρείο της ασχήμιας, του ξιπασμού και της παρακμής, που ακούει στο όνομα Βουλή των (αποχαυνωμένων) Ελλήνων. Όλος αυτός ο εσμός από το κοινωνικό κατακάθι βρίσκει διαχρονική στήριξη στο μιντιακό και δημοσιογραφικό κατεστημένο με το οποίο πάνε πακέτο”. Περί ύφους και χαρακτηρισμών ουδέν σχόλιον, διότι η ελευθερία του Τύπου για μένα είναι ιερή.

Αν κάποιοι βουλευτές θεωρήσουν ότι θίγονται, διότι τους αφορά, ας διαμαρτυρηθούν επωνύμως.

Αλλά υπάρχει ένα θέμα που δεν ερμηνεύεται από την “ιερή” οργή του γράφοντος τα παραπάνω: ο θεσμός...

Αν δηλαδή η κριτική, εν προκειμένω η σφοδρή ανελέητη και οριακά υβριστική κριτική στα πρόσωπα, τσακίζει και τα πόδια του θεσμού. Ενός δημοκρατικού θεσμού, για να μην ξεχνιόμαστε.

Πού σταματά λοιπόν η λοιδορία των προσώπων -συλλήβδην μάλιστα- και πού αρχίζει το ξήλωμα του θεσμού είναι το ερώτημα.

Διότι, αν είναι να θεραπεύσουμε την αρρώστια... αποκεφαλίζοντας τον ασθενή, πάμε πίσω, στη συνταγή του 1967...

Μαριάνα Πυργιώτη

Μακεδονία