Τάβλα και επανάσταση…

Αυτόν τον καιρό παρατηρώ πολύ τους ανθρώπους γύρω μου.

Λίγοι σιωπούν, συλλογίζονται και δεν μπλέκονται σε συζητήσεις που θυμίζουν τηλεοπτικά πάνελ.

Άλλοι αλαζονικά κατακεραυνώνουν τους πάντες πλην του εαυτού τους, πολλοί κλαίγονται ασταμάτητα και όλοι μαζί κάνουμε την «εξέγερση της οθόνης» στα social media!

Παραφράζοντας το σύνθημα «υγεία, καύλα και επανάσταση», που υπάρχει σε πολλούς τοίχους της Αθήνας, εμείς ζούμε εδώ και καιρό το «τάβλα κι επανάσταση»…

Κι όπως τα τραγούδια της τάβλας λέγονται χωρίς να κουνηθείς, αραχτός και ευχαριστημένος από τον καημό σου, ας σκεφτούμε πριν γράψουμε το επόμενο status στο fb, ή το επόμενο twitt, ή καλή ώρα, άλλο ένα άρθρο στο protagon, ότι εκτός από την κρίση στο τέλος θα πέσουμε «τάβλα» κι από την πολύ επανάσταση...

Έχουμε δίκιο βουνό που η υπομονή μας έχει χτυπήσει κόκκινο, ο θυμός μας είναι ανεξέλεγκτος και το αίμα μας ανεβαίνει στο κεφάλι, παρακολουθώντας δις να έχουν γίνει μίζες, ενώ μια χώρα βουλιάζει στη μιζέρια και την απελπισία.

Κανένας δεν ξέρει πώς να εκτονώσει την πίεση, αφού η αδράνειά μας έχει τσακίσει το ίδιο με τα προβλήματα που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Και «επαναστατούμε», όπως μπορεί ο καθένας!

Οι αλυσίδες σήμερα είναι η ανεργία, η έλλειψη στέγης, η ληστρική φορολογία, ο πλειστηριασμός, μέχρι και η πείνα...

Η επανάσταση δεν ξέρω πού είναι!

Η αναζήτηση και ο καβγάς για το ποιος φταίει και πόσο για την κρίση κράτησε καιρό.

Τα λόγια (σοβαρά, φαιδρά, κωμικοτραγικά) περίσσεψαν. Όπως και οι από καθέδρας συμβουλάτορες και οι επί παντός επιστητού γνώστες κι από κοντά και οι γνωστοί ανυπόληπτοι καραγκιόζηδες.

Οι πράξεις πού είναι;

Η μόνη πράξη, που μπορώ να σκεφτώ ως εφικτή είναι ο καθένας να κάνει το καλύτερο εκεί που βρίσκεται, ό,τι κι αν κάνει, και να σταματήσει να καταναλώνει την ενέργειά του και τον χρόνο του στο να κατηγορεί όλο το σύμπαν (πολιτικούς, δημοσιογράφους, το σύστημα γενικά... που είναι πραγματικά σάπιο, το ξέραμε, έστω κι αν δεν περιμέναμε να είναι τόσο βαθιές οι ρίζες).

Και μ' αυτό δεν εννοώ «άφεση αμαρτιών» ή «έλα, μωρέ, δεν βαριέσαι» για όσα μας έφεραν εδώ. Υπάρχει από όλους το αίτημα να πληρώσουν όσοι αποδεδειγμένα φταίνε – δήμευση περιουσιών όσων ξεσάλωσαν, επιστροφή χρημάτων που πήγαν σε μίζες και, φυσικά, η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, και φαίνεται ότι αυτή τη φορά την κάνει, χωρίς «φόβο και πάθος».

Και να δούμε και ‘μεις τι θα κάνουμε με τη ζωή μας που έγινε μαντάρα.

Το να καταριόμαστε, να βρίζουμε, να εκτονώνουμε όλη τη δικαιολογημένη οργή μας παντού, με όλους, νιώθοντας διαρκώς ότι είμαστε θύματα, δεν θα ρίξει το... σύστημα!

Αν ο καθένας κάνει τον κόπο να δει τι μπορεί να μην είχε κάνει καλά ο ίδιος και τι μπορεί να κάνει, τουλάχιστον είναι ένα βήμα να αλλάξουμε κάποτε. Πιστεύω ότι είναι και η μόνη δημιουργική κίνηση που μας απομένει.

Και για την επιβίωση που είναι το πρώτο αυτή τη στιγμή και για τη ζωή (τι θέλουμε και όχι τι μας είναι αναγκαίο) που πέρασε σε δεύτερο πλάνο.

Λόγια, θα πουν πάλι κάποιοι.

Μιλάω, όμως, όχι από την ασφάλεια κάποιου που έλυσε το βιοποριστικό του- αντίθετα, εδώ και δύο χρόνια είμαι άνεργη και ανήκω στον πληγέντα πληθυσμό, σ΄ εκείνους που πραγματικά ήρθε η ζωή τους τα πάνω-κάτω.

Το περίεργο είναι ότι αυτοί που βλέπω να κραυγάζουν ασταμάτητα είναι άνθρωποι που όσο κι αν η κρίση τους άγγιξε, δεν τους εξουθένωσε. Όπως και όσοι φωνάζουν περισσότερο για τα λαμόγια, τη διαφθορά, κ.λπ., είναι κάποιοι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν σχέση με όλο αυτό το σύστημα.

Κατά το «φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης», από τη μια έχουμε βρεθεί όλοι να είμαστε «συνένοχοι», αρκετοί εντελώς άδικα, μπερδεύοντας την υπευθυνότητα με την ενοχή.

Ναι, ως πολίτες -και ως άνθρωποι, εννοείται- πρέπει για να μην παλιμπαιδίζουμε εις τον αιώνα τον άπαντα, να αναλάβουμε την ευθύνη για πράξεις και παραλείψεις.

Η ευθύνη όμως δεν ταυτίζεται με την ενοχή, όπως πήγαν να τη φορτώσουν αδιακρίτως σε έναν λαό, ξεκινώντας από την Παγκάλειο ρήση «Όλοι μαζί τα φάγαμε» (ψέματα) και συνεχίζοντας με την καραμέλα ότι «αυτό αξίζουμε γιατί ζούσαμε εκτός ορίων, είμαστε σπάταλοι, τεμπέληδες και εκλέγουμε τις κυβερνήσεις που μας αξίζουν» (μισή αλήθεια-μισό ψέμα).

Όχι ότι δεν υπήρξαν και πολλοί πολίτες αυτού του είδους, ίσως και να είναι η πλειονότητα: οι βολεμένοι κομματικά, αυτοί που κορόιδευαν στο δημόσιο ή, για να ΄ρθω στο δικό μου σινάφι, αργόμισθοι για παράδειγμα της ΕΡΤ, που μερικοί δεν πατούσαν καν στη δουλειά, και κάνουν τώρα «επανάσταση»... Φοβάμαι ότι οι πιο λάβροι, οι πιο εξοργισμένοι και αυτοί που ανακυκλώνουν μια ατέλειωτη μίζερη γκρίνια είναι οι βολεμένοι του συστήματος που έφτασε στα όριά του και καταρρέει.

Και νομίζω ότι θα είναι και οι πρώτοι που θα ξαναβολευτούν μόλις μπορέσουν.

Παρατηρώ, από την άλλη, φίλους που είναι καλλιτέχνες, και ήταν πάντα άφραγκοι, αβέβαιοι και ανασφαλείς (δεν απήγγειλαν μαντινάδες στον πρωθυπουργό, ούτε έπαιρναν επιδοτήσεις βέβαια...) και βλέπω να περνάνε μια πολύ δημιουργική περίοδο, να αντιπαραθέτουν σε όλο αυτό το παρακμιακό κλίμα ιδέες, με ελάχιστα χρήματα και πολύ δουλειά, στη λογική του Do It Yourself.

Και όχι μόνο καλλιτέχνες, αλλά και φίλοι που αποφάσισαν να ξαναδούν τη ζωή τους, να βάλουν άλλες προτεραιότητες, να το παλέψουν διαφορετικά και να μην αναλώνονται όλη μέρα στη φθορά «ποιοι ήμασταν και πώς μας κατάντησαν...».

Όσο για τους «επαναστάτες της οθόνης», που πιάνουν (με) τα χαρακώματα των social media, από πρωίας μέχρι βαθιάς νυκτός, να τους αναγνωρίσω ότι με έναν τρόπο τα όσα γράφονται θα αποτελέσουν κάποτε κι αυτά μέρος της ιστορίας του πώς ζούμε σήμερα.

Γιούλα Ράπτη

Υ.Γ.: Tάβλα σημαίνει τραπέζι, ξύλο, σανίδι. Tabula rasa (λατινικά) σημαίνει «άγραφος πίνακας» (που ήταν από ξύλο) και με τη γενικότερη έννοια «λευκό χαρτί», ότι κάτι γράφεται και ξεγράφεται. Ας το σκεφτούμε κι έτσι: αυτή η κρίση θα ήταν κρίμα να μας αφήσει tabula rasa στο μυαλό, στον ψυχισμό και στη συλλογική μνήμη.

Protagon