Η Γαλλία χρειάζεται μια (οικονομική) επανάσταση.

Κάθε τόσο, οι Βρετανοί ανταλλάσσουν σκληρές κουβέντες με τους Γάλλους, προσβάλλοντας ο ένας τον άλλον.

Κάτι ανάλογο γίνεται κι αυτές τις μέρες.

Όλα ξεκίνησαν με ένα άρθρο στον βρετανικό οικονομικό τύπο, που λοιδορεί το «αποτυχημένο σοσιαλιστικό πείραμα» της Γαλλίας, που εξόργισε τον Γάλλο πρέσβη, με αποτέλεσμα να αναρτήσει μια διάψευση δέκα σημείων στο σάιτ της πρεσβείας του.

Στη συνέχεια επενέβησαν ουκ ολίγοι Γάλλοι και Άγγλοι πολιτικοί και σχολιαστές…

Ο Γάλλος πρέσβης Bernard Emie δικαίως διαμαρτυρήθηκε, αφού όπως λέει η Γαλλία δεν αποτελεί μια έρημο μετριότητας, που την έχει εγκαταλείψει η δημιουργικότητα, αλλά αντιθέτως διαθέτει υποδομές και εταιρίες παγκοσμίου κλάσης, χώρια το καλό φαγητό και το καλό κρασί…

Η διάψευσή του όμως αγνόησε την βασική αλήθεια του βρετανικού άρθρου. Ότι δηλαδή, το γαλλικό οικονομικό μοντέλο έχει πλέον ξεπεράσει τα όριά του, και είναι αυτοκαταστροφικό, με την έννοια ότι διώχνει τόσο τον πλούτο, όσο και το ταλέντο.

Για αυτό και ο Γάλλος πρόεδρος Francois Hollande διακήρυξε πρόσφατα τη πρόθεσή του να επιδιορθώσει τις θεσμικές ατέλειες και αδυναμίες της γαλλικής οικονομίας, οι οποίες αποτελούν εμπόδιο στην ανάπτυξη.

Πρόκειται για τον πολιτικό εκείνο που ήθελε να κυβερνήσει ως σοσιαλιστής, και να επιβάλλει υψηλή φορολογία αντί για μεταρρυθμίσεις, και που έρχεται τώρα και αναγνωρίζει την σκληρή οικονομική πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η χώρα του στην παγκοσμιοποιημένη αγορά, απαιτώντας την υλοποίηση των αλλαγών εκείνων που είναι απαραίτητες προκειμένου να τονωθεί η αναιμική ανάπτυξη, και να ανασταλεί η ανεργία του 11%.

Η μεταβολή αυτή του  Hollande έχει και άλλες παραμέτρους.

Κατ’ αρχήν, συνέδεσε τη προσφορά του με μια άτυπη συμφωνία με τους Γάλλους εργοδότες να προσλάβουν συλλογικά έναν αριθμό απασχολούμενων.

Κάτι τέτοιο ίσως να ταίριαζε σε μια σοβιετικού τύπου οικονομική πρόταση, αλλά όχι σε μια ελεύθερη αγορά.

Αποφεύγοντας τεχνηέντως τα ερωτήματα γύρω από τις συζυγικές του απιστίες, ο πρόεδρος πρόσφερε €50 δισ περικοπών δημοσίων δαπανών, που όμως έχουν ήδη κατανεμηθεί.

Παράλληλα προσφέρθηκε να διαγράψει €30 δισ σε κοινωνικές συνεισφορές εκ μέρους των εταιριών, αλλά και αυτό απλά έρχεται να αντικαταστήσει μια άλλη φορολογική ελάφρυνση, που σε λίγο καιρό παύει να ισχύει.

Σε γενικές γραμμές, οι φορολογικές του ελαφρύνσεις για τις επιχειρήσεις φτάνουν στα €10-15 δισ, που είναι πολύ λιγότερα από το 1% των κερδών των γαλλικών επιχειρήσεων, και άρα δεν είναι κάτι που θα κάνει τους επιχειρηματίες να σπεύσουν να προσλάβουν νέους εργάτες.

Το γαλλικό κράτος ήταν και είναι απλά πολύ μεγάλο, ίσο με το 57% του συνολικού ΑΕΠ, και άρα πνίγει την οικονομία της χώρας.

Θα πρέπει να μειωθεί, και να φτάσει στον μέσο όρο της ΕΕ, που είναι περίπου 49%.

Το εργασιακό κόστος (πέραν του μισθού) στη Γαλλία ισούται με το 50% του μισθού, και είναι από τα πιο υψηλά, αν όχι το υψηλότερο, στον ΟΟΣΑ.

Και αυτά τα κόστη θα πρέπει να συρρικνωθούν, και να πλησιάσουν τον μέσο όρο της ΕΕ, που είναι το 42% του μισθού.

Παράλληλα, ο εταιρικός φόρος στη Γαλλία είναι τεράστιος, στο 33.3%, και άρα 50% μεγαλύτερος από αυτόν της Βρετανίας!

Αυτά τα κρυφά κόστη όμως δεν είναι ο μόνος λόγος που οι γαλλικές επιχειρήσεις δεν προσλαμβάνουν κόσμο.

Υπάρχει επίσης η δυσκολία του να μπορούν να απολύσουν κάποιον.

Για αυτό και όλες σχεδόν οι νέες προσλήψεις γίνονται με βραχυχρόνιες συμβάσεις, και για αυτό η Γαλλία κατατάσσεται 71^η (παγκοσμίως) σε εργασιακή αποδοτικότητα.

Σίγουρα δεν είναι ο Francois Hollande που προκάλεσε αυτά τα προβλήματα.

Απλά κληρονόμησε τις αρνητικές συνέπειες μιας χρόνιας εθνικής άρνησης για μια ριζική επαναδιαπραγμάτευση του γενναιόδωρου γαλλικού κοινωνικού συμβολαίου.

Ο  Hollande είναι πλέον ο λιγότερο δημοφιλής πρόεδρος της γαλλικής ιστορίας, απλά επειδή δεν κατάφερε να ανταποκριθεί με αξιοπιστία στα προβλήματα, προτιμώντας να βαδίζει με προσοχή προς πολλαπλές κατευθύνσεις ταυτόχρονα.

Οι πρόσφατες λαϊκές αντιδράσεις εναντίον των επιβαλλόμενων φόρων δείχνουν πως η κοινή γνώμη άρχισε επιτέλους να συνειδητοποιεί το τι ακριβώς χρειάζεται, δίνοντας έτσι μια μοναδική ευκαιρία στον πρόεδρο.

Για να την αρπάξει όμως από τα μαλλιά, θα πρέπει να τα βάλει με το ίδιο του το κόμμα, και να ξεκινήσει επιτέλους τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις.

Bloomberg

Απόδοση: S.A.